Constantine Petrashko ⁽¹²³⁾

З эміграцыяй, як любоўю. "Адарвецца эмігрант, ад зямлі бацькі і маці сваіх, і прылепіцца да нейкага незнаёмага мястэчка. І будуць двое як адна плоць." Жарт канешне, алеж штосьці ў гэтым ёсць. Праз усю гісторыю нашага жыцця на радзіме, нам шмат паспела палюбіцца. Шмат стала родным, блізкім, сваім. Не толькі людзі, алеж пахі, мейсцы, гукі... Мы там сваі былі, і тое, што нас атачала, было для нас сваім. Гэтая любоў, не пустое месца. Яна натхняла, напаўняла і падтрымлівала нас кожны дзень. ... а потым раз, і ўсё змянілася.... Вітаю вас у эміграцыі! Шмат новага, незнаёмага, чужога, не свайго... Азіраючыся вакол, не знаходзіш таго, чаго так жадаеш. Не знаходзіш, таго, што любіш. Як сказала Саша, там на радзіме, я была кветкай якая расла ў зямлі, а тут я кветка вырванная і перанесеная ў вазу. Мне падліваюць вады і я магу жыць. Алеж я прагну большага. На маім шляху эміграцыі, я шмат прагнуў, шукаў і знаходзіў. Гісторыя рэлакацыі / эміграцыі, гэта гісторыя кахання. Я хацеў напісаць пару кароценькіх замалёвак як гэта адбывалася, алеж пачаўшы не мог спыніцца. Гісторый та аказалася шмат! Таму буду іх паступова адгружаць з хэштэгам: FromEmptyToLoveInEmigration (Ад Пустаты Да Любові Ў…

Гэты бясконцы космас сваім неімаверным маштабам робіць усё нашае чалавечае жыццё нейкай кропачкай, якая мільганула на трошачкі і згасла. Усе знешнія дзеянні, дасягненні, стварэнні і адкрыцці выглядаюць зусім па іншаму ў масштабе сусвету. Як вы пражываеце сусветную мізэрнасць таго што адбываецца? Як выглядае ваш бізнэс, справа ўсяго вашага жыцця ў межах…

Я заўсёды пазбягаў адказнасці. Адказнасць для мяне - гэта віна. Не прыняў адказнасць - не вінаваты. Апошні год, я атрымаў шанец зняць с сябе любую навязаную адказнасць (дзякуй любімая). Змогу пажыць у такім стане, прыглядзецца да яго, звыкнуцца з палёгкай, упэўненасцю, прыманнем. І вось ведаеце, пачало вяртацца жаданне браць на сябе адказнасць. У тым, што мне сапраўды блізка. За гэтыя дні пачатку навучальнага года, я з ўдзячнасцю і радасцю збіраю дзяцей у школу і садок. Раблю Ксюше фрызуру. Разумею, што гэта важна. Што адказна прыехаць у час. Сабраць сабойку. Даць дзецям нейкі час на павольнае прасыпанне. Забраць з школы і садка. Распытаць, як жа там у іх было. Парэфлексаваць і данесці да настаўнікаў чаканні і прэтэнзіі маіх дзяцей. Ніколі не думаў, што буду да школы так адносіцца. Вось распытваеш, распытваеш, а потым ноччу аказваецца, што польскія дзеці прагаласавалі большасцю галасоў, каб Ксенія была старастай. І яна пра гэта толькі зараз узгадала. А я наліўся гонарам. Вось і паспрабуй пасля такога пакутваць ад таго, што ты ў чужой краіне. І вось яшчэ, распачаў тэрапеўтычныя групавыя сустрэчы "Мае пачуцці ў эміграцыі." Неяк цёпла ад першай, а з іншага боку адказна. Гэта добрая адказнасць. Я ўдзячны, што ў мяне ёсць магчымасць, прыняць яе на…

"Цукеркі, цукеркі, цукеркі! Дай нам цукерак!!! Цукеркі!" Так звычайна Люба сустракае чырвоны фургон суседа. Раней дзядуля-сусед даваў ёй цукеркі па сваёй волі, а зараз гэта яго імя. Зараз ён навучыўся казаць "няма" і ўцякаць. А сёння, нашыя польскія сябры згадзіліся патрымаць нашых дзяцей у сябе, пакуль я быў на бацькоўскім сабранні ў садку. Такія госці для дзяцей заўсёды праходзяць весела і радасна. Толькі скончваюцца цяжка. І ў гэты раз Люба не хацела ўхадзіць па мірнаму. Яна ва ўсю глотку крычыла: "падарункі! падарункі! падарункі!". Плакала і патрабавала. Палякі не ведаюць, што значыць слова "падарункі" і я імкнуўся хутчэй звярнуць Любу ў ахапку і ўцячы нават не абуўшыся. Хутка развіталіся, выбеглі на вуліцу. Амаль, амаль ... праносілася ў маіх думках. Алеж трэба было вярнуцца за нашым гаршком. Пакуль я вяртаўся, Ксюша дапамагла Любе знайсці паразуменне, пераклаўшы ўсім, што Падарнукі гэта Прэзэнты. У паветры пачало арацца: "прэзэнты! прэзэнты!". Нашы сябры ўжо беглі за прэзэнтамі. Алеж я іх сваечасова спыніў. Запіхаў Любу ў машыну. Перавеў дух. Закрыў дзверы і забраў ініцыятыву. Зараз ужо крычаў я. Толькі праз хвілін 10, я прышоў у сябе. Праглынуў сорам. Пачаў шкадаваць дзяцей і разважаць над тым, што адбылося. Сітуацыя аказался для мяне звыш складанай. Словы "Люба ты не павінна так рабіць!" ужо не з'яўляюцца прадстаўнікамі абсалютнай ісціны. Люба хоча прэзентаў. Люба кажа пра гэта адкрыта. Люба патрабуе гэта. Я не хачу заставіць яе не хацець падарункаў. Я не хачу заставіць яе маўчаць аб тым, што яна жадае. Тады чаго я хачу? Я хачу, каб яна лепш разумела іншых людзей і іх эмацыйны стан??? Алеж ці Любіны гэта праблемы, што да яе словаў ставяцца так сур'ёзна (прычым перш за ўсё я)? Ці гэта Любіна праблема, што тата вырашыў, што яна павінна быць вельмі ўдзячнай і карэктнай дзяўчынкай, а калі не будзе такой то гэта вельмі і вельмі жудасна? Ці можа гэта я вырашыў, што я адказны за дыскамфорт які яна прыносіць іншым людзям? Пішу зараз гэта, і кошкі скрабуць па сэрцу. Бо вельмі прывыклася быць чалавекам, які не турбуе іншых, не робіць ім клопатаў, чалавекам карысным і неканфліктным. Няўжо жыццё, гэта проста быць добрым, неканфліктным, агібаючым вуглы, счытваць пажаданні іншых людзей? Больш падобна да шляху атрымання адабрэння. Такія людзі як я карысны для грамадства. Яны "малайцы". Іх заўсёды пахваляць. Яны добра падпітваюцца "славалюбствам" і пакутуюць ад ягож. Алеж ёсць і іншыя людзі: Сакрат, К'еркегор і далей па спісу. Тыя, хто ўсім стаялі пасярод глоткі са сваёй праўдай і адсутнасцю карэктнасці. Якія арыентавалісь на шчырасць і сапраўднасць. Нават і перш за ўсё Хрыстос быў настолькі незручным, што многія жадалі Яго хуткай смерці. Калі вырываць ці таптаць пустазелле ў сэрцы дзіця, то вытапчацца і пшаніца шчырасці і сапраўднасці. Мяркую, што трэба засяродзіцца на ўзрастанні добрай пшаніцы любячага і шчырага сэрца маёй дачкі. А пустазелле прыбярэцца, калі прыйдзе час. Хаця напэўна ўсё ў міл’ёны разоў складаней і не падападае пад такія простыя…

Вось я адчуў творчыя пакуты. Ёсць прожыты досвед, які кранае да глыбіні. Я хачу перадаць яго і шукаю формы. Хачу перайсці на метаферы, казачных герояў, дрэвы, жывёл. Хоць, штосьці каб не казаць наўпрост. Спрабую вершы, гісторыі, сцэнары. Ужо і ChatGPT спрабаваў мне дапамагчы і ў яго не балага атрымалася. Алеж усё ў малако. Не трапляю ў глыбіню, не трапляю ў сэнс. Пайшоў сажраў тое што знайшоў на кухні. Персік, потым грушу, потым сыр з пачкі пакусаў. Трохі супакоіўся. Алеж мне патрэбен не супакой. Мне патрэбна напісаць пра тое, што я хачу. Каб словы былі нацягнуты як струны гітары, каб яны кранулі. Пайду далей пакутваць ці жраць. На фотке сёняшняе Гало, якое мы спачатку прынялі за…

Вельмі раю гэтыя кніжкі (у асноўным скандынаўскіх пісьменнікаў). Чыталі праз гугл пераклад старонак на планшэце + па ходу правіў тыповыя памылкі перакладчыка. Ганна-Катрын Вестлі - Маляня і Шчэпкін – серыя кніг - Тата, мама, бабуля і восем дзяцей - серыя - Гюро - серыя - Аўрора - серыя - Уле-Аляксандр - серыя Астрыд Ліндгрэн - Расмус, Понтус і Расцяпа - Эміль з Ленебергі - Міа, мой Міа - Малыш і Карлсан (трылогія) - Пэпі Доўгаяпанчоха - Мы ўсе з Бюлербю - Дзеці з Гарластай вуліцы. Аповесці - Бойкая Кайса - Расмус-валацуга - Браты Ільвінае сэрца - Роні, дачка разбойніка - Каляды ў Смоландзе ў даўнія-прадаўнія дні Бода Шэфер - Сабака з імём Мані Енс Сігсгара - Палле адзін на свеце Йорн Рыэль - Хлопчык, які хацеў стаць чалавекам Лундэ Мая - Снежная сястра Марыя Грыпэ - Сесілія Агнес - дзіўная гісторыя - Гнаявой жук лётае ў прыцемках - Дзеці шкловыдзімальніка Моні Нільсан-Брэнстрэм - Цацыкі - серыя Мэры Нортан - Здабывайкі - серыя Рунэ Белсвік - Прастадурсан Свэн Нурдквіст - Пэтсан і Фіндус - Мама Му Ціма Парвела - Эла ў першым класе + серыя Турб'ёрн Эгнер - Карыус і Бактэрыус Ульф Старк - Маленькі Асмадэй - Хай танчаць белыя мядзведзі - Дзівакі і зануды - Мой сябар Персі, Бафала Біл і я -…

Пакуль я працаваў у кампаніі, то спрабаваў шмат розных інструментаў і фрэймворкаў для паляпшэння прадуктыўнасці. Тое што прыжылося, гэта GTD Дэвіда Аллена хоць і ў лайт варыянце і метад Пустога Інбокса Дарафеева цалкам прыжыўся. Алеж давайце паглядзім на гэта з пункту гледжання псіхалогіі. Стымулам для аднаго і другога з'яўляецца жаданне Кантролю за сітуацыяй. Каб нічога не прайшло міма нас. Каб мы нічога не прапусцілі. І мы не сталі прычынай дрэнных наступстваў. Напрыклад не згубілі грошы, не парушылі дамоўленнасці, ці не упусцілі магчымасцей. Зразумела, што цяжка адчуваць віну і наступствы сваёй недасканаласці. Алеж колькі моцы трэба прыкласці каб кантраляваць усе патокі інфармацыі і задач, нават выкарыстоўваючы самую эффектыўную методыку. Гэта махіна шмат энэргіі жрэ, а на выхадзе толькі псіхалагічны камфорт і ніякай анціхрупкасці. Ведаеце ёсць сайты, якія прапануюць альтэрнатыўны софт для якой небудзь праграммы. Так можа ўключыць розныя псіхалагічныя аплікацыі, як альтэрнатыву таскмэнэджэрам і іншаму…

Я ўжо і раней пісаў, пра навісшае нада мной пытанне. Што ёсць сумленне? І ці можа праз яго прабівацца голас Бога? Ці можа яно быць голасам Сэнсу? Сёння, дзень пакут ад таго, што галасы сумлення не могуць дамовіцца. 1. Адзін голас кажа - паступай рацыянальна, будуй межы. 2. Другі голас кажа - ну ты ж добры хлопчык, будзь ласкавым і лагодным. 3. А праз усё гэта прабіваецца трэці голас, які кажа: Так гэтаж усё можна сумясціць. Можна знайсці тую залатую дарожку, якая задаволіць два тваіх вобраза самога сябе. 4. У такіх файтах, Чацвёрты голас крычыць - хутчэй скончы з гэтым і не марнуй час, хопіць ганяць у галаве гэтыя думкі. Загасі адну версію сябе, і цалкам апраўдай другую (і ведаеце гэты голас перамагае). 5. А пяты голас, ледзь стрымліваецца, каб не вываліць на блізкага ўсе гэтыя пакуты і сітуацыю, і атрымаць падтрымку. Якая б значыла толькі адно - ты маладзец. Нібы такое аб'ектыўнае назіранне звонкі. Трохі разбярэм іх недасканаласці: 1. Рацыянальны Я - здаецца найбольш адэкватным, алеж праз яго ўзнікаюць канфлікты. А гэта дужа непрыемна. 2. Лагодны Я - такі бусечка, які павінен задаволіць усіх вакол і нікога не пакрыўдзіць. І ўсе яго будуць любіць. Алеж гэта жыццё не па праўдзе. 3. Дасканалы Я - такі прям перфекцыяніст тэарэтычных мадэлей, які ставіць сабе неверагодныя задачы. Ён як муха і гойсае то тут то там. Мол, а можна ж было і тым і нашым, і ўсё так што він він він. 4. Нецярплівы Я - якога дастаў падвешаны стан і пакуты з ім звязаные. Хоча скончыць усё як мага хутчэй. Выбраўшы адну адзіную праўду. 5. Хістаючыся Я - ён як Нецярплівы, алеж шукае хтоб пацвердзіў, што я маладзец? Гэтае Я гатова намяшаць фактаў у кучу, такім чынам каб атрымаць вонкавую адзнаку сітуацыі і пагасіць свае астатнія…

"Недарэчна падманула іх надзея." - словы якія выляцелі з Ксюшынай аўдыёказкі. Нават кантэкст не пачуў, алеж гэтыя словы ўдарылі ў самае сэрца. Не тое, што іх. А нас усіх недарэчна падманула надзея. Тая "надзея" якая з маленькай літары, адно што і мае, так толькі падманваць. Бо сама яна зрэдку трапляе ў глыбіню. "надзея" гэтая чаго толькі не намалюе, і ўсё такое прызямленнае, такое слабенькае. "Грошай там", "Здароўя", "Шчасця", "Замуж выйсці", "Дзяцей нарадзіць", "Экзамены здаць", "Працу добрую знайсці" .... тое сее атрымоўваем, а ў адказ цішыня. Недарэчна падманваюць нас маленькія надзеі. А вялікую Надзею, накіраваную ў саму сутнасць, нават і сфармуляваць складана. Так і застаецца не выказанай і ня ўспрынятай. Бо і не ўмясціцца гэтая Надзея ў…

Ксю: Я адчуваю сябе вельмі, немагу вытрамаць таго, што ў Любы цяпер сукенка. Мне вельмі сумна, што ў Любы новая сукенка. Таму што ў Любы такая прыгожая сукенка. Таму што мне не прыслалі. У мяне няма такой прыгожай сукенкі няма. Адчуваю, што мне вельмі дрэнна. Таму што ў мяне няма сукенкі ці іншай адзенні такой прыгожай як у Любы. Мне крыўдна, што ў Любы гэта ёсць а ў мяне няма. Па: Ты думала, чаму табе крыўдна? Ксю: Я сама не ведаю, алеж пачуцці так даюцца, што зусім нельга адказаць як на гэты пачуцці, ці што яны значаць? Ці навошта яны так працуюць? Ніколі не ведаеш, у жыцці заўсёды загадкі. Па: Было б цікава разгадаць гэтую загадку? Ксю: Думаю так. Па: Гэта як дэтэктыў? Ксю: Так алеж значна цяжэй. Ніколі яе не разгадаеш. Па: А калі мы паспрабуем, яе разгадаць з табой? Ксю: Я не ведаю што атрымаецца калі разгадаем. Па: Можам купіць торт, калі разгадаем! Ксю: У чэсць чаго? Па: Што мы вялікія дэтэктывы. Ксю: Я думаю яны зрабілі так (маюцца на ўвазе чалавечкі ў Ксюшынай галаве фільм "Галаваломка"), каб мне было вельмі так сумна, так крыўдна што ў яе ёсць сукенка. Па: Навошта так хацелі зрабіць? Якая ад гэтага карысць? Ксю: Калі гэта хтосьці з іх крыўда ці сум, яны не разумеюць карысць, яны думаюць толькі што ім сумна зза гэтага. Я разгадала, загадку, што гэта зусім не карысна мне. Проста яны сумна крыўдныя, і працуюць па чарзе. Яму хацелася пасумаваць. Ён любіць сумаваць, таму вырашыў пасумаваць. Па: А як там радасць пажывае? Ксю: Бываюць такія часы калі і радасць сумная. Калі было агідна і страшна. І радасць на гэта магла зпрацаваць. Ну што, мы адгадалі? Па: Не ведаю, алеж я думаю, што чалавечкаў няма ў нашай галаве. Ксю: ООО, як так! Алеж мусіць быць штосьці, што павінна кіраваць намі! Мы не можам кіраваць самі сабой! Калі б іх не было, як бы мы маглі выказваць сум, ці што мы радасныя, злыя, ці агіду? Па: Ну я лічу, што мы гэта і ёсць, што гэта сапраўды мы ўсё адчуваем. Што б ты магла яшчэ адчуваць у гэтай сітуацыі? Ксю: Я хацела, каб я была радасная. Каб радасць прыйшла, алеж замест радасці прыйшоў сум. Я не змагла яго ўбраць. Па: Чаму ты лічыш, што павінна была прыйсці радасць? Ксю: Люба, мая сястра, я яе люблю, хачу за яе радавацца, алеж не магу. …. вырашылі працягнуць іншым днём, пакуль разгадку не разгадалі…

Хаціце замалёвак пранізаных любоўю і прыняццем? - Лавіце! Мець права быць сабой, комплексным, розным, не заўсёды простым і радасным. Праз гэта мы вучымся больш любіць, больш прымаць. P.S. Даша кажа, што я зноў пачаў пісаць мол які я маладзец. Бярыце ў…

Відос для тых, хто лічыць, што я ў глыбокай…

Сябры, хто зараз у рэлакацыі. Стомленасць, неабароненасць, адарванасць. Калі бывае хвілінка, мы рэфлексуем над сітуацыяй, над самімі сабой. Пасля гэтага бывае яшчэ цяжэй. Бывае яшчэ бальней. Алеж не ўсё так проста. Цяжкасць, пустэча, стомленасць, адсутнасць рэсурсаў для дзеянняў - усё гэта пра сэнс. Ён адкрываецца нажаль праз такі цяжкі стан, праз такую згубленнасць. Зараз я спрабую не губляць такія станы ў пустую, не пакутываць ад іх бессэнсоўна. Што можна рабіць. 1. Па першае, можна пісаць. Пісаць гэта не хадзіць па колу адных і тыхжа неглыбокіх думак у галаве. Пісаць - гэта паглыбляцца. Паглыбляясь мы разумеем пра што гэта ў нас. Паглыбляясь мы прымаем сябе такіх якія мы сапрыўды ёсць. Пісаць гэта творчасць - а нашы складаныя станы, гэта рэсурс для гэтай творчасці. 2. Па другое, можна здымаць з сябе адказнасць за штосьці, за што вы сапраўды не адказныя. Тое што неяк само сабой на вас звалілася, мабыць вельмі даўно. І не мае ад гэтага карысці ні вам нікому іншаму, да і рабіць гэта не хочацца. Алеж без рэфлексіі, без крытычнага позірка на розныя аспекты свайго жыцця, немагчыма прапалоць поле свайго жыцця. Прапалваючы сваё жыццё ад усякаго рознага - з'яўляецца час для адпачынку, з'яўляецца час для сапраўды важных рэчаў. Поспехаў у рэлакацыі. Будзем…

Павлова другой ночы. Рэзкая ўспышка свету застаўляе мяне прачнуцца і хутка зарыентавацца ў прасторы. А... ўсё добра. Гэта дзеці. Як і дамаўляліся, каб пабудзілі мяне, калі захацяць спаць. Яны сёння праспалі ў машыне і раніцу і вечар. Таму ноччу яны гралі ў лега пакуль мы спалі. Пабудзіўшы мяне, Ксюша запытала пра чытанне кніг. А Люба вырубілась у той момант, калі галава дакранулся да падушкі. Мяне качае, вочы яшчэ не зусім разліпаюцца. Пішу гэты тэкст, і чакаю пакуль Ксюша засне. Прывітанне гэтаму міру, ад самастойных-сумленных дзяцей. Я заўсёды верыў, што чалавек хоча спаць, і засне калі яму будзе трэба. Заўтра Дашы…