вершы ⁽¹²⁾

Мы прападалі
Па марах блукалі
У пясках ляжалі
Скурай абгаралі

Глядзелі зоркі
Трошачкі спявалі
Зашмат нажралі
І танцавалі

З дзяцьмі паблізу
З Дашаю далёка
Цягнулісь вечна
Тры дні яе палёта

я забег,
я хапаю цябе,
свежы вецер
які не ўва мне

алеж толькі
калі не чакаю
гэты вецер
у душу прылятае

Я дрэнна спаў.
Я дрэнна еў.
Я ледзь за сёння не самлеў.

Прыйшлі мы ў лес.
Абняў сасну.
Прайшоўся з Дашай у глыбіню.

…
Лес размаўляе ў глыбіні.
Пра мае сэнсы, мае сны.

Чакаю світанак у цёмнага мора
Вятром як галінку здзімае мяне
Хацеў бы пайсці ўжо, штосьці трымае
Чакаю, чакаю світанак у цьме

Чакаю світанак у светлага мора
Вось вось яно, хутка, бо светла ўжо
Алеж прытаміўся, трываю-чакаю
Хоць ведаю як выглядае яно

Збіраўся пайсці, і засунуцца ў ложак
На цеплай пасцельцы сябе прытуліць
Цяпер, не світанка чакаю
А сонца, якое дазволіць да дому зваліць

Ну што ты тут!
сонейка!
Доўга трываеш!
Ужо не хачу на цябе я глядзець

Хачу каб ты вылезла хутка
І птушкай
Ляцеў я ў свой ложак
Хоць трохі паспець

…. ну вось і вылазіць….
І ў ложак не трэба
Дарэмна, цябе,
Я світанак браніў

Напоўніў ты сэнсам
Мне сёняшні ранак
Сагрэў прыгажосцю
Трыванні мае

Я схаваўся ў кветачках
Тра та та та та
Вось такая добрая
ў хлопчыка гульня

Пойду я па тропачцы
Тра та та та та
З нейоёрасеткай тоўчучы
топікі быцця

Падымаю смоўжыка
Тра та та та та
Каб не здох ад ровэра
Да травы паўзя

Хочацца пра вечнае
Тра та та та та
А пакуль у бяспецы я
То ідзе фігня

Я помню добра гэты дзень.
Сказала мама з душа:
Прыйшоў мамент!
Я хваляваўся дужа.

І папа вызваў ёй таксі.
Сабралі сумку хутка.
Усе было вельмі ў тарапях.
І мама знікла ў дзвярах.

А потым помню балявалі.
Сябры ўсё папы прыязджалі.
Сядзелі ў залі, весялілісь.
І ў шахматы са мной сразілісь.

Дакладна помню момант той
Што пасярод вяселля.
Мне класцісь спаць
Пара была.

У маленькім ложку
У спальні.
Вісела радыё
Начнік з уцёнкам

Мы з папаю туды пайшлі.
Я засынаў,
А ён стаяў,
І нешта цёплае казаў.

Я ўсёй істотай адчуваў,
Яго любоў,
І момант той,
Запомніў я.

А потым помню ў цемнаце,
Стаялі пад акенцамі,
Махалі маме хоць её
Амаль і невідаць было.

Дом потым сонцам асвяціўся
І Ваня ў доме аб’явіўся.
І я сяджу і гавару….
Сям’і гісторыю сваю.

Што для любві хачу зрабіць?
Каб мне не ўкланяцца
Па старанах, што ў глыбіні,
не маюць сэнса быць.

Што не натхняюць, не жывяць
А толькі прывабна гудзяць.
Як звон манет у далечыні,
Як лахатрон у маёй душы.

То грэх завецца, калі я 
Пагнаўшыся за іншым
Здраждаю уласнае душы
У жаданні жыцця вечным.

Быў сёння такі паход у лес, дзе я сустрэўся сам з сабой.

Мая любая сёння хварэе
Боль прыйшоў, ну а страху няма.
Бо як учора, і ходзіць, і п’е яна,
хоць і моцна баліць ёй спіна

Бо не хочацца думаць пра страшнае
Бо не хочацца то дапускаць…
Што прачнуўшыся раніцай заўтрашняй
Не змагу я яе цалаваць

Усё міне з захапленняў і радасцяў
Зусім іншае будзе жыццё
І пакутаваць буду няшчасна я,
Ад таго, што раней не было.

Мая любая сёння хварэе,
Боль прыйшоў і з’явіўся той страх.
Пабягу, абдыму і пажалімся.
Пацалуемся з радасцю, вах!

- - - - 

Праз пару дзён, Даша паправілася. Усё добра!

K.S.Petrashka / Szczytno / 10 Nov 2022

Адпусціўшы мяне ля трапінкі
На блуканне пусціўшы гуляць
Мая родная едзе да дому
Каб мяне там чакаць-сустракаць.

І іду я з вялікай падзякай
І блукаю шукаючы слоў
Каб змянілася сэрца чарствелае
І з яго палілася любоў.

Каб любоўю напоўнілісь позіркі
Каб каханнем насыцілісь дні
І ў паветры віталі ад радасці
Пад гітару мае і твае галасы…

K.S.Petrashka / Szczytno / 1 Nov 2022