Шпацыры

У Мінску я нейкі час хадзіў пешкам на працу 9 км, а потым у Кобрыне праз цудоўны парк у офіс. Вось і тут у Польшчы, год таму хацеў прайсці за дзень 100 км (не пакідае мяне гэтая думка і зараз). Выперся самай раніцай. На навігатары накінуў маршрут, каб прайсці хацяб 20. Пайшоў уздоўж шашы. А там нешта яны накапалі, перагарадзілі. Прыйшлося збочыць у траву, пясок, нейкую лухту. У боты трапіла пяску, дарогі ніякай. Іду плююся. Некуды збочваю, пужаю аленя, а ён мяне. Праходжу далей. Аказваюся на асвальтаванай роўнай дарожцы для ровэраў. Вось так выпадкова. З бруда, на карабель прыгажосці і бяспечнасці для шпацыраў. Працягласць гэтага цуда 35 кіламетраў праз палі і лясы, з пахамі і гукамі леса! У той дзень я перахацеў ехаць у Партугалію. Я ўявіў, што змагу гуляць тут у любое надвор'е і пару года. Па роўнай цвёрдай гладзі, праз палі і лясы. Выразна памятаю сваё адкрыццё. Яно вельмі сагравала сэрца. Я закахаўся ў гэтую трапу з першага погляду. Потым гэтыя пачуцці толькі ўзмацняліся. Шпацыры з Дашай, пікнікі з дзецьмі, ранішнія фатаздымкі туману, напісаныя вершы,  сустрэчы з жывёламі і пройдзеныя 40 км за дзень 17 жніўня і не толькі. 😊