Эфектыўныя мэты на 10 год наперад, проста дзіцячы садок, у параўнанні з тым каб ставіць уласныя мэты на 100 год на перад. З аднаго боку ўсё прадказальна. З іншага, пасля такой мэты, можна неяк спускацца да больш кароткіх прамежкаў часу. Тады можа і жыццё па іншаму пражывацца будзе, без нейкіх там ілюзій эфектыўнасці.

Кранаеш якую небудзь цяжкую кнігу. 
Канцэнтрацыя экзістэнцыяльных думак на адну старонку зашкальвае. 
Цікава, напружана... І хопа, закрываеш кнігу, адкрываеш што-небудзь іншае. Збягаеш у лёгкасць і пустую цікаўнасць. Што гэта? Да чаго гэта? Пужаюць новыя пытанні? 
Пужае, што зараз будуць абнулены не так даўно атрыманыя адказы, якімі я яшчэ не паспеў нарадавацца. 
Ці я не гатовы? Ці я баюся? ....
Ці мяне прыціскае складанасць і непрадказальнасць гэтага свету, адна адзіная ісціна якога ў тым, што ёсць смерць. Хаця дзякуй Богу, ёсць яшчэ і Жыццё.
Ну добра, папісаў, набраўся храбрасці, пайду далей чытаць.

Фільм Inception 2010
Цікавы канчатак, дзе мы так і не ведаем быў Кобб у рэальнасці, ці застаўся ў лімбе.
Справа ў тым, што знаходзячыся ў нібы кантралюемым сне мы будзем мець стасункі "нібы" з нашымі блізкімі, з іх праекцыямі ў нашай галаве. З іх вобразамі. Мы будзем гутарыць нібы з імі, алеж на самой справе самі з сабою. Мы не адкрыем у іх нічога новага, акрамя таго, што мы пра іх ужо нібы ведаем. У нас там размова закранулася аднойчы, што бывае жывы чалавек перашкаджае мець з ім стасункі, а калі ён памірае, то можна цалкам аддацца ўспамінам і ўзаемаадносінам з ім унутры самога сабе. Сумныя гэта рэчы. І фільм цікавы. Нібы пра матрыцу, якую мы самі сабе ствараем калі жывём у сне. 
Рэальнасць прыгожа тым, што вакол нас людзі. Кожны з іх цэлы сусвет. Чалавек якога мы ніколі не зможам спазнаць, адкрыць да канца ці прадказаць яго дзеянні ці матывы. Знаходзячыся з жывым чалавекам, мы можам, калі захацім, адкрываць неабсяжнасць і прыгажосць чалавечай душы. 
І ведаеце, нават тут, у рэальнасці, мы можам жыць проста ўнутры нас саміх. Адмаўляцца ад таго, каб бачыць і адкрываць іншых людзей. Мы можам навесіць кожнаму чалавеку прымітыўны стыкер, і ўжо мець стасункі не з чалавекам, а з тым, што мы пра яго думаем. І будзе ісці жыццё, а мы будзем проста самі ў сабе. Мы нібы заб'ем усіх вакол нас. А стасункі будзем ладзіць з тымі вобразамі якія ў нашай галаве. Нам сапраўдныя людзі будуць увогуле не патрэбны. Мы так і не дакранёмся да іх глыбіні.

Бліжэй да вечара збіраемся тэрмінова праехацца па крамах, бо заўтра нічога працаваць не будзе. У Польшчы свята.
Хутка апранаем дзяцей, прадзіраемся да выхаду, правяраем ці ўсё ўзялі.
Праз пару хвілін здаецца ўжо выйдзем.
Тут на маім тэлефоне званіць будзільнік. Ігнарую яго, займаюся выхадам. 
Так, праверылі ўсё гатова. Можна выходзіць. 
Хмм... Любы няма.
Дзе Люба?
Люба распранулася і зайшла ў душ, пачала мыцца. 
Мы ў шоку.
Толькі потым звязалі гэта з тым, што можа як тыдзень у мяне стаіць будзільнік перад сном, чуючы які дзеці ідуць у душ мыцца. Гэта каб доўга іх туды не засоўваць.
Алеж на гэты раз быў фальстарт (іншы будзільнік у іншы час).
Вось так бывае. Смяяліся доўга.

Працоўны дзень. 
У календары з'явілася паўгады таму запланаваная дата. 
Ехаць трэба ў іншы горад. Даўно там не былі, таму запланавалі яшчэ тыя сія справы.
І вось справа за справаў, поўнае расчараванне і марнаванне часу. Бывае канешне праблісквала штосьці радаснае і светлае. Алеж збольшага сум, раздражненне і абыякавасць да жыцця. Даўно не трапляў у такія становішчы. Перажываў цяжкавата. Узгадаў як раней, такое здаралася часцей, і праходзіла значна цяжэй. Раней было проста невыносна, хацелася праваліцца, ці проста замерці - заснуць і забыць усё як страшны сон.
Адчуваў, што хочацца выгаварыцца. І ўсё да Дашы з пытаннямі: а ты як адчуваеш усю гэтую сітуацыю? А ты як сумуеш? А табе наколькі цяжка? 
І праз гэта, неяк стала лягчэй. 
А потым мы звярнулі з дарогі ў лес і перад намі адкрыліся прыгожыя краявіды возера. І на сэрцы стала добра. І жыццё заграла іншымі фарбамі. 
Вось такая тэрапія лесам і возерам. Можна ставіць каля тэлевізара стакан з вадой. Уключаць відэа з лесам і возерам. Вада будзе заражацца і мець карысную энергію для барацьбы з апатыяй і бессэнсоўнасцю.

Фабрыка чалавечнасці - нейкае дзіўнае спалучэнне словаў.

Можам з вамі паразважаць над такім дыялогам?

Саша: Мне вельмі цяжка, я чалавек вельмі дрэнны, нікчэмны, нікому не патрэбны. У мяне нічога не атрымоўваецца, колькі моцы я не прыкладаю. 
Алекс: Паслухай! Я ведаю цябе даволі доўга. Ты цудоўны чалавек і вельмі каштоўны для мне!
Саша: Мне канешне прыемна. Алеж мне насраць, што ты там пра мяне думаеш. Я служу толькі свайму "вялікаму Іншаму" ("Большому Другому" по Лакану).  

Звычайна, калі мы штосьці павінны рабіць, ці кімсьці быць. І гэта нават не абмяркоўваецца. То можна задаць пытанне: А суддзі хто? - І вось гэты незразумелы "вялікі Іншы" і будзе тым суддзёй над намі і ўсімі нашымі дзеяннямі.

А хто суддзя твайго жыцця?

Бонус
- - - - - 
Словы: пра цеплыню, прыняцце, глыбіню і сэнс. 
Яны лётаюць вакол мяне, лётаюць і не даюць пакою. І даўно ўжо так.
І сёння з іх пачаў выбудоўвацца даволі дзіўны і новы праект. 
Спадзяюся хутка мы зможам прыадкрыць занавес.
А пакуль адзначым гэтую дату.

Што патрэбна людзям для жыцця?
- Чалавечае цяпло, давер, магчымасць адкрыцца і быць прынятым, магчымасць выказвацца і быць пачутым, сустрэць і ўбачыць у другім сапраўднага чалавека, дазволіць сабе палюбіць і прыняць яго нягледзячы ні на якія перашкоды. 

Што людзі робяць кожны дзень?
- Становяцца больш незалежнымі, закрытымі, абароненымі, дасягаюць поспехаў у канкурэнцыі з іншымі людзьмі, сцвярджаюць сябе ў параўнанне з іншымі, зайздросцяць інстаграмамскаму жыццю іншых, не прымаюць сябе і не адчуваюць сябе абаронена.

Чаму так адбываецца? 
Намі кіруе страх, непрыняцце саміх сабе і недавер да іншых людзей.
Мы не прымаем сябе, часамі не любім. Таму лічым, што і іншыя людзі ні ў якім разе нас не прымуць такімі якімі мы ёсць зараз. І што адзіны шлях атрымаць іх прыняцце і паразуменне, гэта стаць моцнымі. Заставіць іншых людзей нас прымаць. 

Шлях да любові, ён другі.

Жыла была дзяўчынка. 
Дзяўчынка, якая радавалася і сумавала.
Яна была напоўнена рашучасцю і страхам.
Усёю душою яна патрабавала прыняцця і адабрэння.
І яе сэрца прымала на сябе раны, яны балелі ёй.
І сваімі рукамі, яна раздзірала свае раны, каб бліжэй убачыць іх, і яе боль станавіўся невыносным.

Алеж не ведала, тая маленькая дзяўчынка. 
Што яна была апорай і апошняй надзеяй для іншых людзей.
Што як за апошнюю галіначку, чапаліся за яе такія ж як яна сама. 
Марылі аб сяброўстве з ёй, аб яе ўвазе і прыняцці.
Не ведала тая малышка, што ўжо зараз, яна выратоўвае жыцці, хаця і сама на валаске. 
Трымайся прынцэса, і ў табе Хрыстос! І ты свет міру!

У працяг тэмы маўчання.
Хочацца напісаць, штосьці маленькае. 
Яно і раней было на гарызонце, але зараз гэтае правіла для майго жыцця больш відавочна:
Больш маўчу - больш чытаю.
Больш маўчу - больш слухаю, лепш чую і разумею іншых.

Атрымоўваецца, неяк цікава.
Я чалавек, які любіць нястрымана і шмат распавядаць.
Але мая карысць для іншых людзей праяўляецца праз маўчанне ў гутарках. У гэтым стане я максімальна ўважліва слухаю, і мабыць хоць трошачкі глыбока разумею іншых людзей. Бо менавіта гэта тонкае "разуменне" і патрэбна тым, хто са мной размаўляе. Яно патрэбна і мне. 

"Споведзь" Талстога дачытаў. Спадабалася. Кніжка невялічкая, раю пачытаць. Яна пра пошукі сэнса жыцця.

А вось і відэа на 2 хвілінкі пра нашу перазагрузку ў лесе.

Апошнія суткі мы з Дашай шмат маўчалі.
Прыехалі і жылі ў доміку ў лесе. Глядзелі на вогнішча. Слухалі цішыню і дзяцей.
І было гэта вельмі натуральна - сядзець да маўчаць, адчуваць адзін аднаго.
А яшчэ будавалі з дзецьмі шалаш з галінак паміж дрэвамі. 
Увогуле, уся гэтая вандроўка, аддаеца ўспамінамі дзяцінства.
Бацькоўскім комінам у якім я смажыў сасіскі і падкідваў дровы пасярод ночы.
Друкавальная машынка як у дзядулі, тут яна была трохі сапсаваная. Алеж пакуль вучыў дзяцей ёю карыстацца, то крок за крокам я ўзгадваў што як і для чаго. І як я гэта рабіў далёка ў дзяцінства, калі з дедам друкавалі яго вершы і іншыя лісцікі.
Шалашы ў лесе, нагадалі нашы зімовыя паходы ў лес з бацькамі і іх з сябрамі. Калі да ночы палілі касцёр, а з зімовых лапак мы дзеці маглі будаваць сапраўдныя дамкі.

Праз цішыню, успаміны і цяпло.

Чытаю зараз "Споведзь" Талстога... адгукаецца.

Я шмат кажу і пішу пра глыбіню. Але ці хоць кранаю я яе? Ці не спажываю і не транслюю які-небудзь сурагат, ужываючы вельмі важнае слова?

Гэта можна параўнаць з вітаннем адзін аднаго: Хрыстос Уваскрэс! Але ці магу я асэнсаваць, што значаць гэтыя словы? Ці можа вымаўляючы гэтыя словы, мне хапае папсовага ўяўлення пра іх сэнс? А можа і не да сэнсу. Ці ўвогуле маюць яны значэнне для майго жыцця, і калі да, то якое менавіта?

Гэта я ўсё да таго, каб не дыскрэдытаваць нейкія важныя словы. Каб важныя словы мелі сакральны-неадкрыты сэнс. Былі тайнай, якую можна адкрываць праз усё жыццё. Былі крыніцай змен і натхнення. Крыніцай самапазнання.

Кожны дзень, магу задаваць сябе пытанне:
Што для мяне глыбіня? 
Што для мяне Хрыстос Увасркэс?

А ў адказ пару думак… цішыня… І пакуты няведання.

Зноў жа - жывеш, робіш, ідзеш да мэты.
А потым узнікае думка. 
Думка, якая можа паставіць пад пытанне, любое з тых дзеянняў, якія ты заўсёды на аўтамаце рабіў. Вось яно - золата! Гэта неверагодна добрая думка, якая вядзе да асэнсавання, якая вядзе да пытанняў.
А пытанні падштурхоўваюць нас да асэнсаваных рашэнняў.
Такім чынам з'яўляецца адказнасць, як "адказ на пытанне". 
І адказнасць дзеяннямі, рашэннямі, усім жыццём.

Пакуль ты па накатаная чалавек, хрысціянін, беларус, муж, бацька, праграміст, бізнесмен ці псіхатэрапеўт. Ну ёсць і ёсць. Нібы частка мяне. 
А ў адзін момант узнікне думка: 
- А ці магу я быць, не беларусам? 
- А ці магу я быць, не хрысціянінам? 
- Ці магу я быць не мужам? 

Асэнсаваныя адказы: так, я магу нікім з іх не быць.
І ў кожнай з гэтых роляў, у мяне ёсць выбар: быць ці не быць.
А калі ёсць магчымасць выбару і адказу, тады яго можна і зрабіць.
Вось і пачынаецца, што кожны раз калі пытанне ёсць, мы выбіраем сябе. 
Кожны раз выбіраем сябе нанава. Часта аўтаматычна, а часам асэнсавана.
Асэнсаваны выбар сябе - іскра свабоды ў міры дэтэрмінізму. 
Вось гэта і ёсць жыццё.

"Ну хоць на выходных ты не бубні."
З такіх словаў у нас з'явілася дамоўленасць, што ў мяне не будзе ніякіх сазвонаў на выходных. Такім чынам мая сям'я атрымае права на цішыню.
Бо і сапраўды, новая спецыяльнасць цалкам грунтуецца на камунікацыі. 
І размоў стала вельмі шмат. Размаўляю я гучна, так што на адзін паверх ніжэй мае словы даносяцца як манатоннае бубненне. 
Але ёсць і другі негатыўны бок. Я стаў менш чытаць, менш гуляць і зусім перастаў плаваць на каяку. Эстэтычнай прыгажосці, пахаў і вонкавых адчуванняў стала менш. А яны натхняюць і падтрымліваюць мяне. Гэта вялікая частка майго жыцця і сапраўды неразумна ад яго адмаўляцца. 

А ты, мой дарагі чытач, што важнае губляеш у сваім жыцці з-за прагматызму і недахопу часу?

Відэа на тры хвілінкі.