Што натхняе мяне ісці вучыцца на псіхатэрапеўта?
Жаданне дапамагчы блізкім і сябрам у іх пакутах і бессэнсоўнасці. У іх пошуках і запросах. Алеж стаўшы псіхатэрапеўтам я не змагу ім дапамагаць, бо быць псіхатэрапеўтам можна толькі з людзьмі з якімі ты не маеш іншых акрамя гэтага ўзаемаадносін.

Вось і застанецца, дапамагаць іншым людзям, марычы пра тое каб з'явіўся ў гэтым міры чалавек які дапаможа маім блізкім.

P.S.: Хаця ёсць топікі, якія б я хацеў паспрабаваць раскрыць са свайго боку ў выглядзе публікацый ці відэаролікаў.
- Стварэнне сям'і
- Узаемаадносіны з жонкай
- Узаемаадносіны з дзецьмі

Спробы зразумець і прыняць сябе і іншага ў гэтых узаемаадносінах здаюцца мне самымі важнымі ў гэтым жыцці.

Каякінг - цудоўная рэч. І тым больше яна цудоўная, чым цішэй ідзеш. Кожны плёскат вяслом па цяшэнню рушыць прыгажосць цішыні і набліжае нас да канца каякінга. Так і па жыцці, плёскаем каб наблізіць канец, замест таго каб жыць. 
З іншага боку, заходзячы ў тупік, трэба добра паварушыцца, наплёскацца каб вылезці з тупіка і рушыць далей.

Мая мара: ранішні каякінг у густым тумане. Поўная цішыня.

Цудоўныя сэнсы і словы губляюцца ў мімалётнасці і становяцца паролямі.
"Хрыстос Уваскрос! Сапраўды Ўваскрос!"
"Жыве Беларусь! Жыве!"
"Слава Ўкраіне! Героям Слава!"

Кожны раз калі вы чуеце першую палову, вы ведаеце, які адказ ад вас чакаюць пачуць.

Калі вы гэты адказ не дадзіце, то будзеце выключаны з супольнасці.
Алеж самі словы становяцца паролямі.
Не важна, што вы думаеце і што хаціце адказаць.
Калі хаціце застацца ў супольнасці, проста кажыце правільны пароль.

Мяне гэта засмучае.

К'еркегор з захапленнм разважае пра веру Аўраама, які веў Ісаака на гару Маріа каб прынесці яго ў ахвяру. Свайго любімага сына. Пра той прыжок веры ў бездну. Дзе сапраўды няма за што зачапіцца, і застаецца толькі вера. 
За апошні год я шмат разоў мяняў свае меркаванне наконт гэтага ўчынка Аўраама. Пакуль яшчэ не ведаю, на чым я спыніўся.

Алеж пытанне Прыжка Вера мяне вельмі ўзрушыла. Па праўдзе і я маліцца па сапраўднаму не магу, пакуль ёсць звычайная чалавечая надзея на добры зыход справы. А вось калі няма ўжо ніякіх шанцаў, то бывае прабівае. І гэта ўжо зусім іншая малітва. Зараз я атрымаў падтрымку ад К'еркегора, алеж можа і хто з вас, мае дарагія чытачы, сутыкаўся ў сваёй веры, з чымсці падобным?

P.S.: Адно што, калі хто-небудзь памірае, то я не магу маліцца з надзеяй, каб ён тут прям зараз ажыў і выйшаў з труны як Лазар. 

Пытанне сур'ёзнае, згублены сэнсы, уляцелі. Маленечкія, за якія трымаўся.
Бессэнсоўнасць прафісійная, ці трэба яе пазбягаць? Ці наадварот, трэба неяк за гэта зачапіцца, каб не напрыдумляць сабе якіх іншых спраў.

Жыццё ў бессэнсоўнасці? Як гэта? Што гэта дае? Ці набліжае гэта да чагосьці вялікага? Да чагосьці светлага ці сапраўднага?
Віктар Франкл бы сказаў, што чалавек хутка знікае калі не мае сэнсу. 
І Ніцшэ бы сказаў, калі ведаеш што, то ўсё роўна ўжо як.

І гэта падобна на праўду. Алеж ці трэба чапляцца, за ўсё што трапляецца пад руку?
Ці не паспрабаваць быць добрай дамахазяйкай, якая выхоўвае дзяцей і адобрвае ўсіх сваім каханнем? 
Гэта сумяшчальна і блізка да майго самага галоўнага сэнсу.
Алеж ёсць некаторыя можа прыродныя ступары, якія перашкаджаюць аддаца гэтаму цалкам. Патрэба ці бачанне нейкай сацыяльна - арганізатарскай функцыі. Нешта рабіць, нешта ствараць, нешта вырашаць, штосьці выдаваць. І безумаоўна, безумоўна асэнсаванае і тое што ідзе поруч з асабістым сэнсам.

Сэнс - каханне.
Дзеянні - ???? Чаму ўсе дзеянні безсэнсоўныя?
Што з імі робіцца, што гэта ўвогуле?
Яшчэ лічыў сябе здаровым.

Добры тэст, я сапраўды не ведаю што рабіць, як рабіць зусім іншае пытанне.
Так пасля гэтага крызісу выйдзе зноў паслядоўнасць топікаў: 
1. Навесці чысціню - дан, адчуванне радасці. 
2. Потым напрыклад, разсартыраваць інбокс і пачэкаць яго. дан і жыццё пад кантролем. 
3. Напланаваць сацыяльна палезных рэчаў! - Дан. Свет наперадзе! Можна бегчы! 

Вось цыкл і замкнуўся. Бо ўсё гэта планаванне / прыбіранне толькі імітацыя, што жыццё пад кантролем.

А яно ну зусім не хоча брацца пад кантроль. І не возьмецца. Бо ў галоўным - мы ўсе смяротныя і нічога з гэтым не зробіш, а астатняе ну такое сабе, прамежкавыя этапы.

Ну вось, і што рабіць? Прыбірацца, ці не? 
Так, прыпыніўся на пару хвілін.
Ксюша заходзіла, хацела пагуляць.
Я сказаў, што вельмі заняты. "Неведаю, што рабіць.
А яна кажа: ну калі не ведаеш, што рабіць, то можах паіграць са мной.

І вось думка слізганула: "Няблага", алеж як у гэтай гульні выжаць штосьці яшчэ? Нейкую дадатковую карысць. Гэтая "карысць", каб яе, марнуе жыццё, марнуе сэнсы, марнуе "тут і зараз". 

Ці няма там такога тыпа грэшнікаў: "карысталюбцы"? 
Мне здаецца, распаўсюджаная зараза. 

Я схаваўся ў кветачках
Тра та та та та
Вось такая добрая
ў хлопчыка гульня

Пойду я па тропачцы
Тра та та та та
З нейоёрасеткай тоўчучы
топікі быцця

Падымаю смоўжыка
Тра та та та та
Каб не здох ад ровэра
Да травы паўзя

Хочацца пра вечнае
Тра та та та та
А пакуль у бяспецы я
То ідзе фігня

Калі я распачаў свою новую AR-дзейнасць. Я сфармуляваў мэту так: дапамагаць іншым людзям у рэалізацыі іх сэнсаў і жаданняў. Адным з важных крытэраў, было асэнсаваннем чалавекам сэнса свайго жыцця, сэнса сваёй дзейнасці. 
Быць каля такіх людзей і размаўляць з імі было для мяне вялікай радасцю. Гэта натхняла. Так я меў дачыненне да сапраўдных сэнсаў, няхай і не маіх, няхай і не ўсе гэтыя сэнсы я раздзяляў. 

Зараз калі я прыадкрыў горстачку сваіх глыбокіх Жаданняў (сэнсаў). Я пачаў трохі па іншаму ставіцца да чужых Жаданняў. Я лепш усведамляю, што яны адрозніваюцца ад майго. Алеж гэта месца дзе важна суб'ектыўнасць. Мой сэнс, ён толькі мой. А з гэтымі людзьмі мяне аб'ядноўвае важнасць сэнса ў жыцці, і праца па даследванню сэнса свайго жыцця.

Дзякуй, што разам. 
З павагай да Вашых сэнсаў!

Мяне чамусьці пачало ташніць ад IT. Неяк абрыдла. Я і раней успрымаў гэта як нейкую кампутарную гульню толькі з рэальнымі квестамі і на рэальныя грошы. Алеж зараз, пасля ташнаты ў VR, рэальнай дапамозе ChatGPT для бессэнсоўных праектаў, тыдзень спроб наладзіць промтавую размову з Midjourney. Я губляю веру ў IT. Яно вельмі моцна ўцягвае і адрывае мяне ад жыцця, ад людзей, ад самога сябе.  

Іллюстрацыя "Унылае кампутарнае гаўно".
Карцінка сгенерына ў Midjourney. Тэкст для промта сгенерен у ChatGPT.

Вось Ксюша ноччу кліча цябе Косця, каб ты правёў яе праз цёмны калідор у туалет. Люба залезла на двухпавярховы ложак, ногі яе каля прыступак баўтаюцца, алеж так страшна ёй, што кліча цябе.
Смяючыся і саступаючы іх страху, ідзеш і дапамагаеш. Імкнешся навучыць хадзіць і слазіць, каб наступным разам не баяліся...
І ты такі Косця, маленькі яшчэ, і ты хвалюешся, і ў тваім жыцці страх. І да цябе прыходзіць дапамога, і ад цябя чакаюць, каб ты не баяўся тых дробязяў. 
Ну дык і будзем мы, маленькія, адзін аднаму дапамагаць, адзін аднаго аберагаць.

Усё больш прыціскаюсь да дрэваў
Усё больш адчуваю цяпло
Якое праз птушачны спевы
Маё прасвятляе нутро

Нам трэба яшчэ тут пажыць усім
Удыхаць той жыцця арамат
Што дараць прырода і людзі
Што дарыцца проста за так

Усё скончыцца, чуеш радная
Праз месяц, гады ці той век
І будзе змяненне прыроды
І будзе другі чалавек

І ведаеш, можам баяцца
Што ChatGPT ці дурак
Запусцяць у сусветнай прасторы
Гадзіннік імклівы назад

Мы птушкі, мы звыкліся лётаць
Ад жаху, вайны і грыба
І ў нашым з табою сусвеце
Гняздо то вісіць у крыла

Ляцім ці сідзім
Няма справы
Глядзі...
Набліжаецца грыб...
Ты сцісні руку маю моцна
І будзе ўлюблёны той міг!

"Всем привет, вот я и набралась храбрости написать!
Скорее нет, жизнь так прижала, что пришлось выбраться из ракушки.
Да и текст этот пишу не я, а какой-то мужик, друг моего мужа.
И все потому, что я не пишу тексты, а делаю суперские ... "

Я адчуваў вялікую ўзрушанасць, калі я так раскрываў сам сябе (як небачнага аўтара аб'явы) і тых хто такую аб'яву запосціў бы. 
Пісаць ад імя дзяўчыны, а потым у самім тэксце прызнаць, што той хто піша гэта мужык, і працягнуць пісаць ад імя дзяўчыны. 
Няпраўда ў тэксце раскрыта шчырасцю (гіпер-шчырасцю), і працягваецца няпраўдай. 
Гэта ўсё паўстае ў маей галаве, нейкім сумбурам з змяшанымі пачуццямі.

Вось такое ў мяне часта адбываецца. Раней было яшчэ больш.

Гіпер-Шчырасць, яна такая, толькі фармальна шчырасць. Яна пераследуе нешта большае, нешта іншае. Бо гіпер-шчырасць яна не самадастатковая.
Мне здаецца гэта эмацыйны-маніпуляцыйны момант, калі мы кажучы шчыра і вельмі шчыра пераследуем нейкія неагучаныя (а яшчэ лепш у лоб агучаныя рэчы). З гэтага атрымоўваецца нейкае такое варева, якое пераносіць нас у эмацыйную сферу. 

Той хто чытае ці чуе звяртае на гэта ўвагу, ён не абаронены перад такімі крокамі, таму што пачынае добра адчуваць той стан, які магчыма адчувае чалавек які пісаў той тэкст, ці кажа тыя ці іншыя рэчы. Ён разумее, што адчуваў бы ён, калі б пісаў ці казаў такое.
І гэта яго ўзрушвае, ён нібы сведка чагосці даволі некамфортнага, чагосьці вартага ўвагі.

І вось я хацеў напісаць, што аўтар ўсяго гэтага не адчувае.
Алеж сваечасова спыніўся і адчуў. 
Адчувае, яшчэ як. Гэтае спалучэнне пачуццяў натхняе і дадае энергіі.

Увогуле гіпер-шчырасць, робіла мяне моцным, калі я баяўся быць выкрытым за няпраўду. Ці калі было штосьці, што магло быць раскрыта ўва мне, і што было б вельмі і вельмі балючым. Я імкнуся агучыць гэта праз гіпер-шчырасць і пераставаць баяцца.

Чалавек які не абараняецца і не бяжыць ад страху можа гіпер-шчырасць не выкарыстоўваць. І было б добра жыць, без гэтага надрыва гіпер-шчырасці. 
Мне здаецца, я на шляху да гэтага. 

Сёння сустрэў незвычайнага для замежжа беларуса. Такога які будучы не эмігрантам, і не вандраўніком, аказаўся за мяжой. Кіроўца аўтобуса.

Я запытаў пра пароль да вайфая.
А ён так развёў рукамі і сказаў: Няма ніякога пароля.
А потым удакладніў, што і вайфая няма. Алеж калі штосьці вельмі ўж будзе крытычнае, то яны дапамогуць.

Адучалася ў ім цеплыня і адмежаванасць ад палітычных пытанняў. Ён напэўна мае нейкае сваё меркаванне. Алеж жыве, дыхае, ездзіць з аднаго ў другі край. Дапамагае людзям. Ну такі, звычайны, самабытны, цёплы, цудоўны.
І я засумаваў па такім атачэнні. Амаль забыўся, як яно. 
А вось сёння адчуў подых Беларусшчыны. Хачу не згубіць гэту частку Беларусі. Хачу захаваць у сваім сэрцы.

Я помню добра гэты дзень.
Сказала мама з душа:
Прыйшоў мамент!
Я хваляваўся дужа.

І папа вызваў ёй таксі.
Сабралі сумку хутка.
Усе было вельмі ў тарапях.
І мама знікла ў дзвярах.

А потым помню балявалі.
Сябры ўсё папы прыязджалі.
Сядзелі ў залі, весялілісь.
І ў шахматы са мной сразілісь.

Дакладна помню момант той
Што пасярод вяселля.
Мне класцісь спаць
Пара была.

У маленькім ложку
У спальні.
Вісела радыё
Начнік з уцёнкам

Мы з папаю туды пайшлі.
Я засынаў,
А ён стаяў,
І нешта цёплае казаў.

Я ўсёй істотай адчуваў,
Яго любоў,
І момант той,
Запомніў я.

А потым помню ў цемнаце,
Стаялі пад акенцамі,
Махалі маме хоць её
Амаль і невідаць было.

Дом потым сонцам асвяціўся
І Ваня ў доме аб’явіўся.
І я сяджу і гавару….
Сям’і гісторыю сваю.

Губляюся, хаваюся, радуюся, алеж не знаходжу сабе мейсца.
Так звычайна бывае, калі вочы ў вочы, чую штосьці вельмі прыемнае і кранаючае.
Так было і ўчора. Даша напісала такі верш: спасылка на верш. І прачытала мне яго вочы ў вочы.
Я заміраю і ледзь стрымліваю тыя бурленні якія ўнутры мяне. 
Цяжка падабраць словы, каб апісаць, што ўва мне адбываецца.
Мне здаецца, што я чую тое, чаго не варты. Нібы гэта нейкая памылка. 
І вось пройдзе хвіліна, і гэты смачны міраж развееца. Здаецца, што тое не можа быць. Прыемнае не можа быць праўдай. Гэтыя словы вочы ў вочы, нібы робяць мяне голым. Пранізваюць і падсвечваюць, усе мае недасканаласці. Яны крычаць, ім небяспечна цяжка і няўтульна. 

І зноў вяртаемся да Шчасця-Быцця. Як цяжка вяртацца да "Самабытнага шчасця-быцця" да найвялікшай каштоўнасці "Ты Чалавек!". Без аглядак на дасягненні, знешнасць, характар ці розум. "Я чалавек!" - і дастаткога з таго. Нішто не зможа даць нам больш за гэта слова. Пачынаючы з гэтага "Я Чалавек" можна Жыць, Любіць і быць любімым, радавацца, шукаць і знаходзіць. І больш нічога не трэба. Ніякіх умоўнасцей, статусаў і параметраў. Гэтага дастаткова, пачынаючы з гэтага можна Жыць! 

Скажу Жыццю - Да!
Скажу Каханай - Дзякуй Любая, што ты ёсць!