Constantine Petrashko ⁽²⁸⁾

Пісаў нататку аб важнасці захавання здароўя для старасці. Бо калі ж я не змагу ў старасці думаць, ці дзейнічаць, то гэта будзе вельмі і вельмі дрэнна. - Што ж ты зможаш рабіць у старасці, нават калі будзеш не нашто не здольны? (спытаў я ў сябе). - Мусіць змагу любіць. - А што яшчэ ты зможаш? - Змагу Верыць і Змагу Жадаць. - Як узаемазвязаны гэтыя рэчы? - Не ведаю ці атрымаецца з ходу, але здаецца: Жаданне = Вера * Любоў. - А чым адрозніваюцца для цябе гэтыя словы? - Любоў - гэта любоў да Чалавека. Вера - гэта любоў да Бога. Жаданне - гэта жаданне каб Любоў і Вера прыбывалі ў вечнасці. - Ты нічога не блытаеш? - Мне здаецца я блытаю ўсё, але хай будзе хаця б так. - І што табе даюць гэтыя разважанні? - Калі разглядаць час і ўсе тыя справы, якія мы паспяваем рабіць за гэты час. То падобна да аэрадрома з мухамі якіх мы з натхненнем і энергія запускаем у розныя бакі нібы маленькія самалёцікі. Дык вось трэба паспяваць прывязваць да мух зерні Вечнасці. Каб больш мух неслі і сеялі насенне вечнасці: Любоў, Веру і…

Спачатку на суткі забаставалі ўсе грамадскія транспарты. А потым пісяць, какаць, соплі, пабягугіхі. Тарчу ў тэлефоне, не напружваюсь. Выпіраем дзяцей, збіраем рэчы. Бывае загляну, бо часуж хапае. Выходзім такі. Ідзем. Будую маршрут па навігатару, скулы зжымаюцца, у грудзях не спакойна. Прём на поўную. Ванючыя кроплі скатваюцца па спіне і ўпітваюцца ў любімую худзі. Вушы сціскае ад знаёмага ною, а віскі ад сусветнай несправядлівасці. Ну чаму я лічыў, што часу дастаткова. Зараз нават ныць сорамна. Перад вакзалам вялікі мост для пераходу на нашу платформу. Ной змяняецца на цяжкія подыхі, адчуваю, што паспелі. Духмяны пах гэтай гонкі не дае забыць пра яе. Сумленна іду набываць квіткі ў аўтамаце цягніка. Праз хвілін 5 я ўжо ненавіджу нямецкую мову, квітковыя апараты і самога сябе. Бо разабраўся, алеж ужо прыехалі. Сэканоміў 8 еўра з прадчуваннем. Зноў тэмпо тэмпо, дзеці жопа, не адчуваюць моманты паводзяць сябе па свінскі. Люба крыўдзіцца, кажа што яна не Жопа, а Люба. Аааа, зноў квітковы апарат. Алеж на цягнікі больш крутога ўзроўня. ААаааа, нічога не атрымоўваецца, ааа. На падлогу, ноўт адкрываць, квіток выбіраць. Чаму квіткі падаражалі. А вось ёсць танны. 45 еўра, аплата, pdf. Бяжым на платформу. Там на экранчыке пра наш цягнік. А вось і цягнік. Хутчэў у яго. На пытанне ці гэта наш, фырнуў што наш. На прапанову праверыць, запытаў немца, ці гэта да Кёльна. Немец пацвердзіў. Я герой. Засунуліся. Выбралі мейсцы. Выдахнулі. На пытанне, а чаму адпраўляецца праз хвіліну, хаця наш праз 10? - Маўчу. Думаю, ну не наш напэўна. Далей сяджу. Дзверы закрыаюцца. Едзем. ААААааа. Сапраўды не наш. Ааааа!!!! Аааа!!! Што рабіць? Што? Аааа? Ну як так. Варыянты, Праверкі. Гугленія. Кошт справы + 55 еўра ад наступнага прыпынку, на тым цягніку на якім ужо едзем. Усё сціскаецца. Можа пранясе? Можа непранясе? Калі не пранясе будзе сусветная жопа. Набываем такі квіток на цягнік у якім ужо едзем. Праз 5 хвілін кантралёр. Кроплі радаснага пота і задавальненне ад прынятага рашэння. Адсканаваў QR-ку нібы ўсё як трэба было. Усіх у туалет па чарзе. Дзяўчыны растуць, усё цяжэй трымаць іх над унітазам. Алеж смыў працуе як чорная дзіра ў космасе. Пастроіліся выходзіць. Рана! Рана пастроіліся! Люба дзьва разы правалілася са ступенькі да дзвярэй пакуль цягнік чакаў дазволу даехаць апошні кіламетр. Саборышча ўпёрлась сваім бокам у вакзал. Гатычная перанасялённасць, здаецца што людзям з вакзалу да цэнтральнай плошчы прасцей праходзіць праз дзверы сабору. Людзі з забудовамі засляняюць аблокі. Машыны атручваюць паветра. Як праз усё гэта ўбачыць адзін з старажытнейшых гарадоў Нямеччыны. Дапоўненнай рэальнасці тут увогуле немагчыма ўлезць. Можа яна спатрэбіцца толькі ўнылым і пустым гарадкам? Не варта пра гэта зараз. А потым мы шлі, шлі, елі, туалет, выціраць сурвэткамі падлогу, араць на дзяцей, збіраць ежу вакол талерак, даядаць недаедкі, ісці, ісці, слухаць натоўп пратэстуючых абаронцаў прыроды, ісці есці, заряжаць тэлефон, натоўпы, натоўпы, натоўпы, лега крама, складаю каробкі на мейсца, падганяем дзяцей на выхад, вырваліся, ідзем далей, гаўняны сервіс у крутой знакамітай кавярне, рашэнні, гугленні, мара пра дом з забароненай ежай і поўны рэлакс. Музей блізенька ад нас, вельмі вельмі круты, алеж не сумяшчальны з потна-араматнай худзяй і гарашча-парашчымі шкарпэткамі. Добра хоць, што шмат дзе ёсць пасядзець. Прабіваецца абыякавасць да жыцця. Мне ў Кёльне параілі два пункты: Сабор паглядзець і піва паспрабаваць. Піваж я не п'ю, а ці робяць алкагалёвае незразумела. Паелі, папілі, папісялі, апрануліся, выйшл, прём, часу хоць зараз дастаткова, селі, чакаць яшчэ 30 хвілін. Добра ў Лега краме ўзялі раздадку, няма фонавага ною. Прыехаў, дакладна наш, запёрлісь на другі паверх каб лепш было паглядзець, месцаў не было, селі без вокнаў, пакруцілі жопамі, набраліся моцы, пайшлі далей, шукаць мейсцы з вокнамі. Знайшлі. Дзяцей падалей ад сябе. Прыйшоў рэлакс. У акенцах прыгожа, вакол чорная цішыня, арабская рэч і славянская прапанова пасадзіць дзяцей бліжэй да нас. Адмаўляемся, томна кайфуем. Зараз перабягаем з аднаго цягніка, на другі. Усё добра і па часу і па адлегласці. Хлабыць, выхад на платформу праз ліфт з чэргай. Першыя ўехалі бяз нас. Па часе паспяваем. Другая партыя ліфта паехала з намі. Ледзь упёрліся. Распорка каб дзяцей не прыдушылі. Праз гадзін матч Дормунд Баруссіі. Хутчэй бы ты ўжо паехаў. На наступнай усе выйшлі. Выйшлі, ура, застаўся адзін км да дому. Праз краму трэба прайсці, заўтра самалёт. Крама, ўсё было добра да крыка, "папа - пісяць". У гэтай краме аказалася пісяць нельга, параілі схадзіць у іншую. У іншай сказалі можна папісяць, алеж трэба кагосці пачакаць. Чакаем, вучымся цярпець. Прыйшлі павялі праз шмат якія памяшканні. Туалет добры. Паспелі. Ледзь выйшлі. Выбраліся. Потым міражом міма мяне пранеслася бутэлька безалкагольнага эксклюзіўнага Кёльнскага піва. Пранеслася пакінуўшы за сабой шмат пытанняў і разважанняў. Асэнсавалася жадання рэлакса і сняцца дзённага напружання. Алеж бутэлька піва не прыйшла на дапамогу, таму вырашыў канвертаваць энэргію напружанасці ў той тэкст які зараз пішу. Усё дапісаў. Дзеці спаць! Пайшлі чытаць. Асэнсоўваю, што вельмі люблю маю Дашу.

Як цяжка душыць, як цяжка калі душыў і не задушыў. З-за чаго гэта? Можа таму, што першапачаткова прыходзіш і становішся камусці на шыю пяткай. І хочацца распрастацца і стаць вышэй. І душыш. Навошта? - Каб быць вышэй. Каб прывесці да святла. Азарыць сваёй мудрасцю. І крахціш, разумеючы, што твая пятка ламаецца аб стальныя шыі. Яны моцныя і ў нейкі момант разумеюць, што ў цябе не ўсё з галавой. І разумеюць, што твае гнуткія пяткі сцякаюць па іх непахіснай сталі. Мне неверагодна цяжка разумець, што я душу, алеж з раза ў раз я залажу сваімі нагамі на чужыя шыі. Мне не выносна ад самога сябе. Іншая справа, калі шыі не стальныя. Тады здаецца, што правёў сваёй пяткай высокатэхналагічную аперацыю. Дапамог чалавеку ўбачыць жыццё з іншага ракурсу....

"Всем привет, вот я и набралась храбрости написать! Скорее нет, жизнь так прижала, что пришлось выбраться из ракушки. Да и текст этот пишу не я, а какой-то мужик, друг моего мужа. И все потому, что я не пишу тексты, а делаю суперские ... " Я адчуваў вялікую ўзрушанасць, калі я так раскрываў сам сябе (як небачнага аўтара аб'явы) і тых хто такую аб'яву запосціў бы. Пісаць ад імя дзяўчыны, а потым у самім тэксце прызнаць, што той хто піша гэта мужык, і працягнуць пісаць ад імя дзяўчыны. Няпраўда ў тэксце раскрыта шчырасцю (гіпер-шчырасцю), і працягваецца няпраўдай. Гэта ўсё паўстае ў маей галаве, нейкім сумбурам з змяшанымі пачуццямі. Вось такое ў мяне часта адбываецца. Раней было яшчэ больш. Гіпер-Шчырасць, яна такая, толькі фармальна шчырасць. Яна пераследуе нешта большае, нешта іншае. Бо гіпер-шчырасць яна не самадастатковая. Мне здаецца гэта эмацыйны-маніпуляцыйны момант, калі мы кажучы шчыра і вельмі шчыра пераследуем нейкія неагучаныя (а яшчэ лепш у лоб агучаныя рэчы). З гэтага атрымоўваецца нейкае такое варева, якое пераносіць нас у эмацыйную сферу. Той хто чытае ці чуе звяртае на гэта ўвагу, ён не абаронены перад такімі крокамі, таму што пачынае добра адчуваць той стан, які магчыма адчувае чалавек які пісаў той тэкст, ці кажа тыя ці іншыя рэчы. Ён разумее, што адчуваў бы ён, калі б пісаў ці казаў такое. І гэта яго ўзрушвае, ён нібы сведка чагосці даволі некамфортнага, чагосьці вартага ўвагі. І вось я хацеў напісаць, што аўтар ўсяго гэтага не адчувае. Алеж сваечасова спыніўся і адчуў. Адчувае, яшчэ як. Гэтае спалучэнне пачуццяў натхняе і дадае энергіі. Увогуле гіпер-шчырасць, робіла мяне моцным, калі я баяўся быць выкрытым за няпраўду. Ці калі было штосьці, што магло быць раскрыта ўва мне, і што было б вельмі і вельмі балючым. Я імкнуся агучыць гэта праз гіпер-шчырасць і пераставаць баяцца. Чалавек які не абараняецца і не бяжыць ад страху можа гіпер-шчырасць не выкарыстоўваць. І было б добра жыць, без гэтага надрыва гіпер-шчырасці. Мне здаецца, я на шляху да…

4 раніцы, мой васпалённы мозг прачнуўся і не дае мне заснуць. Чаму ў мяне такая вялікая прага да прызнання маіх ідэй? Чаму столькі невыноснай веры ў тое што я раблю? Не, не вялікае, а маленькае. Я бачу як нейронныя сувязі злучыліся і ўладкаваліся так, што для вырашэння сітуацыі я бачу толькі адно рашэнне. Тое якое я прапаноўваю. Я гатовы ўпарта стаяць з аргументамі ў абарону майго рашэння, як такі маленькі дыктатар нулёвага узроўню. Транслюючы свой стан на рэальных дыктатараў, я магчыма лепш разумею іх. Няўтольнае жаданне рэалізаваць сваю праўду і сваё бачанне ва ўсім сусвеце. Маніакальнае жаданне, каб іх праўда і іх гініяльнасць былі прыняты кожным чалавекам на зямлі. А кожны, хто не можа ўмясціць гэтай геніяльнасці, становіцца ці ворагам, ці неадукаваным дурнем. Напісаў, стала лягчэй. Можна выбрацца на начны шпацыр. P.S. Вырашыў пашукаць ілюстрацыю для поста, загугліў Дыктатар у карцінках. А знайшоў, кнігу "Дыктатар", майго вельмі любімага Ульфа Старка. Зараз буду чытаць. - Прачытаў, крутая ілюстраваная кніга для дзетак. Логвінаў рабіў пераклад на беларускую. Алеж я знайшоў па-руску. Каму цікава, пішыце ў каменты ці асабістыя, дашлю спасылку. А зараз дакладна на…

Сёння сустрэў незвычайнага для замежжа беларуса. Такога які будучы не эмігрантам, і не вандраўніком, аказаўся за мяжой. Кіроўца аўтобуса. Я запытаў пра пароль да вайфая. А ён так развёў рукамі і сказаў: Няма ніякога пароля. А потым удакладніў, што і вайфая няма. Алеж калі штосьці вельмі ўж будзе крытычнае, то яны дапамогуць. Адучалася ў ім цеплыня і адмежаванасць ад палітычных пытанняў. Ён напэўна мае нейкае сваё меркаванне. Алеж жыве, дыхае, ездзіць з аднаго ў другі край. Дапамагае людзям. Ну такі, звычайны, самабытны, цёплы, цудоўны. І я засумаваў па такім атачэнні. Амаль забыўся, як яно. А вось сёння адчуў подых Беларусшчыны. Хачу не згубіць гэту частку Беларусі. Хачу захаваць у сваім…

Your browser does not support the audio element. Я помню добра гэты дзень. Сказала мама з душа: Прыйшоў мамент! Я хваляваўся дужа. І папа вызваў ёй таксі. Сабралі сумку хутка. Усе было вельмі ў тарапях. І мама знікла ў дзвярах. А потым помню балявалі. Сябры ўсё папы прыязджалі. Сядзелі ў залі, весялілісь. І ў шахматы са мной сразілісь. Дакладна помню момант той Што пасярод вяселля. Мне класцісь спаць Пара была. У маленькім ложку У спальні. Вісела радыё Начнік з уцёнкам Мы з папаю туды пайшлі. Я засынаў, А ён стаяў, І нешта цёплае казаў. Я ўсёй істотай адчуваў, Яго любоў, І момант той, Запомніў я. А потым помню ў цемнаце, Стаялі пад акенцамі, Махалі маме хоць её Амаль і невідаць было. Дом потым сонцам асвяціўся І Ваня ў доме аб’явіўся. І я сяджу і гавару…. Сям’і гісторыю…

Губляюся, хаваюся, радуюся, алеж не знаходжу сабе мейсца. Так звычайна бывае, калі вочы ў вочы, чую штосьці вельмі прыемнае і кранаючае. Так было і ўчора. Даша напісала такі верш: спасылка на верш. І прачытала мне яго вочы ў вочы. Я заміраю і ледзь стрымліваю тыя бурленні якія ўнутры мяне. Цяжка падабраць словы, каб апісаць, што ўва мне адбываецца. Мне здаецца, што я чую тое, чаго не варты. Нібы гэта нейкая памылка. І вось пройдзе хвіліна, і гэты смачны міраж развееца. Здаецца, што тое не можа быць. Прыемнае не можа быць праўдай. Гэтыя словы вочы ў вочы, нібы робяць мяне голым. Пранізваюць і падсвечваюць, усе мае недасканаласці. Яны крычаць, ім небяспечна цяжка і няўтульна. І зноў вяртаемся да Шчасця-Быцця. Як цяжка вяртацца да "Самабытнага шчасця-быцця" да найвялікшай каштоўнасці "Ты Чалавек!". Без аглядак на дасягненні, знешнасць, характар ці розум. "Я чалавек!" - і дастаткога з таго. Нішто не зможа даць нам больш за гэта слова. Пачынаючы з гэтага "Я Чалавек" можна Жыць, Любіць і быць любімым, радавацца, шукаць і знаходзіць. І больш нічога не трэба. Ніякіх умоўнасцей, статусаў і параметраў. Гэтага дастаткова, пачынаючы з гэтага можна Жыць! Скажу Жыццю - Да! Скажу Каханай - Дзякуй Любая, што ты ёсць!…

Мне так добра з табой дарагая Я не марыў аб шчасці такім Каб прачнуўшыся раніцай самай Акрылённым быць нават без крыл Без умоўнасцей, правіл і мненняў Без напругі, тугі і выцця Адчуваю з табою імгненні Самабытнага шчасця-быцця Разглядаем з табой усё навокал Пагружаемся ў цемру... і зноў Аднаўляюцца тайны сумлення І любоўю натхняем любоў. Усё завершыцца ў гэтым сусвеце Шмат што зменіцца, верыш, удваіх Акрылённыя нашым каханнем, Пагуляем у сусветах другіх ____ Учора натхніўся снежным лесам, а сёння на прагулцы напісаў верш для…

Вось яны, пітаючыся з аднаго вазона. Браты і сёстры адзін аднаму. Прыгожыя і крыху розныя. Хіляцца адіз ад аднаго падалей. Хтосьці сказаў - да сонейка. Алеж не толькі да сонейка. Ім утульная мець прастор для сябе. Мець нейкую бяспечную дыстанцыю і ўнікальнасць. Зусім як людзі. Гэта іх права. І яно не адмяняе любові. Гэта як і на карціны глядзець, не шмат чаго атрымаецца калі ўткнуцца ў іх носам. Так і ў заемаадносінах павінна быць нейкая прастора. Каб дыхаць на полныя грудзі. Каб больш бачыць вакол сябе. І вось яны разам: Крывыя і роўныя, адкрыўшыяся і не, бліжэй і далей да сонейка. Дораць цяпло і радасць нам. Проста таму, што яны ёсць. Маю надзею, што і мы радуем Бога тым, што мы ёсць. Гэта нашае асноўнае дасягненне і нашая асноўная каштоўнасць. Мы…

Учора ўвечары, Люба сабрала Ксюшын заплечнік з поўнай упэўненасцю, што заўтра пойдзе ў школу. Прачнулася амаль першая, запатрабавала апранацца, напяліла заплечнік і пайшла з Ксюшай сядаць у машыну, прыехала ў школу павіталася з дырэктаркай. І пайшла назад у машыну. Зноў не прынялі. Алеж абяцалі хутка ўзяць. А потым я вытаргаваў у Любы прагулку у туманным лесе за йогурт. А потым яшчэ вытаргаваў залезці ў сматравы домік. Яна была першай, хто прыйшла і паднялася ў месца якое мне так дорага. Абдымаю цябе любімая дачушка, дзякуй та за давер і лагодны…

Шмат маіх здымкаў з велатрапы якая стала адкрыццём мінулага года. Алеж я нічога не пісал пра яе. Яна пачынаецца на ўскраіне Шчытна, і доўжыцца 35 км у адзін бок, праз лясы палі і азёры, міма дарог і населеных пунктаў. Гэта чыгунка ў мінулым. І трапа та неафіцыйна пачынаецца ад цяперашняй чыгункі. Недзе ў 7 км ад пачатку трапы, ёсць заброшаная станцыя Ochodno. У сёняшні паход я вырашыў яе…

Раней бывае прачнёшся сярод ночы, думки раяцца, бачна цяжка будзе заснуць. І ідзеш за комп працаваць. Папрацуеш, стомішся, вяртаешся ў ложак… Зараз не так, зараз ноччу цікава гуляць, асабліва калі снега наваліла і праз вакно здаецца нібы ўжо дзень, бо ўсё вельмі светла. Вось і сёння ў начы, напярэдадні Раства Хрыстова, гуляю разам з ачышчальнай тэхнікай, і з новага ракурсу адкрываю маленькі гарадок. Віншую вас з Раством Іісуса…

Я ўжо даўна не гуляў. Засядзеўся. Дух заплесневеў ад штодзённасці. І вось зноў Сонейка з Туманам прабудзілі мяне да жыцця. Гэта было некалькі тыдняў таму. У дзень перад Раством якое 25 снежня. Машына ўся абледзенела, таму я не змог паехаць да стартавай кропкі маёй трапы. Пашпацыраваў наўпрост да яе. У нейкі момант я ўжо не хацеў ісці да сваёй трапы, а проста хацеў ісці да сонейка. І пайшоў, новымі шляхамі, адкрываючы новыя краявіды. Бог падарыў мне зноў убачыць цудоўнае ззянне прыгажосці. Моцныя промні святла праходзілі скрозь цела і сагравалі сэрца. Даючы яму надзею і радасць. Я быў узрушаны. І з удзячнасцю ўзгадваю гэтую падзею зараз. Парада: Нават калі ідзеце за сонейкам, не загрязніце ў багне. Можна ўключыць розум і трохі абагнуць небяспеку і…

Што для любві хачу зрабіць? Каб мне не ўкланяцца Па старанах, што ў глыбіні, не маюць сэнса быць. Што не натхняюць, не жывяць А толькі прывабна гудзяць. Як звон манет у далечыні, Як лахатрон у маёй душы. То грэх завецца, калі я Пагнаўшыся за іншым Здраждаю уласнае душы У жаданні жыцця вечным. Быў сёння такі паход у лес, дзе я сустрэўся сам з…