Кастусь Петрашка ⁽²⁵⁴⁾

Вось нібы хочацца сфармуляваць, неяк ахапіць розумам, адчуць да канца, асэнсаваць у канцы та канцоў. Але замест гэтага проста камяк. І такая моцна трывога, нейкая спешка ў тым каб узяць аловак, ці пачаць пісаць. І яно выйшла з мяне. Здаецца, штосьці важнае. З алоўкам я сядзеў, сядзеў і толькі загагулі выйшлі. Вось зараз спроба пісаць. Спроба падступіцца да таго, што кліча і не падпускае. І яшчэ ў гэтай справы ёсць такая дрэнная акалічнасць, перад ёй губляе каштоўнасць розная іншая дзейнасць. Вось здаецца і тое можна, і гэта... а думка круціцца - не хачу, трэба штосьці з гэтым камяком зрабіць. Нібы трэба зараз вырашыць, штосьці вельмі важнае ў жыцці.... а што, невядома. Ці можа хочацца неяк спрасціць жыццё, каб не было яно складаным такім, каб стала больш празрыстым.... пішучы разумею, што не хачу спрашчэння. Лепш ужо навучыцца працаваць з тым, што ўсё не проста. Неяк зжывацца з гэтым. У гэтым ёсць свая…

11 год таму адбыўся наш першы пацалунак, а пасля адбылася шмат чаго рознага. Углядаючыся ў бяскрайні ўнутраны сусвет маёй каханай я адкрываю для сябе гэты свет і прыгажосць…

У працяг учорашняй думкі пра блізнят і маму. Мы можам сутыкнуцца з праблемай, што людзі шукаюць зусім рознага Бога. І як жа можна прымірыць гэтых людзей, калі іх погляды на Бога дыяметральна супрацьлеглыя? Для прыкладу возьмем мяне. Звычайны чалавек. Але наколькі па-рознаму я адкрываюся для розных людзей. Нават дочкі раскрываюць мае розныя якасці, і для іх ува мне каштоўны розныя рысы. Для Дашы я буду не такім, як для супрацоўніцы польскага ўжонда. Я розны для маіх бацькоў, для маіх сяброў, для кліентаў, і г.д. І няма ніякага Косці, якіб умясціўся ў бачанне аднаго чалавека, хоць нават і самага блізкага. А Бога канешне моцна завузілі і адарвалі ад кантэксту і асабістага досведу кожнага…

Гучыць неяк няёмка, але вось невялічкая аналогія з майго светапогляду. Калі б я распавёў вам пра блізнятак, якія ва ўзросце трох год згубілі любімую маці. І на працягу свайго жыцця шукалі яе. І хоць іх успаміны пра маці могуць адрознівацца, ці было б лагічна сказаць, што іх маці падобна да той якую шукае кожны з…

Я шукаю Бога які заўважае мае памылкі, але суцяшае, прымае, супакойвае. Які тлумачыць мне, што са мной адбылася. Які кажа, не бойся - гэта не канец. Жыві і імкніся любіць. У цябе яшчэ ёсць час. Я люблю цябе і прымаю разам з тваёй недасканаласцю. Я люблю намеры твайго сэрца, і разумею твае дзіцячыя памылкі і няўважлівасць. Я не суджу цябе так строга, як ты судзіш сябе. Я ўвогуле не суджу цябе. Я спачуваю табе, калі ты адчуваеш пакуты сумлення. Я радуюся тваёй радасці. Я тут, каля цябе, ты не адзін. Усё жыццё ты ведаў, што я з табой. Хоць і ўяўляў ты мяне па рознаму, і думаў пра мяне рознае. Але я тут, з табою, і я не патрабую ад цябе дасканаласці. Я разглядаю намеры сэрца і радуюся добрым намерам, і спачуваю намерам якія сыходзяць ад страху, няўпэўненасці і болю. Я адчуваю тваё жыццё і спачуваю табе. І так, я магу быць не ўсе магутным.... Не крыўдуй на мяне, калі…

У мяне тут невялічкія разважанні пра Іісуса Хрыста, і як Евангельская аповесць змяніла маё ўспрыманне жыцця. Я разумею, што жыў па правілах закону даволі доўга. І правілы гэтыя заўсёды казалі пра асуджэнне. Толькі дасканалы, мог пазбегнуць асуджэння. Калі ты парушаеш Закон, то ты вінаваты. Страх перад законам, страх памылкі, жыццё вымяраецца бяздзейнасцю. Выйсце з гэтага стану - смерць. Няма чалавека - няма памылак. Няма чалавека - няма парушэння закону. А хто той сверхчалавек, які імкнецца не парушаць і не парушае? На мой погляд - фанатык, прагматычны ідэаліст. Чалавек які ў аснове свайго жыцця паставіў адно адзінае жаданне - не памыляцца і не быць асуджаным. Вось пішу зараз і ў мяне дрыжыкі па целу. Так я імкнуўся жыць, такія рэакцыі і патэрны паводзін выпрацоўваў унутры сябе. Альтэрнатыва, якую прынёс для мяне Іісус Хрыстос: Будзьце вольныя ад граху, хопіць ставіць яго на першае месца. Калі вока ваша толькі на гэты грэх і глядзіць - то гэтым і напаўняецца ўсё вашае жыццё. І вось Іісус ходзіць па зямлі, размаўляе з "грэшнікамі", не звяртаючы ўвагі на іх грахі. Не дзелячы людзей па гэтаму крытэрыю. Ён нібы кажа - гэта не важна. Не гэта ёсць самім жыццём. Ён кажа Любіце. Ён Любіць. І ў жыцці сваім я бывае сутыкаюся з выбарам - парушыць закон ці любіць. Выканаць абавязак, ці пайсці з дзецьмі пагуляцца. Канцэнтравацца на злым ці на добрым. Ці адмаўляцца ад добрага, з-за таго што разам з добрым - злое. Бо з кожнай добрай справай, з кожнай справай любові ідзе разам зло і грэх. І я лічу, што мне не варта спыняць любоў, з-за таго што каля яе зло. Але трэба весці барацьбу са злом, каб у нашай любові яго было ўсё менш. Вось мужык валяецца п'яны, падышлі да яго, паднялі, дапамаглі дайсці да дому. Ён заваліўся ў хату і пабіў жонку, наараў на дзяцей. Ці сталі мы саўдзельнікамі…

На двары +21, мы сядзім і чытаем, чытаем і не можам спыніцца... Даша праходзіла міма, завісла з намі на пару гадзін, пакуль не скончылі кнігу. Прыходзілася перапыняцца, каб праплакацца ў асабліва ўрачыстыя моманты. Увогуле, атрымалася цудоўна і ўрачыста! Мілікі насіліся ў елках, Ксюша гушкалася на арэлях, а Люба была капітанам карабля, футбалістам і галоўнай шумелкай нашага мерапрыемства. Таму прыходзілася голасна чытаць на ўсю аколіцу. Суседзі не слухалі, святкавалі Пасху. Кніга называлася "Прадзелкі двайнят" Эрыха Кестнера. Там сапраўды цікава, а падзяліцца хочацца такой фразай бацькі: "На чацвёртым паверсе злева мы будзем шчаслівыя ўчатырох, а на чацвёртым паверсе справа я буду шчаслівы адзін, але ад вас мяне будзе аддзяляць толькі сценка." - такія яны творчыя натуры, да і не толькі творчыя. Якім так патрэбен час у…

Апошнія тыдні думаю, пра сваю няўдзячнасць бацькам. Хутчэй наадварот, пра той патэнцыял удзячнасці, які хочацца нейкім чынам вызначыць. Я люблю сябе, і бачу што ёсць ува мне глыбінная прыгажосць, радасць, дабро, любоў. Мне вельмі ад гэтага ўсяго цёпла і прыемна. І я дакладна разумею і адчуваю, што мае папа і мама, падарылі мне гэта ўсё. Што я напоўніўся тым, што яны захавалі і ўзрасцілі ў сваім сэрцы. Тым, што яны адчувалі ў адносінах да мяне, адзін аднаго і гэтага свету. Дзякуй вам мама і папа, за тое, што вы ў мяне ёсць. За маё жыццё і за нашу з вамі любоў. P.S. На фотаздымках папіна фотапаляванне на лятаючага ката, і маміны кветкі. Я натхнёны, тым як вы ўспрымаеце прыгажосць. І радуюся, што вы часцяком шпацыруеце па лесу разам. Ваш…

Пагадненне на апрацоўку персанальных даных на сайце www.fmensk.com Далучаючыся да гэтага Пагаднення і пакідаючы свае дадзеныя на Сайце www.fmensk.com (далей - Сайт), шляхам запаўнення палёў формаў Уладальнікам сайта www.fmensk.com з'яўляецца Канстанцін Петрашка. Згода Карыстальніка на апрацоўку персанальных дадзеных з'яўляецца канкрэтнай, інфармаванай і свядомай. Мэтай апрацоўкі персанальных даных з'яўляецца прадастаўленне Карыстальніку паслуг, апісаных на Сайце. Дадзеная згода Карыстальніка прызнаецца выкананай у простай пісьмовай форме, на апрацоўку наступных персанальных дадзеных: Карыстальнік, дае www.fmensk.com права ажыццяўляць наступныя дзеянні (аперацыі) з персанальнымі дадзенымі: збор і назапашванне; захоўванне на працягу ўстаноўленых нарматыўнымі дакументамі тэрмінаў захоўвання справаздачнасці, але не менш за тры гады, з моманту даты спынення карыстання паслуг Карыстальнікам; удакладненне (абнаўленне, змяненне); выкарыстанне; знішчэнне; абязлічванне; перадача па патрабаванні суда, у т. л., трэцім асобам, з захаваннем мер, якія забяспечваюць абарону персанальных дадзеных ад несанкцыянаванага доступу. Указаная згода дзейнічае бестэрмінова з моманту прадастаўлення даных і можа быць адклікана вамі шляхам падачы заявы адміністрацыі сайта з указаннем даных, вызначаных законам "Аб персанальных дадзеных". Водгук згоды на апрацоўку персанальных дадзеных можа быць ажыццёўлены шляхам накіравання Карыстальнікам адпаведнага распараджэння ў простай пісьмовай форме на адрас электроннай пошты (e-mail) info@fmensk.com . Сайт мае права ўносіць змены ў гэтае Пагадненне. Пры ўнясенні змяненняў у актуальнай рэдакцыі ўказваецца дата апошняга абнаўлення. Новая рэдакцыя Пагаднення ўступае ў сілу з моманту яе размяшчэння, калі іншае не прадугледжана новай рэдакцыяй Пагаднення. Дзеючая рэдакцыя Пагаднення знаходзіцца на старонцы па адрасе: fmensk.com/agreement/…

Учора, вярнуўся сэрцам да сваіх мэт і жаданняў. Сёння ўсё гэта распачала дзень. 04:00 - Папа, папа ... мне страшна... - Люба, што здарылася? - Мне прысніўся страшны сон... - Добра, давай я лягу з табою спаць 04:20 - Папа, так цёмна, я не бачу цябе, я бачу толькі чорную пляму замест цябе. - Чорная пляма, гэта і ёсць я. - Ну добра, мой мілы папічка. 04:30 - Папічка, а давай размаўляць.... - Не, хачу спаць 04:40 - Папічка, ты ў мяне такі тоўсты, мы не ўмяшчаемся.... - ну добра, сяду каля ложку 04:50 - Папічка, мне баліць жывот - На вось табе вады 05:00 - Папічка, няма чым дыхаць - Ну давай прачысцім нос... 05:10 (... пайшоў гатаваць прамыўку для носу...) - Ксюша, Ксюша! Добрай раніцы, ужо светла, уставай!!! (Шторы шыр шыр, святло Кляц!) - Аааа, Люба! Спаць!!! Ксюша, Спаць!!! Аааа!!!! Ксюша заснула адразу, а Люба ляжала і глядзела, як я пішу нататку пра Культуру сораму.... Яно ўсё канешне напружана ў 4 раніцы, але гэтае пяшчотнае "папічка" мяне вельмі кранае.... Недзе а палове шостай Люба заснула.... Працяг дня ў наступнай нататцы. Працяг…

Першая частка І на прыканцы маленечкае відэа (запісваў як прадмову да роліка…

Культура сораму (сямейная марная слава "тщеславие") забівала каханне. І я вельмі ўдзячны Богу, што зараз падаецца яна губляе свае апоры... Што я маю на ўвазе, калі кажу культура сораму? Гэта вонкавае спаборніцтва, на тэму Што іншыя людзі думаюць пра маю сям'ю? Культуру калі вельмі важна "паказваць" як шчасліва, добра і прыгожа жыве твая сям'я. У гэтай культуры не выносіцца смецце з хаты "сор из избы" і ўсе моцы накіраваны на вонкавую карцінку. Праз жыццёвыя гісторыя іншых людзей, я як і некаторыя ўзненавідзеў гэтую культуру. Культуру падвойных стандартаў, холаднасці, жорсткасці і ІМІТАЦЫІ! Як жа я цярпець не магу імітацыю. Імітацыя забівае сапраўднасць. Пытанне: А што людзі падумаюць? - Напэўна, забіла не адзін мільён не народжаных дзяцей. Стрыманая рэакцыі ў адносінах да неадэкватных начальнікаў, скалечыла потым у дамах немала жонак і дзяцей. Гэтае сранае вонкавае "прыгожае", каб людзі нічога не падумалі... , часта забівае неабароненае ўнутрашняе. І ўсе насіцелі гэтага "добрага выгляду", імкнуліся выхаваць з сваіх дзяцей такіх жа служыцелей ідала вонкавасці. У культуры раней не было прагаворванне сваіх эмоцый у Я-выказваннях. Таму прыходзілася людзям камунікаваць праз розныя формы асуджэння і перамыванне косткаў усім астатнім. І гэта было страшна. Вось і хацелася, каб пра "мяне, нас, нашу сям'ю" казалі толькі добрае... А што там унутры, да гары яны гарам - не так важна... Мяне і зараз трыгерыць усе такое, не адпусціла…

Я вярнуў сябе жыццё назад Паляцеў у Жаданыя прасторы.... Вось менавіта сёння так і атрымалася. Учора раскапаў нататку 10 месячнай даўнасці пра мае планы Жыць і дапамагаць іншым людзям адшукваць іх уласнае Жаданне. І коўчынг як прамежкавую стадыю на гэтым шляху, як інструмент які дасць мне нейкую базу і інструменты, з якімі я змагу працаваць бяспечна для кліента. Але па дарозе, тое-сеё перамянілася. Я пачаў глядзець на сябе праз прызму коўча. Іншымі словамі я завузіў сябе да коўча і коўчынгавай працы. І ў маім жыцці паўсталі пытанні, як раздзяліць час паміж гэтымі блокамі: ляснымі шпацырамі, каякінгам, догімі размовамі з Дашай, гульнямі з дзецьмі, чытаннем кніг, пісаннем вершаў і правядзеннем тэрапеўтычных груп працай ў якасці коўча, дзе праз коўчынгавыя размовы я дапамагаю людзям павялічваць асэнсаванасць і адказнасць у іх рэальнасці, мэтах і жаданнях продаж і прасоўванне сваіх паслуг, праз маркетынг, развіццё брэнду і г.д. І неяк мне стала няёмка, бо я ўбачыў, што праца яна неяк супрацьпастаўляецца жыццю. Бо яна нібы з-за працы жыцця становіцца менш. А жыццё, гэта менавіта тое, чым я магу дзяліцца з людзьмі. І я вярнуўся да больш шырокай канцэпцыі самога сябе. Да сваёй каштоўнасці. Да свайго Жадання. І вось атрымаліся ў мяне такія высновы: А на практыцы іх можна перакласці ў наступныя дзеянні: Вось неяк так адгукнуўся сёняшні дзень, дзе я вярнуў сабе жыццё! І вось вам здымак з сёняшняга…

Хвалі хвалююцца... Людзі турбуюцца... Жыцці спыняюцца... Усё аднаўляецца... Унутры штормы бушуюць Яны звонку людзей катуюць Праз нашыя дзеянні-словы Вострыя воды топяць параходы Быў страх Разрываў унутры Шукаў сябе выйсце І стрэліў, глядзі! І трапіў у таго Хто праходзіў міма Той боллю прачуўся Віной абярнуўся З пакутамі выйшаў І ўжо шторм яго Праз дзесяць хвілін Пранзе іншае сэрца злом І так тыя хвалі Ліюцца праз край Нідзе не сціхая Сціраюць…

Тры гады таму, чытаў кнігу "How to take smart notes". Адным з важных момантаў, якія я для сябе адзначыў, было чытанне кнігі з алоўкам. Падкрэсліванне цікавых месцаў і мелкія словы на палях. Калі кніга дачытана, то потым праходзім па нататках на палях і пераносім іх у стацыянарныя нататкі (напрыклад на камп’ютары). Вось такія нататкі, дапамагаюць мне адзначыць тое, што звычайна мозг сцірае з памяці. І калі нататак не рабіць, то ўсе моманты кнігі якія супярэчылі маім поглядам, ці падрывалі іх, былі паспяхова забыты. І на выхадзе я казаў: Цудоўная кніга, цалкам супадае з маімі поглядамі. (Вось такі самападман). Гэта прадмова, да таго, што на мой погляд вельмі карысна рабіць канспект у коўчынг сесіях і дасылаць кліенту. Бо коўчынг сесія пашырае асэнсаванасць і робіць выклік цякучым пазіцыям кліента. І вось адкрыўшы ўсё гэта, кліент з лёгкасцю зможа забыць усё гэта. Бо ўтрымліваць у памяці і разважаць над няпростымі рэчамі, не так камфортна. Аднойчы, мяне коўчылі і даслалі мне канспект. Нешта падштурхнула мяне заглянуць у яго праз месяц. Якое было маё здзіўленне, што мой прагноз на месяц наперад не збыўся. І тое, што я лічыў зменіць маё жыцця, гэтае жыццё не змяніла. Без канспекту, памяць бы сцерла ўсе гэтыя размовы і разважанні. І не было б у мяне сутыкнення з рэальнасцю, а замест гэтага проста стваралася б псеўдарэальнасць пад мой запыт. Выкарыстоўвайце пісьмовыя практыкі, і дасылайце канспекты вашым кліентам, калі гэта мае…