А ў мяне наканец зрабілася відэа пра нашу з Любай вандроўку на закаце. 1.5 хвілінкі

Праз 5 год, мне будзе 43 гады. Я буду сядзець і пісаць заметку.
Ксюше будзе 12 год, а Любе 9. Яны ўжо будуць умець чытаць, і наўрадці будуць мець патрэбу ў чытанні перад сном. Ксюша перойдзе ў больш дарослую школу (ужо будзе 6 клас). Мне здаецца, калі ў Ксюшы застанецца талент і жаданне прыдумляць гісторыі, то перад сном я буду слухаць яе казкі. І магчыма чытаць дзецям мае нататкі. Можа гэта будзе перыядычна, а не кожны дзень.
Цікава, ці будуць у дзяцей свае прафайлы ў сацыяльных сетках? 
У якой краіне мы будзем жыць праз 5 год? Алеж у якой бы не жылі, алеж яшчэ не атрымаем грамадзянства іншай краіны.

Я буду працаваць псіхатэрапеўтам, дапамагаючы людзям адшукваць сваё глыбіннае жаданне і сэнс свайго жыцця. 
Таксама, буду коўчыць англамоўных топ-мэнэджраў, дапамагаючы ім убачыць свае сэнсы ў пракрасцінацыі.

Мне цікава, як праз 5 год будзе прадавацца мая першая кніга. Кніга накшталт Радыё Гудок, алеж пра простыя гісторыя і чалавечыя пачуцці, якія адбываюцца са мной. Кніжка складзеная з маіх нататак. 

Праз 5 год, я хачу каб у нас з Дашай быў досвед доўгатэрміновай вандроўкі па свету. Сустрэч з людзьмі іншых культур. Сустрэч паміж намі і з самімі сабой.

Яшчэ я буду вадзіць маленечкія групы па гарах, сплаўляць на каяках па тумане, і магчыма пагружацца ў старажытныя пячоры. Усё дзеля аднаго, адкрываць Тайну і Прыгажосць, Страх і Трепет. Пабуджаць да больш простага, алеж больш глыбокага пражывання жыцця.

Яшчэ я хачу, каб мая методыка пражывання моманту праз прызму смертнасці, ці мадуляцыю смертнасці, дапамагала людзям больш глыбока пражываць моманты, больш глыбока бачыць і прымаць блізкіх у такія моманты і пасля іх.

Ну вось напэўна і ўсё. Астатняе як Бог дасць, да і гэта таксама.

Гэты крык душы, не пра мяне. Алеж пра боль чалавечую, з якою і мне па скоснай атрымалася сустрэцца.

Не адпавядаючы высокім ідэалам і патрабаванням пастаўленным перад намі, мы такі імкнемся прынесці ў ахвяру нашу чалавечнасць, мягкасць, дабразычлівасць... Усё дзеля чаго? Дзеля тых, хто перад намі гэтыя ідэалы і патрабаванні выставіў. Нам хочацца такі пракрычаць ім у вуха. Я змог! Паглядзіце! Вы гэтага чакалі ад мяне? Вы гэтым мяне прыціскалі з дня ў дзень, кажучы, што я нічога не варты? Я вышкаліў сябе, забіў  у сабе ўсё жывое, стаў амаль як робат. Усё дзеля вас. Усё дзеля гэтага моманта - прыняцця. Дзеля права быць, якім вы вырашылі маніпуляваць, дзеля сваіх мараў і амбіцый. Дзеля сваёй справядлівасці, і свайго светапогляду. Усё дзеля вас!!! Як жа я вас не цярплю, алеж як мне патрэбна ад вас адабрэнне. Як жа патрэбна мне ад вас гэтае простае зацвярджэнне таго, што я варты жыцця. ААааааа..... 

Вось прыйшоў Іісус, і як шмат людзей чакалі ад яго, што ён зараз жа ўсталюе Царства Ізраіля. І сустракалі, і падштурхоўвалі да гэтага свайго чакання. І максімальна не прынялі, калі Ён іх расчараваў. Алеж Ён не імкнуўся атрымаць ад іх адабрэнне, не імкнуўся перад імі апраўдацца. Ён абапіраўся на Сябе і на Айца. Яго прыклад варты і для нас. 

Трэба разарваць ланцугі, якія цягнуць нас пазбавіцца чалавечнасці, дзеля чаканняў і патрабаванняў іншых. Дзеля прыняцця і адабрэння.

Каб будаваць масты, трэба адсочваць дзе ўтвараецца прорва.
Дзе мы знаходзімся па дзьвух баках ад рэальнасці.

Вось прыйдзе да мяне Ксюша і скажа штосьці накшталт: вось мой хлопец ён ваенны  і працаваць я хачу на дзяржаўным тэлебачанні. 
Вось яна прорва. 
Ксюша ж ведае, якія ў мяне стаўленні да свету. 
Алеж робіць свой выбар і адкрыта пра яго мне кажа.

А я так весь апухну і выкажу сваё фе-ве ці яшчэ штосьці.

... Алеж гэта кропка дзе можна адчуць, што сапраўды важна для тваёй дачкі ці сына...
Вось тут скончылася традыцыя, сямейныя правілы і сямейныя каштоўнасці.
Яна выбрала штосьці іншае, гэтае іншае для яе каштоўней чым мінулае.
Ці магчыма будзе гэта зразумець? Напэўна магчыма, алеж не проста.
Шлях да паразумення, шлях да давера, шлях да прыняцця ... гэта і ёсць масток. 
Няхай ён вузенькі і ісці па яму страшна. І абарвацца можна кожную хвіліну. 
Алеж гэта адзіны шлях, каб прорвы не раздзялялі нас.

P.S.:  Як толькі вам кажуць з натхненнем пра тое дзе няма выгады/карысці, ведайце, гэта важна.

Мне здаецца я зусім перастаў пісаць.
Толькі на каяку езжу туды сюды ды ролікі здымаю.

А вось і 1 хвіліна відэа нарадзілася, з сёняшняга майго каякінгу. Хоць і без туману, алеж было сонейка. Мне здаецца ва ўсіх гэтых відэа вельмі руліць музыка.

Сёння раніцай, туману не было. Алеж чаму я плаваў і здымаў. Хацеў нешта зрабіць.
Быў расчараваны. калі скончылася месца на тэлефоне. Мае ўнутраныя прыгода пераўтварыліся ў нейкі фільм мейкінг для іншых людзей. Дзе я ўжо гляджу не сваімі вачыма. А зноў аддаю на суд усё што маю. Тую прыгажосць, якія бачаць і прызнаюць мае вочы, я аддаю на суд. Я ўжо сам не вырашаю, што прыгожа, важна і цікава. А мне становіцца вельмі патрэбна гэтае вонкавае. Тое што, не ад мяне. Тое што нібы такое аб'ектыўнае. ... Як жа быць? Не хачу так. Сапраўды, не хачу аддаваць на ваш суд: лайкі, каменты, крытыку. Тое што я сам вырашаю для сябе. Не хачу рабіць, з сваіх вандровак нешта вонкавае. Алеж і хачу дзяліцца, той прыгажосцю якую адчуваю, якую бачу. Як жа мне быць? Мне здаецца, куды ў жыцці не глянь. Паўсюль гэтая прытча Хрыста пра плевелы. Вось тут добрае і там добрае, і тут і там разам з добрым, штосьці благое, крывое і супярэчлівае падмешваецца. Алеж Іісус прапанаваў, пакінуць усё да жніва. Я б сказаў так, даць добраму расці! Даць добраму магчымасць быць. І не выдзёргваць добрае, займаючыся такой дэзынфекцыяй у барацьбе з усім дрэнным. Можа таму і грэх, сам па сабе не так страшны. Колькі страшна, павыдзёргваць усё жывое, у дасканалай зачыстке сябе самога ад граху. Дзе пасля добрай аскетычнай працы, застаецца толькі вызжанае поле нашай душы. І цішыня.

Сёння ў мяне прайшоў першы Self-Retreat 
Возера 10 хвілін ад дома, уся вандроўка заняла 2,5 гадзіны.
Відэа якое замантажыў - 2 хвіліны. Шмат цудоўных момантаў прыйшлося выразаць. 
Прыемнага прагляду.

Яшчэ зусім цёмна. Прачнуўся за адну гадзіну да будзільніка. Світанак праз 2 гадзіны, алеж ужо не спіцца. Вырашыў скарыстаць гэты час, і пахвастацца як рана я прачнуўся. У мяне сапраўды не самыя здаровыя адносіны з сном і часам прасыпання. Заўсёды ганарыўся сабой, калі атрымоўвалася падняцца вельмі і вельмі рана. Часамі, ўспрымаў гэта як маё асноўнае дасягненне. Нібы я такі першы, і пакуль вы яшчэ спіце я ўжо жыву. Здаецца, гэта праз жаданне поспеху і ўсё паспець. Пражыць больш жыцця за тыя ж дні, што можна было б праспаць. Зрабіць задачы на сёння да 12 гадзін, і быць вольным ад спраў, дазволіць сабе займацца чымсьці іншым. Пайсці з дзецьмі ў парк, выбрацца разам на прыроду. Убачыць якая вялікая колькасць дня яшчэ ёсць перад намі. А які чароўны час ранняя раніца, час калі ты сам насам з сабой, алеж яшчэ не стаміўся. Яшчэ крыху вярнуся да пачуццяў: задавальненне, ад таго, што нібы пераганяю час, працую зладжана і спакойна. Праз усяго мяне праходзіць адна думка, я паспяваю, не трэба спяшацца, я "маладзец". Бо калі б я напрыклад праспаў, прыходзілася б імкнуцца паспець зрабіць усё, што наабяцаў зрабіць на сёння. Часу мала, розных спраў зашмат. Заўсёды гэты ўгнятала, трохі прыдушвала віной і атручвала сам працэс. А ранняй-раніцай віна адступала, мая існасць шаптала мне "ты маладзец", ты паспяваеш зрабіць усё, што ад цябе чакаюць... 
Зараз, шмат, што змянілася. У звычайны дзень сплю зашмат. Бывае прылягу даспаць днём. Сон - маё здароўе. Сон я люблю. Алеж пакатацца, на світанку на каяку я таксама люблю.

P.S. Я паймаў туман, гэта было неверагодна. Здымаў шмат відэа, таму смантую невялічкую нарэзку, а пакуль што падзялюся некаторымі здымкамі.

Калі вучыўся ў школе, то неяк знайшоў папіну гітару. Яна была так сабе, струны хутка выходзілі з ладу. Папа граў на ёй толькі адну мелодыю. Алеж я знайшоў песеннік Віктара Цоя, накіраваўся да майго сябра Паўла. Вось мы з ім і брынькалі на гітары паў дні, спрабуючы спяваць песні якія раней і не чулі. Тэксты та ўвогуле добрыя. Потым яшчэ, тое сёё спрабавалі і забылася. Прайшло колькі там год. Я пачаў хадзіць на канцэрты беларускіх рок музыкаў. Паступіў у ліцэй БДУ. І зноў узгадалася прага да гітары, мы з Сяржуком і Лёшай запісаліся на курс класічнай гітары. Я адсканаваў ноты, мяне навучылі правільна трымаць гітару... І праз пару месяцаў я мог па нотах сыграць вывучуную мной прыгожую класічную мелодыю. Нажаль гэтыя ноты некуды зніклі. ... З тых часоў мінула 20 год. І адзінае, што я час ад часу мог граць, была Грамадзянская Абарона "Усё ідзе па плану". ... І вось тут у Польшчы, мабыць год таму я задаўся пытаннем: А чаму б і не? Знайшлі не новую гітару на olx , з'ездзілі ў нейкая сяло за 20 км і справа пайшла. 
На пачатку я ўзгадаў усё што граў раней, акрамя той класічнай нотнай мелодыі. А потым, гітара стала нашай сямейнай справай. Распачынаем звычайна з НРМ "Простыя словы" - усе добра ведаюць словы, таму і спяваем разам. Пасля я адбіваюся ад дзяцей, якім мая гітара спатрэбілася вось менавіта зараз, калі я сабраўся на ёй паграць. Далей у рознай паслядоўнасці Scorpions (You and I, The wind of Change), Coldplay (A Sky Full Of Stars), Oкефн Эльзи (рознае), NRM (рознае), Imagen Dragons (для Дашы), ну і бывае скончваем рознымі спевамі з Disney казак.  А калі нікога няма, то я ўзгадваю Nirvanu, Цоя, Арыю. Аднойчы нават вырашыў узгадаць Сектар Газа і КІШ, алеж аднаго разу хапіла. 
Вось яна, яшчэ адна любоў у эміграцыі...

Першы раз у сваім жыцці, я пазнаёміўся з марскімі свінкамі ў маёй цёці Діны. Я тады быў малы, і мяне вельмі цікавіла, чаму ж іх назвалі марскімі. Яна мне тады распавяла, што яны вельмі добра могуць плаваць. І кролем, і брасам... Я быў узрушаны, і хацеў ужо набіраць ванну каб пабачыць гэта ўсё на свае вочы. 

Потым мы завялі першую марскую свінку ў нашым сямейным жыцці. Мы назвалі гэтую марскую свінку - Мілік. Напэўна Ксюша прыдумала. Потым калі пераязджалі ва Ўкраіну, то пакінулі беларускага Міліка бабуле, а калі даведаліся, што не вернемся - папрасілі перадаць на станцыю Юнатаў у Кобрыне. 

Праз год жыцця ва Ўкраіне, калі мы ўжо пераехалі ў Закарпацце мы падарылі Ксюше новую марскую свінку. І Ксюша назвала гэтую свінку таксама - Мілік. Гэта быў вельмі актыўны Мілік. Мы ўвесь час рвалі яму свежую траву, нават узімку (рылі пад снегам). Шмат гуляліся і радаваліся. Аднойчы пакінулі яго ў знаёмай жанчыны, пакуль былі ў вандроўке. Як жа мы расперажываліся, што ён не хацеў есці (па яе словах). Алеж калі дазналіся больш, то аказалася, што есці ён не хацеў з рук, а тое што пакладзена ў клетку ўжо даўно было ў яго жывоціке. Карацей адпусціла тады. Прыдумалі тады прыказку: "Не ест из рук, не прыгает в круг". Алеж алеж, за месяц да пачатку вайны ўкраінскі Мілік памер. Здарылася ўсе вельмі хутка. Даша і дзеці, перажывалі глыбока. Мы пахавалі яго ў садзе, паставілі маленькі крыжык. І марылі пра тое, што ён зараз на вясёлке радуецца. Бывае едзем куды, а Ксюша падыдзе да магілкі з ім паразмаўляць. Так мы з ім і развіталіся, калі паехалі ў Польшчу.

У Польшчы, калі зразумелі, што застаемся. То таксама вырашылі набыць марскую свінку. Пайшлі ў краму. А там два прыгожых брата. Неяк сэрца ёкнула, і сумленне падказала браць дзьвух. Набылі вялізную клетку (як нам тады здавалася). А потым аказался, што ў некаторых краінах забаронена трымаць марскіх свінак па адной, бо занадта сацыяльныя жывёлінка. Паглядзелі розныя навуковыя фільмы. І сапраўды, яны вельмі цікава камунікуюць паміж сабой. У адзіноце ім вельмі сумна. Здагадайцеся як іх назвала Ксюша?
Так, правільна. Зараз Мілік - гэта прозвішча. Так і атрымалася: Мілік Лахматы і Мілік Шустры. Яны калі дома, то хоць і з клеткі дастанеш, алеж сядзяць па струнке і нават не бегаюць. Вырашылі мы аднойчы зрабіць для іх забег. Паклалі рознага смачнага і зрабілі стаўкі. Праз паўгадзіны іх сядзення на месцы, кінулі дурное.  Потым пацяплела, і пачалі мы выводзіць іх на выпас. Спачатку накрывалі клеткай, каб ніхто іх не з'еў. Алеж потым дайшлі да вольнага выпасу. Як жа хутка і мудра яны навучыліся бегаць і хавацца ў елках. Зараз кожны вечар у нас квест па лоўлі Мілікаў. І заганяем, і перахопліваем. А яны кожны раз вучацца, чамусьці новаму і імкнуцца не дацца ў рукі. Люблю я іх.

На прыканцы відэа, ёсць фрагмент, дзе я спрабую прыжком перахапіць мілікаў якія бягуць да елак. Алеж яны перамагюць.

 Цемень непраглядная, я боўтаюся ў гамаке спрабуючы заснуць. Хаця цемень толькі на небе. З аднаго боку б’е ліхтар-пражэктар, а з інашага суседскае акенца пражэктар. Сусед мабыць устае а 4 раніцы і рыхтуецца да свайго фермерства. А я ляжу ў гамаке і цешуся, што +16. А ён (сусед) мабыць чысціць зубы і гарна адхаркваецца. Учора, быў суперскі туман і сонейка, алеж я праспаў. Сёння ж прачынаўся кожныя некалькі гадзін, перабіваючы розныя сны пра Беларусь. У апошнім сне, хадзіў па району думаючы дзе перабіцца некалькі дзён. Хацеў адкрыць ІП і трапіць на медабследванне. Ааа працягваю… Карацей, хацеў та я на каяку паплаваць у ранішнім тумане. Алеж сёння не такі дзень, нажаль. Вельмі моцна неба зацягнута хмарамі, да і дождж ноччу быў. Буду спрабаваць заўтра.

P.S. Дапісаў гэта, і паехаў на каяку катацца.

"Помним, любим, скорбим."
Здаецца, што Любоў ніколі не праходзіць. 
Алеж у эпітафіі апошняй кропкай з'яўляецца смутак (скорбь). 
Як пісаў Андрусь Горват у «Радзіва Прудок», прынята ў нашым народзе "Сумаваць, пакутваць...".
Алеж мне гэта шчыра не падабаецца. Мне здаецца, што пішуць гэта проста так. Каб было так як у ўсіх. І ці што людзі скажуць. Бо гэтаж усё робіцца і не для памерлага, і не для сябе, а для іх вонкавых людзей - суседзей, родзічаў, знаёмых. Як шмат у нашым жыцці, у нашай краіне робіцца для вось гэтага вонкавага. А навошта? Каб быць прынятым? Ці каб не стаць у зрагаю тых, каго грамадства заўсёды асуджае ў сваіх плётках? Каб самому не стаць на тым месцы, пра каго будуць казаць, што ён не такі як мы. Бо і самі паказваем пальцам, і самі судзім, і самі дзелім учынкі людзей на правільныя і няправільныя. І тое што няправільна, тое асуджаецца. Тое становіцца кропкай позірку, позірку непрымальнага, кропкай супрацьстаўлення - мы не такія як яны (тыя няправільныя) і таму мы добрыя.
Даша падышла і сказала, што я ператвараюся ў прапагандыстку якая кідаецца на васількі.
Не буду такім.
Магу паспрабаваць сказаць у абарону мудрасці народнай эпітафіі. Для гэтага мне трэба дадаць у гэтую эпітафію тлумачэнняў там сям: "Помним (тебя), Любим (тебя), Скорбим (что в этом мире есть смерть)". 
Хацеў было дапісаць яшчэ : в этом мире есть смерть, и она разлучила нас.
Алеж не смерць сапраўды разлучае нас, мы самі разлучаем сябе адзін ад аднаго.
Погляд на грамадства, на супольнасць, на группу.  Карыстанне гэтымі групавымі ідэаламі, прынцыпамі і правіламі - аддаляе нас адзін ад аднаго, аддаляе нас ад саміх сябе. У кожным з нас, усё менш нашага, і ўсё больш супольнага. Гэта на маю думку аддаляе нас.

P.S. Зараз яшчэ пашукаў эпітафіі ў іншых краінах там больш пра вечнасць, памяць, разам у Хрысце.
А таксама пачытаў іншыя топ эпітафіі ў нашым рэгіёне, там усё пра боль, смутак, няшчасце. Можна сказаць, што гэтая першая яшчэ і самая нейтральная.

Год таму, я шмат хадзіў па лесу і фатаграфаваў туман.
Углядаўся ў азёры, на якіх туман быў раскладзены тоўстымі непразрыстымі пачкамі. 
Як захоплены быў мой дух, магчымасцю бясшумна рассякаць па воднай прасторы на лодцы ці каяку. Бачыць шлях сонечнага промня скрозь туман, чуць першыя гукі птушак у прысутнасці сонейка. Тады я згенерыў карцінку ў майнджорней, дзе каяк ідзе па лясной рацэ скрозь тоўсты туман. 
І вось сёння я стаў на крок бліжэй да гэтага вобраза. Я падрыхтаваўся.
Спадзяюся, я знайду тое, што чаго так прагнуў. А яшчэ больш спадзяюся, што адкрыю тое, пра што і не думаў. 
Дзякую маёй любімай Дашеньке, за падтрымку мяне ў гэтым маім жаданні.

Апошнія дні захоплены нейкім замяшаннем, пажыраю на сваім шляху тое што бачу, па 100 разоў праглядаю навіны і соц сеткі.
Усё гэта можна замяніць, калі пісаць пра тое што адчуваеш. Калі пісаць капслукам, хачу сажраць усё што ў палічках! Хачу мільён разоў праглядзець, што там змянілася ў свеце і на маёй старонке ў фейсбуку. Хачу хачу хачу. Бо адчуваю, штосьці незразумелае. Згрызоты сумлення мабыць? Ці штосьці глыбей? Ці напражанне? Сорам? Страх? 
Фрырайтынг мне ў дапамогу. Пайшоў пісаць. 
Добра сказана, што папера ўсё сцерпіць. Мне здаецца, гэта лепшы шлях перанакіроўваць энергію якая можа быць выкарастана супраць цябе.

З атмасфернымі кафэшкамі ў нас у Szczytno нейкая жопа, хоць і рэгіён турыстычны. І нас гэта моцна засмучала. Часта ўзгадвалі з Дашай "Параграф" у Кобрыне, і як хадзілі туды піць гарачы шакалад з пенкай-карыцай і есці смачныя кішы. Размаўляць пра жыццё і напітвацца спакоем без дзяцей. І вось аднойчы, паў гады таму, мы па сходах падняліся да незнаёмай вывескі ў цэнтры. Аказалася, што гэта "Antyk Cafe", як па мне хутчэй Антэк Бар. Такі атмасферны, такі цікавы. З нейкімі рарытэтнымі канапамі, старымі сталамі, таршэрамі як у бабулі былі. Я там бяру сабе звычайна безалкагалёвае піва (яно на мяне ўдзейнічае як алкагалёвае). І мы томна размаўляем з Дашай. Нейкі час гэты баг доўга быў закрыты і мы засумавалі, бо ён нам палюбіўся. А потым дазналіся, што працуе толькі пятніцу і суботу ў вечары. Такое добрае месца для нашых рамантычных спатканняў і цёплых размоў. А яшчэ плануем як небудзь дзяцеў туды ўзяць. Каб і яны дакрануліся да таго, што мы любім.

З эміграцыяй, як любоўю. 
"Адарвецца эмігрант, ад зямлі бацькі і маці сваіх, і прылепіцца да нейкага незнаёмага мястэчка. І будуць двое як адна плоць."

Жарт канешне, алеж штосьці ў гэтым ёсць.

Праз усю гісторыю нашага жыцця на радзіме, нам шмат паспела палюбіцца.
Шмат стала родным, блізкім, сваім. Не толькі людзі,  алеж пахі, мейсцы, гукі... Мы там сваі былі, і тое, што нас атачала, было для нас сваім.
Гэтая любоў, не пустое месца. Яна натхняла, напаўняла і падтрымлівала нас кожны дзень.

... а потым раз, і ўсё змянілася....

Вітаю вас у эміграцыі!
Шмат новага, незнаёмага, чужога, не свайго... Азіраючыся вакол, не знаходзіш таго, чаго так жадаеш. Не знаходзіш, таго, што любіш. 
Як сказала Саша, там на радзіме, я была кветкай якая расла ў зямлі, а тут я кветка вырванная і перанесеная ў вазу. Мне падліваюць вады і я магу жыць. Алеж я прагну большага.

На маім шляху эміграцыі, я шмат прагнуў, шукаў і знаходзіў.
Гісторыя рэлакацыі / эміграцыі, гэта гісторыя кахання.
Я хацеў напісаць пару кароценькіх замалёвак як гэта адбывалася, алеж пачаўшы не мог спыніцца. Гісторый та аказалася шмат! 

Таму буду іх паступова адгружаць з хэштэгам:  
FromEmptyToLoveInEmigration (Ад Пустаты Да Любові Ў Эміграцыі)

У Мінску я нейкі час хадзіў пешкам на працу 9 км, а потым у Кобрыне праз цудоўны парк у офіс. Вось і тут у Польшчы, год таму хацеў прайсці за дзень 100 км (не пакідае мяне гэтая думка і зараз). Выперся самай раніцай. На навігатары накінуў маршрут, каб прайсці хацяб 20. Пайшоў уздоўж шашы. А там нешта яны накапалі, перагарадзілі. Прыйшлося збочыць у траву, пясок, нейкую лухту. У боты трапіла пяску, дарогі ніякай. Іду плююся. Некуды збочваю, пужаю аленя, а ён мяне. Праходжу далей. Аказваюся на асвальтаванай роўнай дарожцы для ровэраў. Вось так выпадкова. З бруда, на карабель прыгажосці і бяспечнасці для шпацыраў. Працягласць гэтага цуда 35 кіламетраў праз палі і лясы, з пахамі і гукамі леса! У той дзень я перахацеў ехаць у Партугалію. Я ўявіў, што змагу гуляць тут у любое надвор'е і пару года. Па роўнай цвёрдай гладзі, праз палі і лясы. Выразна памятаю сваё адкрыццё. Яно вельмі сагравала сэрца. Я закахаўся ў гэтую трапу з першага погляду. Потым гэтыя пачуцці толькі ўзмацняліся. Шпацыры з Дашай, пікнікі з дзецьмі, ранішнія фатаздымкі туману, напісаныя вершы,  сустрэчы з жывёламі і пройдзеныя 40 км за дзень 17 жніўня і не толькі. 😊

Гэты бясконцы космас сваім неімаверным маштабам робіць усё нашае чалавечае жыццё нейкай кропачкай, якая мільганула на трошачкі і згасла. Усе знешнія дзеянні, дасягненні, стварэнні і адкрыцці выглядаюць зусім па іншаму ў масштабе сусвету.

Як вы пражываеце сусветную мізэрнасць таго што адбываецца?

Як выглядае ваш бізнэс, справа ўсяго вашага жыцця ў межах космаса?

Я заўсёды пазбягаў адказнасці.
Адказнасць для мяне - гэта віна.
Не прыняў адказнасць - не вінаваты.

Апошні год, я атрымаў шанец зняць с сябе любую навязаную адказнасць (дзякуй любімая). Змогу пажыць у такім стане, прыглядзецца да яго, звыкнуцца з палёгкай, упэўненасцю, прыманнем.

І вось ведаеце, пачало вяртацца жаданне браць на сябе адказнасць. У тым, што мне сапраўды блізка.

За гэтыя дні пачатку навучальнага года, я з ўдзячнасцю і радасцю збіраю дзяцей у школу і садок. Раблю Ксюше фрызуру. Разумею, што гэта важна. Што адказна прыехаць у час. Сабраць сабойку. Даць дзецям нейкі час на павольнае прасыпанне. Забраць з школы і садка. Распытаць, як жа там у іх было. Парэфлексаваць і данесці да настаўнікаў чаканні і прэтэнзіі маіх дзяцей. Ніколі не думаў, што буду да школы так адносіцца.

Вось распытваеш, распытваеш, а потым ноччу аказваецца, што польскія дзеці прагаласавалі большасцю галасоў, каб Ксенія была старастай. І яна пра гэта толькі зараз узгадала. А я наліўся гонарам. Вось і паспрабуй пасля такога пакутваць ад таго, што ты ў чужой краіне.

І вось яшчэ, распачаў тэрапеўтычныя групавыя сустрэчы "Мае пачуцці ў эміграцыі."

Неяк цёпла ад першай, а з іншага боку адказна. Гэта добрая адказнасць. Я ўдзячны, што ў мяне ёсць магчымасць, прыняць яе на сябе.