ЖАДАННЕ З ВЯЛІКАЙ ЛІТАРЫ

Пошукі сапраўднага вечнага Жадання, якое праходзіць праз усю маю існасць вызываючы мяне да Жыцця.

тэрапія Ларэнса

Не магу не падзяліцца, гэтым урыўкам з кнігі "Навука быць жывым" Джеймса Б'юдженталя
Прыводзіцца адзін з момантаў тэрапіі Ларэнса - супер мега эффектыўнага Бізнэсоўца, якога пачало турбаваць пачуццё страху свайго ўласнага не існавання. 
Сітуацыя якую я прывяду, была пераломнай для яго выздараўлення.
Гэта так падобна, на тыя моманты, калі я дазволіў сабе праяўляць гнеў і разбіваў дзіцячыя цацкі аб падлогу....
прям вельмі адгукнулася.

— Ты по-прежнему очень рассудителен, но настолько отделен от того, что происходит у тебя внутри, что я не верю, что ты в самом деле открыт для большей эмоциональной вовлеченности. 
   — Да, возможно. Ну, посмотрим... — Опять молчание.
Я мог почувствовать каждый незначительный поворот в нем по направлению к большей внутренней открытости. 
   — Главное, я осознаю: какое-то отдаленное напряжение, как будто приближение грозы на горизонте. Я боюсь ее — так же, как боялся своих страхов. Ну и ну! Я и не знал об этом. Да, это такое же зловещее предчувствие. — Пауза. — Я и правда научился бояться того, что происходит внутри меня, да? Я чувствую, словно что- то однажды появится оттуда и разрушит меня. Сначала страх небытия, теперь гнев, который хочет уничтожить все вокруг. Хм-м. Джим, я действительно чувствую, что он растет во мне сейчас, и я вовсе не уверен, что хочу рискнуть дать ему волю. 
   — Он так силен, что ты не знаешь, сможешь ли ты управлять собой, верно? — Я чувствовал, как легкие изменения в атмосфере, все перемены во внутреннем переживании Ларри. Я наблюдал легкое напряжение его мышц, когда он более неподвижно сидел на кушетке, и изменение его дыхания, которое стало короче и несколько чаще. Возможно, я заметил и другие сигналы. Он снова поправлял наволочку на подушке, тщательно расправляя ее и с особой точностью пригоняя друг к другу уголки. 
   — Я в смятении. — Звук застрял в горле. 
   — Очевидно, тебе необходимо это смятение, — настаивал я. 
   — Возможно. Я не в состоянии сейчас думать особенно ясно. 
   — Было бы слишком страшно позволить себе узнать правду о том, что происходит внутри тебя. 
   — Да, я знаю, что близок к панике, страшной панике. 
   — Ты в смятении, потому что не хочешь испытывать страх.
   — Я чувствую, что должен сдерживать его, должен. 
   — Очень важно каким-то образом сдерживать это чувство. 
   — Да, думаю, да. — Его голос изменился. Он начал отдаляться от ощущения напряжения, к которому подошел так близко. Его руки снова занялись подушкой. 
   — Теперь ты отступаешь назад и приводишь все в порядок. Совсем как с подушкой, которую оберегаешь, и следишь, чтобы мебель выглядела аккуратно. — Не знаю, почему я сказал «мебель» именно в тот момент; это могло каким-то образом прийти из бессознательного Ларри. Но как бы то ни было, слово проскочило искрой в пороховом погребе. 
   — К черту мебель! — вскричал Ларри и внезапно запустил подушкой в противоположную стену с такой силой, что оттуда упала картина. Он вскочил на ноги с перекошенным лицом, из глаз брызнули слезы, а с языка срывались нечленораздельные звуки. — Вечно эта идиотская мебель! К дьяволу! И машина! И газон! К дьяволу все! — Он гневно потрясал руками в воздухе. Затем упал на кушетку и начал яростно колотить по ней кулаками, но она оказалась мягкой, слишком несерьезным противником. 

   Я вздрогнул, когда он взорвался, и на мгновение испугался, когда подушка полетела в стену и сбила картину. Однако теперь я испытывал приятное возбуждение. И в то же время у меня оставалась чисто животная тревога, сдерживаемая готовность к бегству. Тщетность битья по подушке и кушетке раздражала меня, поскольку грозила сорвать все, что Ларри сейчас отыгрывал. Импульсивно я подвинул к нему стул с твердым сиденьем. «Ударь по нему!» — сказал я. Его кулак описал широкую дугу и опустился прямо на сиденье стула. Раздался громкий солидный удар, но я мог предположить, что досталось не только стулу. Казалось, это понравилось Ларри. Он быстро стал колотить по сиденью обоими кулаками. 
   — Вечно это «Следи за мебелью, Ларри, мальчик мой. Будь осторожен с деревянными изделиями». Вечно! Вечно! Вечно! — Немного запыхавшись, он остановился и взглянул на меня с искрой наслаждения в глазах. 
   — Джим, вы очень привязаны к этому стулу? 
   — Не особенно, Ларри. Не заботься об этом. 
   — О, я собираюсь как следует о нем позаботиться.

н встал, взял стул за спинку, поднял его над головой и с силой стукнул им об пол, тщательно рассчитав угол, чтобы сломать задние ножки. Стул затрещал и что-то в нем сломалось, но ножки выдержали. Ларри снова поднял стул и ударил его еще раз с большей силой. На этот раз треск был победным, и когда он поднял стул в третий раз, ножка отвалилась. Еще три восхитительных удара потребовалось, чтобы сломать другую ножку. Затем с помощью другой серии ударов были ампутированы передние ножки. К этому времени Ларри был поглощен своей задачей с напряжением и концентрацией истинного труженика. Я был восхищен вырвавшейся яростью и энергией и тем, как Ларри нашел выход своему гневу. Я еще раз убедился, что, доверяя чувственному осознанию человека, я должен быть полностью открыт ему. Если я могу довериться ему, он выберет свой собственный — подходящий и эффективный маршрут. Гнев Ларри должен был выйти наружу. Когда я продемонстрировал, что понимаю, как он разгневан, и верю в его способность управлять своими эмоциями, он нашел способ — пусть и насильственный — позволить своей страсти проявиться. Потеря стула — ерунда по сравнению с потерянными годами жизни Ларри. Теперь он педантично наносил по стулу мощные удары ногами, чтобы сломать спинку стула, разорвать сиденье и разломать его на мелкие кусочки. Он испытывал титаническое напряжение, при этом приносящее ему огромное внутреннее удовлетворение. Отрывая пластиковую обивку от спинки с сочным богатым звуком, он взглянул на меня: — Знаете, почему я не поехал в этот чертов лагерь? — Он усмехнулся. В его усмешке было что-то свирепое.    
  — Почему, Ларри?
  — Потому что я сломал диван в гостиной, когда устроил потасовку с другом, и вынужден был остаться дома и работать все лето, чтобы раздобыть денег на его замену! Чертов диван! — Он рвал и кромсал остатки стула на более мелкие кусочки. — А потом, когда я проработал все лето, они не взяли деньги, а сказали мне положить их на мой счет в пользу колледжа! Они и так собирались заменить диван! Черт бы их побрал! — Он почти плакал теперь. Я ждал. Ларри нашел свой собственный способ проработать старую обиду; я верил, что он продолжит это. Я на минуту спросил себя, что думают люди в кабинетах этажом ниже о грохоте и треске, который раздается сверху. Я надеялся, что они не сильно обеспокоены, но эта моя забота была скорее поверхностной, чем глубокой. Возможно, мое скрытое убеждение в своей правоте позволяло мне рассматривать собственную работу как более важную, чем их. 
    Между тем Ларри энергично рвал пластиковую обивку стула на мелкие кусочки. Он засмеялся и сломал последнюю оставшуюся ножку стула. Внезапно мы оба поняли, что оргия разрушения закончилась. Ларри отобрал самые большие куски дерева, которые остались, и передал их мне с ритуальными почестями. — Вот, доктор, охотничьи трофеи! — Затем он повернулся, собрал обломки стула и выбросил их в мусорную корзину. Он усмехнулся, сделав жест большим пальцем, означающий, что все в порядке, и вышел. Я был истощен и на двадцать минут опоздал на следующую встречу.

Разрушение стула само по себе бессмысленно. Этот акт был древним ритуалом, первобытной драмой возрождения, бунтом против вещей и бытия, ориентированного на вещи, и бытия вещью. Акт разрушения стула утвердил Манифестом Ларри, что он больше не вещь, а живое существо со своей жизненной энергией. Очень удачно, что Лоренс получил новое имя, отмечающее его новое рождение, — Ларри.

Мае перажыванні перашкаджаюць працаваць

З апошняй тэкставай нататкі прайшло больш за 2 тыдні.
Гэта быў няпросты час. Даша з'язджала. Я не пісаў рэфлексію ўвечары.
Гэтыя а можа яшчэ якія абставіны выліліся ў тое, што я згубіў магчымасць чуць іншых людзей. Чуць іх болі і патрэбы. Я быў вельмі засяроджаны на пражыванні сваіх эмацыйных станаў, якія не мелі выхаду і бурлілі ўва мне. Атрымоўваецца, што прыходзячы да мяне за падтрымкай у гэты час, вы маглі сутыкнуцца з тым, што я вас не чуў. Хутка закіпаў і пачынаў нястрымана распавядаць пра сябе. Пра маё жыццё, мае турботы і перажыванні, выгаворваўся ва ўсю. Вы праходзілі да мяне за падтрымкай, а я цягнуў коўдру на сябе. 
Зараз узгадалася гэтае добрае правіла, што на кожных 2 сесіі пачатковага тэрапеўта, патрэбна 1 сесія для яго самога каб усё пражыць і прагаварыць. Вось раней, я да гэтага правіла сур'ёзна не ставіўся. Зараз буду сур'ёзней падыходзіць да свайго ўласнага стану, да сваіх уласных перажыванняў. 

Яшчэ я плакаў на мінулым тыдні. Было больна і крыўдна. Алеж гэта дробязі. Мая мэта стаць больш адчувальным, вяртаць да сябе сваю дзіцячую ўспрымальнасць і вастрыню пачуццяў, паціху рухаецца наперад. Я рады. Ужо я не саромеюся сваіх слёз, як гэта было ў юнацтве. Яны мне не перашкаджаюць і я іх не пазбягаю. Гэтыя слёзы, гэта крок на перад да сапраўды глыбокіх і тонкіх узаемаадносін, дзе ўжо не патрэбныя тыя абароны, тыя непранікальныя сцены.

Ааа, яшчэ Ваня ў госці прыязджаў! Было цёпла. Нажаль у каяке яго не пакатаў, і па лесу мала гулялі.

Па заснежанаму лесу

А вось ведаеце, я пайшоў у лес. І проста ішоў. А потым проста абняў дрэва. А потым мае ўспаміны вярнулі мяне ў дзяцінства і поўны асалоды зрабіў сняжок, кідануў яго ў дрэва, а потым яшчэ адзін, і яшчэ. І вось не трапіў ні разу. Супакоіўся і пайшоў трасці галінку ялінкі каб снег пасыпаўся. А потым яшчэ раз абняў дрэва. І на заканчэнне разбіў гурбу снегу. Мне вельмі спадабалася. Адна гадзіна ў лесе, а столькі цяплыні. Столькі простага і радаснага.

Каякінг пад снегам

Шмат, шмат розных падзей.
Алеж я падзялюся з вамі сваёй вандроўкай на каяку пад снегам.

Калі ў вас ёсць пытанні, задавайце.
З радасцю падзялюся ўражаннямі.

Працяг пра Гуртоўню

У працяг публікацыі пра Гуртоўню

Сёння зноў быў у Гуртоўні. 
Набываў гародніну.
Падзяліўся з прадаўцом сваімі пачуццямі адносна гэтага месца, як мне тут добра і душэўна.
Пасля гэтага абняліся 😏.
Сеў у машыну, сфоткаў гуртоўню звонку, і паехаў.

Зламаны не да канца

Эрых Фром прасочвае шлях, якім мы губляем вастрыню ўнутранага пачуцця:

Акрамя таго, ужо на ранняй стадыі выхавання дзіцяці вучаць праяўляць пачуцці, якія зусім не з'яўляюцца яго пачуццямі. Яго вучаць любіць людзей (абавязкова ўсіх), быць некрытычна прыязным, усміхацца і г. д. Калі ў працэсе выхавання ў дзяцінстве чалавек „зламаны“ не да канца, то пасля ціск соцыўма, як правіла, завяршае справу. Калі вы не ўсміхаецеся, пра вас кажуць, што вы "не вельмі прыемны чалавек", а вы павінны быць дастаткова прыемным, каб прадаць свае паслугі ў якасці афіцыянта, прадаўца ці лекара. Толькі той, хто знаходзіцца на самым версе сацыяльнай піраміды, і той, хто ў самым нізе яе - хто прадае толькі сваю фізічную працу, - можа дазволіць сабе быць не асабліва "прыемнымі". Прыязнасць, весялосць і ўсе іншыя пачуцці, якія выяўляюцца ва ўсмешцы, становяцца аўтаматычным адказам; іх уключаюць і выключаюць, як электрычную лямпачку.

Неабароненае жыццё маніць сабою

Гэтае хрумкае і неабароненае жыццё маніць сабою. Прыцягвае працягваць жыць, скрозь усе выпрабаванні. Адгукаецца музыку жыцця ва ўсім нашым целе. Жываносная музыка, узвышае нас сваімі настроямі і руйнуе сваёй цішынёй. Пакуль хтосьці перастаўляе трэк, мы можам звар'яцець. Бо чаканне мелодыі і мёртвая цішыня невыносна перажываецца намі, даводзіць нас да адчаю. Алеж дастаткова яшчэ пачакаць, каб па ўсім целе разліліся новыя рытмы ўзываючыя нас да жыцця. 

Усё гэта абстрактныя словы, якімі я спрабую за штосьці зачапіцца.

Алеж вось іншыя справы: Раніцай быў чарговы эксперымент па запяканню яйках у баклажанах, баклажаны ўнутры выбраны нібы лодачкі, і надрэзаны для лепшай дыфузіі масла. Кожную раніцу, спрабую штосьці змяняць у сваім аўтарскім рэцэпце. Алеж чарговы раз недасольваю. Пасля абед набылі сабе зімовыя пухавікі. Было радасна. Я апошні раз быў у такім ЖОЎТЫМ І ДУТЫМ можа толькі ў 1-2 класе. Уяўляў сябе тады качком, бо пухавік даваў такую форму. Зараз адчуваю сябе вельмі добра сагрэтым. Алеж вельмі яркім, кіслотна лімонным. Звычайна калі еду ў машыне то шугаюся такіх людзей, думаючы што гэта супрацоўнікі міліцыі. А з іншага боку, падумаў сёння, што калі за мной будзе гнацца міліцыя, то мне будзе цяжка згубіцца ў натоўпе. Алеж у нас ні натоўпаў тут ні той міліцыі якая гоніцца. Таму варыянт нейкі нерэальны. Пайшлі та куртку не мне набываць, а набылі мне. Рад, такім неспланаваным падарункам. Вось яно жыццё, сюрпрызы, і звязка з дзяцінствам. А калі па-сапраўды, то проста ціхая радасць. І дзеці акупіравалі сабе ванну, выкарыстоўваюць яе як гульнявы пакой нумар 6. Нікуды ад іх не дзецца. Падумваем пра такія паралонавыя панелі графітавага колеру для гукаізаляцыі. Бо шумавое забруджванне вельмі моцнае. А на вячэру, Даша парадавала карамельна-міндалевымі-сэрцамі ў форме квадратаў. Было вельмі смачна.

Ну вось неяк так.

Унутранае ўсведамленне

Ой як адгукнулася, прям перачытваю. Вось і з вамі падзялюся.

"Раз унутранае ўсведамленне з'яўляецца такім непасрэдным праяўленнем нашай сапраўднай прыроды, чаму ж мы не выкарыстоўваем сваё ўнутранае пачуццё ўвесь час, на працягу ўсяго нашага жыцця? 
Як я ўжо выказаў здагадку, па большай частцы наша ранняе выхаванне вучыць нас ігнараваць - часткова ці цалкам сігналы нашага ўнутранага пачуцця. 
Бацькі і настаўнікі з лепшых памкненняў імкнуцца «сацыялізаваць» дзіця так, каб яго ўласныя жаданні, пачуцці і схільнасці не прывялі да канфлікту з навакольным светам."

"Навука быць жывым" Джэймс Б'юджэнталь

Прыгожыя малюнкі

Набыў сёння добрую асадку, шарыкавую з чарніламі, 0.7 таўшчыня.
Увечары хадзіў глядзеў на яе, трымаў у руках. 
Дзённікі, штодзённікі, планы, таймлайны - гэта ўжо не пра мяне.
Філасофія сваім катком праехалася, таму планаваць бессэнсоўнае не вельмі та і хочацца.
Хадзіў мацаў у руках. Паклаў перад сабой ліст паперы. 25 год таму, перада мной быў часта сшытак у клетачку. Настаўнікі каля дошкі нешта распавядалі, а я вадзіў асадкай па старонцы, вымалёўваючы нейкія геаметрычныя фігуры, збольшага пачынаў з 3D-кубіка, які потым разрастаўся ў іншыя бакі, то ствараючы нейкую сіметрыю, то звальваючыся ў крывыя лініі іншых вымярэнняў. Я вось быў заўсёды незадаволены, што атрымоўваецца, штосьці непрыгожае. На сцяну не павесіш. Стылі змешваюцца. Нават ідэі ці задумы ў гэтым маляванні няма. Нічога няма, акрамя самога малюнка, асадкі якая хадзіла за рукой выбіраючы траекторыю свайго руху вельмі спантанна і не спланавана. Я шмат разоў так рабіў, вельмі вельмі шмат разоў. А зараз я амаль забыўся на гэта.

І вось на маім лістку пачалі вымалёўвацца формы з дзяцінства. Праз хвілінку падышлі дзеці, і пачалі распытваць, што я малюю? Я маўчаў і не рэагаваў на іх. Яны амаль скакалі па мне, патрабуючы адказу. Потым супакоіліся, узялі сабе асадкі і лісткі. Селі і пачалі маляваць у новай для іх стылістыцы. 

Зараз, для мяне гэта "прыгожа". Па іншаму прыгожа. Прыгожа, таму, што такі малюнак не робіцца для сцвярджэння Супер-Эга. Менавіта супер-эгу патрэбны добрыя сіметрычныя лініі, геніяльныя канцэпцыі, прываблівыя спалучэнні фарбаў. Бо за ўсім гэтым пляскат у далоні і прызнанне. Ідэалізацыя, крэатыўнасць і мёртвая дасканаласць. А вось проста каб вадзіць асадкай па паперы, гэта для сябе. Для душы. Незразуметыя лініі, якія прабіваюць свой шлях. Падобна на жыццё.

Несправядлівасць гэтага свету

Апошнія дні, прыходзіцца размаўляць пра войны.
Пра несправядлівасць гэтага свету і пакуты на жыццёвым шляху людзей.
Алеж я трохі пра іншае. Няхай усе войны і хваробы на свеце скончацца. 
І нават пасля гэтага, я буду пакутваць назіраючы за жыццём адзінотных людзей. Людзей, якім няма з кім раздзяліць свайго жыцця, ці хацяб дня. Людзі, якія прысутнічаюць у свеце нібы ў іншым вымярэнні. Знаходзяцца ў адным пакоі з іншымі, алеж ніякім чынам не могуць зачапіцца за чалавечае цяпло, стаць сваім, блізкім. Блукаюць яны адзінотна. І рады яны з кім-небудзь раздзяліць свой час. І бывае такое здараецца, алеж так летуценна. Нібы міраж аазіса. Ён узнікае і згасае ў іх жыцці, у іх няма магчымасці падысці да крыніцы гэтай жыватворчай вады настолькі блізка, каб напіцца з яе. Яны блукаюць па бязводнай пустыні, блукаюць паміж аазісамі і не адважваюцца падысці і папіць вады. Яны прагнуць жыцця, прагнуць збавіцца адзіноты... 

P.S.: Напісаў і зразумеў, што гэта толькі маё ўяўленне. У некаторых гэта асэнсаваны глыбінны выбар. К'еркегор мне суддзя.

- - - 
Карціна "Аматарка абсенту" 1901 Пабла Пікаса
Адзінотная жанчына. Жанчына блізка сядзіць да сцяны. Як у вельмі замкнёнай прасторы. Гэта ўзмацняе адчуванне пагружанасці ў сябе. Яшчэ яе адзінота падкрэслена чыстым сталом, на якім, акрамя чаркі і сіфона, нічога няма. Нават абруса.
Толькі люстэрка ззаду яе. У якім адлюстроўваецца размытая жоўтая пляма. Што гэта?
Там адлюстроўваецца тое, што адбываецца ў кафэ. Перад позіркам гераіні - танцуючыя вясёлыя пары. Падказку аб гэтым нам дае сам Пікасо ў пастэльнай версіі «Аматаркі абсенту».
Апісанне карціны запазычана з блогу "Гісторыя жывапісу" Аксаны Капенкінай (Оксана Копенкина).

Гуртоўня

Сёння мяне зноў ускалыхнула пачуццё цяплыні, радасці, блізкасці.
Такое бывае, калі я прыходжу закупіць гародніну не ў Bedronku ці Lidl, а да звычайных мужыкоў у Гуртоўню Важывы (склад гародніны). Там усё вельмі аўтэнтычнае. Вялікія вароты, да якіх прыязджаюць вялікія грузавыя маршруткі, каб набіраць тавар оптам. Алеж і звычайныя людзі там могуць закупацца. Вось адціскаеш ручку, штурхаеш гэтыя дзверы. Ліецца радыё. За драўляным сталом каля вялікіх ваг і мяшкоў з бульбай, сядзіць адзін з дзядзек. Я кажу: Дзень добрыя! А яны мне "Чэсць". 

Я кажу: Дзень добрыя! А яны мне "Чэсць". Бывае вітаемся паціскаючы адзін аднаму руку. І я іду па складам з торбай сваёй выбіраць садавіну/гародніну, бывае набываю мёд. Коштаў нідзе не напісана. Алеж я ведаю, тут будзе танней за ўсё, таму проста набіраю. Бывае падыдуць да мяне, параяць дзе там што на складзе добрае ляжыць. Бывае пад час збору ўраджаю ў торбу, слухаю іх размовы паміж сабой. Простыя, звычайныя, родныя гэтыя людзі. Улетку яны спецыяльна для мяне пачалі набываць шмат баклажанаў. І кожны раз, як я прыходзіў, яны мне пра гэта нагадвалі. Мы для цябе там мех баклажанаў узялі, не забудзь набыць! А бывае і проста маўчаць. Потым з усімі катомкамі падыходжу да вялікіх ваг. Выкладаю усё па чарзе, імкнуся называць кожны тавар па-польску, алеж заўсёды раблю тыповыя памылкі. Яны мякка выпраўляюць. Яблыкі! А, яблушко. І так далей. Вучуся ў іх польскай нібы ў дзіцячым садку з карткамі. Яны бяруць лісток, і на ім асадкай крамсаюць: брокалі, печаркі, яблучко, папрыка... і вагу кожнага тавару насупраць. Потым на калькулятары перамнажаюць усе кошты, запісваюць каля вагі. Потым на калькулятары плюсуюць усё што атрымалася. І я шчаслівы, даю 100 злотых за гару добрай карыснай ежы. І атрымоўваю рукапісны лісток-рахунак.

Сёння, калі я пасля доўгага перапынку да іх прыйшоў, то адчуў штосьці вельмі неверагоднае. Хацеў гэтага дзядзьку так па-сяброўску абняць. Бо перапаўняла мяне цеплыня гэтага месца. Нажаль не атрымалася, новыя пакупнікі прыйшлі і сапсавалі мае планы. Таму я проста зрабіў здымак гэтага палюбіўшагася мне месца.

Чайкоўскі і Жопа

Чайкоўскі ўкалыхвае мяне, пакуль дзеці  бушуюць у ложках.
Сёння яны мяне запыталі: "Тата, чаму ты кажаш заўсёды, што даш нам пад жопу?"
Ну што мне было адказаць, сказаў, што я так жартую. Бо больш у мяне не засталося ў інструментарыі рэчаў, каб неяк на вас уплываць. 
Доўгі час Люба не ведала, што такое куток і як атрымаць па жопе. Алеж за апошні тыдзень перапала. Напэўна, таму, што цяжка калі ўсе хварэюць і разам дома знаходзяцца без выхаду на вуліцу. Хаця Люба так і засталася бясстрашнай на любыя пагрозы. І я шчыра гэтаму рады. 
Яшчэ сёння я быў на бацькоўскім сходзе ў школе, і распавядаў пра свае крытэрыі і мэты да адукацыі старэйшай дачкі. Зразумела, што мэты школы і мае не супадаюць. Алеж з настаўнікамі мы атрымалі паразуменне, будзем неяк паралельна рухацца. 
Усіх абдымаю, не забывайце жыць.

Кранаючы вечнасць

Кранаючы вечнасць.
Філасофія дапамагае зразумець бессэнсоўнасць шмат чаго ў жыцці.
Гэта як асфальтаўкладчык, які сваім катком закатывае ўсё на сваім шляху. 
Была куча ўсяго, стала нічога. А потым глядзіш у бязмежна роўную мёртвую паверхню, і адзначаеш для сябе, што там сям прабіваюцца жывыя парасткі. Парасткі якіх не было бачна за кучай хлама, алеж якія не загінулі пад гэтым катком. І светла і радасна на душы.
І парасткі яныж іншыя, чым асфальт. Яны выжылі насуперак філасофіі, алеж яна дапамагла ачысціць прастору, каб можна было іх убачыць.

Канвертар для паразумення.

Бываюць у нашым жыцці, тыя сія дасягненні, значныя падзеі, неверагодныя рэчы.
Але як жа так перадаць падзею, каб іншыя людзі маглі яе зразумець?
Бо кожны з нас нарадзіўся ў сваіх абставінах, дакладна разумее што для яго і яго атачэння з'яўляецца ўніверсальнай валютай каштоўнасці.

Для чалавека, які потам і крывёю здабываў грошы і эканоміў на сабе, такой валютай могуць быць грошы за адзінку часу. І іх канвертар проста пералічыць усё ў выдаткі і прыбытак. Адыме адно ад другога, і скажа ваў!

Іншы чалавек, які імкнецца набраць больш фоловераў ды лайкаў, пастараецца канвертнуць нашу падзею ў колькасць падабаек. І ўжо гэтая лічба, дапаможа яму зразумець грандыёзнасць падзеі.

Будуць тыя, для каго больш важна: Ты чый? Наш ці чужы? Калі чужы, то ўсе твае дасягненні памножацца на -1. І чым лепш, тым горш.

А ёсць і іншыя, яны глядзяць, як гэта падзея датычыцца іх, якая ім з яе карысць? І ўсё што іх не датычыцца, памножыцца на нуль.

Спадзяюся, сустракаюцца і людзі, якія запытаюць: 
Скажы, а для цябе гэта, што значыць? Чаму табе гэта важна? Што ў гэтай падзеі з'яўляецца дыяментам для цябе і чаму? 
Толькі яны змогуць крануць прыгажосць чалавечай душы. Толькі яны сустрэнуцца з чалавекам, і хоць штосьці змогуць зразумець. 

Вось напісаў я і зразумеў, што і мне цяжка задаваць гэтае пытанне: 
А чаму гэта важна для цябе? ...  Ух, ёсць пра што падумаць.

P.S. Калі кажаш дарослым: «Я бачыў прыгожы дом з ружовай цэглы, у вокнах у яго герань, а на даху галубы», яны ніяк не могуць уявіць сабе гэты дом. Ім трэба сказаць: «Я бачыў дом за сто тысяч франкаў», і тады яны ўсклікаюць: «Якая прыгажосць!»
— Маленькі прынц (Антуан дэ Сэнт-Экзюперы)