Люблю сесіі якія атрымоўваюцца, дзе бачна што я дапамагаю. Алеж кропкамі росту, кропкамі больш глыбокага разумення сябе і іншых з’яўляюцца тыя сесіі, якія скончваюцца фрустрацыяй, разуменнем складанасці свету і наіўнасці маіх аднабаковых поглядаў. Візуальна - правал, а па сапраўды, новая ступень дзе трэба пераадольваць сябе і каррэктаваць карціну свету. 
Адчуваю удзячнасць да жыцця.
Удзячнасць і сэнс цяжкіх эмацыйных станаў, дзе руйнуецца эга і будуецца чалавечая чуласць.

9 год мы танчым з Дашай
Пачыналі з яркіх Па
Ну а зараз набліжаясь
Абдымаемся любя

Ёсць падтрымка
Разуменне
Глыбіня
І страсць

Дзве дачкі
Марскія свінні 
І жадання сласць.

- - - 
Мы вянчаліся 9 год таму ў Мінскім кафедральным Саборы.
Жывем!

Заўтра Пятніца а 9:00 па Варшаве.
Анлайн-сустрэча
"Мае пачуцці ў эміграцыі".
Каму цікава далучыцца - пішыце ў каменты ці @fmensk.

Першая рэальна складаная сітуацыя ў Польшчы.

Два тыдні таму, Ксюша захапілася правапісам. Самастойна брала школьны сшытак і пісала, пісала, пісала. Вочы гарэлі. Была ў гэтым канкурэнцыя і жаданне. Паказвала мне з захапленнем. Хвалявалася, што мабыць іншыя дзеці паспелі напісаць значна больш. Але хто ж яшчэ мог прапісаць на паўгады наперад? 
Гледзячы на Ксюшу, я ўзгадваў як за два дня рашыў усе хатнія заданні ў падручніку па хіміі. Пасля гэтага мяне падтрымалі, і пачалася мая кар'ера хіміка.

Дзеці папярэджвалі Ксюшу, што пісаць наперад нельга. Казалі пра гэта Ксюше, а Ксюша мне. Мы не звярнулі на гэта вялікай увагі. 

А вось сёння здарыўся бум. 
Мала таго, што на Ксюшу накрычала настаўніца. Так яна яшчэ і заставіла яе сціркай сцерці ўсё сваю працу наперад. Мая дачка была раздаўлена. Я быў раздаўлены. Невыносна і хочацца крычаць. Хочацца біцца. Палову дня, гэты агонь кіпеў ва мне. Ксюша плакала, я крычаў унутры. Потым я шукаў шляхі вырашэння сітуацыі. Бо невядома, чым можа скончыцца прамы канфлікт. Ксюше вельмі падабаюцца дзеці, з якімі яна вучыцца. Вымалёўваецца шлях, які трэба паспрабаваць. Дабіцца мірнага паразумення з настаўніцай. Каб у яе не было дрэннага стаўлення да Ксюшы, а пры гэтым Ксюша зноў адносілася да яе з даверам. І зноў палюбіла пісаць. 

Працяг у каментары.

Аднойчы, мяне папрасілі дапамагчы зразумець якую менавіта кар'ерную магчымасць рэалізаваць. На чым менавіта сканцэнтраваць увагу. Чалавек які запытаў, быў крутым спецыялістам і працаваў з шырокім дыяпазонам задач.
Але пост не пра гэта.

У яго быў вельмі востры Крытэрый паспяховасці такога выбару:
"Прачынаючыся кожны дзень, я хачу быць задаволеным сваім выбарам прафесійнай дзейнасці."

Для мяне гэта гучала вар'яцкі і нерэальна. Я не мог паверыць сваім вушам! Як можна такога чакаць?
- - - 
Алеж вось ужо другі месяц. Так атрымоўваецца, што некалькі разоў на тыдзень я задаю сабе пытанне: 
"Што я хацеў бы рабіць, калі б жыць мне засталося 1 месяц?"
І з радасцю, я сцвярджаю! 
Акрамя часу з сям'ёй, я хачу каб у мяне адбываліся ўсе тыя размовы і сустрэчы псіхалагічнага характару, якія зараз я праважу. Каб я мог размаўляць з тымі людзьмі якім магу дапамагчы. Каб адбываліся індывідуальныя кансультацыі. Каб праходзілі тэрапеўтычныя сустрэчы для беларусаў. 

І вось сёння, мне падалося, што я нейкім чынам дакранаюся да таго, на што і не мог разлічваць. Што кожны дзень, я рад выбранаму мной прафесійнаму шляху. 
Хаця эмацыйныя арэлі бываюць, але яны больш пра маю прафнепрыгоднасць і пра тыя памылкі, якія я раблю пад час працы.

Сёння раніцай мой любімы туман саступіў месца сустрэчэ "Мае пачуцці ў эміграцыі", і я рад гэтаму.

Усіх абдымаю!

Такія прыгожыя, добрыя, натхнёныя, цёплыя, чалавечныя, недасканалыя, радасныя і сумныя.
Ужо не першы раз адчуваю радасць, калі сустракаю недасканалых - чалавечных людзей.
Радуюся і сваёй недасканаласці. У гэтай недасканаласці ёсць нейкая добрая чалавечнасць. Прыемна быць з такімі людзьмі. Самому прыемна быць такім чалавекам. Чаму ж так шмат моцы мы прыкладаем каб зрабіць з сябе дасканалых тэрмінатараў? Якія трымаюць пад кантролем усё сваё жыццё. Прыкладаем так шмат моцы, каб удасканаліцца і выразаць з свайго жыцця ўсё слабое і не дасканалае. 
Не прымаем мы сабе ў такім звычайным, натуральным і добрым стане. У стане, проста чалавека. 
Хацеў бы я паставіць у кожным горадзе помнік звычайнаму чалавеку! 
Photo: Ordinary Men
Thomas J Price
Exhibition Jun 22 – Sep 02 2019

Калі няма чаго рабіць, прыходзіць чысціня ў дом.
Калі няма натхнення, прыходзіць парадак.

Як можа чалавек натхнёны, чалавек з вачамі якія гараць, марнаваць свой час на ўладкаванне рэчаў на сваі мейсцы, марнаваць час на стварэнне больш бяспечнага асяроддзя? 

Не, гэта ўсё толькі тым і для тых, хто пагасіў свае вочы.

Жыццё ідзе, плыве, цячэ.
Грае Шапэн. Ён мне запаў у душу вельмі даўно.
Ёсць у ім нейкая такая трагічнасць, надрыў, прорва перажыванняў.
Несканчальны сум, безнадзейнае гараванне.
Чаму ён мне блізкі, хоць маё жыццё так не падобна на яго творы?
Я завіс... не маю адказу.... лётаюць тыя сія думкі.
Можа, такі ў жыцці вітае гэты трагізм? Гэтая навісаючая цемра? 
Праз якую я прабіваюся і з якой сутракаюся зноў і зноў.
І толькі жаданне жыцця, любові і вечнасці прарываецца праз глыбінную бессэнсоўнасць.

Вось напрыклад Nocturnes, Op. 9: No. 1 in B-Flat Minor 

Такая вандроўка, па закуточках душы. Ціхая, безнадзейная, нейкім чынам пранізаная адсутнасцю чакання. Алеж мелодыя грае - жыццё ідзе. У простых, складаных, "пустых" момантах жыцця - ва ўсім гэтым жыццё ёсць. Няхай і не такое бурлівае, але жыццё. Жыццё якое не падпітвае эга, не дае надзей, не напаўняе энэргіяй, не дае росту і іншай "карысці". Гэтая "карысць" як морква ў асла, куды нас толькі не круціць, куды толькі не вядзе. А вось яно жыццё ў самым правальным дне. У самай безнадзейнай пустэчы марнавання часу. Паветра ўдыхаецца, час спыняецца, жыццё жывецца.

А вось мелодыя надзеі. Мелодыя натхнення. Чакання перамен. 
Douze études, Op. 25: No. 1 in A-Flat Major "Aeolian Harp"

Мне падаецца, што дзеці мацнейшыя за нас, барадатых мужыкоў. Вось напрыклад, яны могуць цярпець папрокі, указанні, прыніжэнні якія пастаянна атрымоўваюць ад нас. Напэўна ім гэта трохі (ці не трохі) баліць. Алеж яны хутка пераступаюць і ідуць далей.
Іншая справа з барадатымі мужыкамі, бо барадатыя мужыкі таксама дзеці, якіх у дзяцінстве ганялі, якім указвалі, якіх прыніжалі. Потым з свайго дзяцінства яны крок за крокам абрасталі рознымі слаямі псіхалагічнай абароны, імкнуліся стаць моцнымі і непадступнымі. Каб ніколі зноў, не адбылося тое прыніжэнне дзяцінства. Вось мы і ходзім са сваімі барадамі, баючыся любой непавагі. Вось мы - дзеці зноў, дзеці з барадамі, якія ўсё жыццё імкнуліся стаць моцнымі, каб пазбегнуць крытыкі і прыніжэння. І дарэмна ўсё гэта. Бо сыпецца ўся наша надутая моц пры лёгкім ветрыку не адабрэння і крытыкі. І што страшней, мы самі ўзрошчваем гэта ў сваіх дзецях,  “выхоўваючы” іх з непавагай, ганьбой і крытыкай.

P.S. Мы, барадатыя мужыкі, лёгка крыўдзімся. Алеж наша помста жорсткая і балючая. Таму ўсё наша атачэнне носіцца з намі як з пісанай торбай, каб ненарокам не закрануць і не пакрыўдзіць нашу тонкую дзіцячую душу. Нажаль мы не такія, мы мала думаем пра тонкія дзіцячыя душы дзяцей. Кола замкнулася.

І яшчэ на сёння.

Вось Герман Гесэ піша ў сваім "Сцяпным воўку", якія натуральныя і шчырыя жывелы. Як па-сапраўднаму яны выглядаюць кожнае імгненне свайго жыцця. Не гуляюць у чалавечыя гульні, і як гэта прыгожа!

Але для мяне, Чалавек, які не адлюстроўвае, а часам і сам не разумее, што адчувае, у гэтай "чалавечай неспраўднасці" ёсць вялікі і глыбокі. Можна сказаць, такая недасканаласць і падманчывасць, якая сведчыць пра штосьці глыбокае. Глыбокія інтэнцыя і невырашальныя жаданні. За кожнай не натуральнасцю, можна разглядзець жаданне значна большага і больш прыгожага, чым тое, што дае натуральнасць. Хоць часам, гэтае жаданне і перакручана і зменена да непазнавальнасці.

Бойка маіх дзяцей за ляльку - глабальнае праяўленне жыцця і любові да яго. Гэтая бойка, у мільёны разы прыгажэйшая за халоднае маўчанне небыцця.

Жыццё ліецца праз розныя формы як горны ручай. Не шукае сабе ўладкаванай трубы, ці аднаго адзінага русла. Не вымывае калейкі, каб у будучым ліцца лепш, дакладней і ўладкаваней. Яно прабіваецца, творыць, рушыць, змяняе і пераўтварае. Усё гэта адбываецца адначасова. 
З аднаго боку псіхалагічны дыскамфорт - адсутнасць кантролю, немагчымасць планаваць і выбудоўваць абаронены шлях. З іншага, адчуванне жыцця, якога так нехапае ў вышкаленых, спланаваных і абароненых еўрапейскіх абставінах.
Усход вучыць нас жыць і адчуваць жыццё па іншаму. Ісціна недзе побач.

Слухаць і чуць іншага.
Для мяне гэта пра недавер да самога сябе. Пра недавер да інтуіцыі, якая шэпча табе працяг пачатай Дашай фразы. Пра недавер да жгучага жадання навесіць ярлыкі і сцвердзіць свае думкі. Так бывае гарыць, што да праўды няма справы, усё ўжо вырашана ў мімалетных думках. 

І колькі ўжо разоў адны і тыяж граблі. Самае лёгкае ўставіць слова не ў тэму. Ужо цяжэй, абясцэньванне чужых пачуццяў і сітуацыі. Ну і крытычна, калі нават і не заўважыў, што кагосьці глабальна не пачуў і магчымасці такой болей не будзе.

Ведаеце, я супраць дэтэрмінізму.
А яшчэ, я супраць дасканалых паслядоўнасцей, жалезнай хваткі і 100% вынікаў.
Гэтыя 100% вынікі забіваўць нашу чалавечнасць і імкнуцца зрабіць з нас робатаў.
Колькі маёй крыві ўцякло, калі я спрабаваў стаць на шлях 100% выніку. 

Колькі расчараванняў было, ад таго, што я не мог дасягнуць дасканалай дысцыпліны. 
Не мог і 30 дзён бездакорна выконваць якое небудзь дзеянне. 
Я моцна папакутваў ад гэтага. Але зноў і зноў спрабаваў. Зноў і зноў верыў, вось зараз у мяне атрымаецца, раз і назаўсёды ўзяць жыццё ў свае рукі. Усталяваць над жыццём поўны кантроль. Я марыў, што пасля гэтага я сапраўды дасягну і атрымаю ў жыцці ўсё чаго прагну.  

За апошнія годы я выйшаў з гэтага замкненага кола.
І жыццё стала іншым, і мяне гэта вельмі натхняе.
Але не толькі ў сваім жыцці я бачу добры плён ад свабоды і адсутнасці жорсткай дысцыпліны. 
Вось Ксюша, напрыклад, звонкі падаецца, то рабіла яна хатнія заданні ў школе, то не рабіла, а ўчора і сёння вырашыла зрабіць пропісі на паўгады наперад. Ці на анлайн заняткі беларускай мовы ў мінулы раз не захацела ісці, мы нават засумавалі. Алеж сёння сама ўзгадала і з радасцю пабегла без усякага нагадвання. Ці Люба аднойчы вырашыла, што не хоча ісці ў садок, хоць мы ўжо былі там. Настаўнікі вырашылі, што гэта крызіс, і прапанавалі мне ціхенька сысці, а Любу пакінуць. Я адмовіўся, забраў Любу дадому. Алеж пасля таго дня, яна з вялікім жаданнем і радасцю ходзіць. 
Нейкім чынам свабода акрыляе і натхняе. 

Сапраўды прыняць можна толькі тое, ад чаго можна адмовіцца.
Сапраўды згадзіцца можна толькі на тое, з чым можна не пагадзіцца.

Пад вечар адчуваю сябе больш складана.
Адчуваю, нібы вучыўся хадзіць. І ўвесь гэты час быў на кастылях. 
Упіваўся самалюбаваннем, бязмернай колькасцю пахвалы і адабрэння звонку.
Апошні год рыхтавалася платформа для таго, каб з кастылёў (сацыяльнага адабрэння і прыняцця) пераходзіць на ўласныя ногі (апора на сябе). Пераход гэты, мне падаецца трохі балючым, але патрэбным. Я нават не ведаю, можа кастыль яшчэ нават і не ўбралі, можа трохі толькі кранулі. Цяжка зразумець усю перспектыву змен якія мяне чакаюць, змен якія я змагу прыняць.
У добры шлях!

Ну вось нарэшце.
Скончыўся раж некалькіх дзён, дзе я думаў пра сябе незразумела што. Лётаў ў галюцынацыйнай вышыні ўласнай крутасці. Як добра пікіраваць уніз. Як радасна, адчуваць груз уласнай недасканаласці і сваю чалавечнасць, якая ў гэтай недасканаласці праяўляецца. Адразу ўсё неяк бліжэй становіцца. Людзі цяплей і радней. Ёсць у каго павучыцца. Можна адчуць важнае і высокае ў тым, што па ўмаўчанні пераступіў як глупства. Раней падаецца, мне цяжэй здаваўся гэты пераход ад "маладзец", да "той яшчэ дурань". А зараз, ён адкрывае нешта. Аказаўшыся зараз у стане “дурня”, я адчуў, як прагнуў я саскочыць гэтыя дні з іглы "маладца". Якім халодным і бесчалавечным рабіла мяне гэтая думка пра ўласную мудрасць, правільнасць, геніяльнасць. Усіх абдымаю.