Мама! Папа уходзіць ад нас назаўсёды? Сказала Ксенія са свайго ложку, калі убачыла як я апранаю куртку і некуды збіраюся ноччу.
На той момант я яшчэ не ведаў, што хутка буду ляцець над агенчыкамі начнога горада і думаць пра прыгажосць.
Калі ляціш, бачыш шматлікія аганькі з вокнаў тых хто застаўся на зямлі. Ты адрываешся ад іх, і вертаешся да іх жа. Ты адчуваеш прыгажосць палёта, марыш ляцець далека, назіраць, адчуваць, любіць і маліцца ў страшныя моманты. Асабліва добра маліцца падчас узлёту і падчас пасадкі. Самалёты вельмі хутка ляцяць, бывае не хапае часу каб налюбавацца прыгажосцю, каб пасапраўднаму адчуць сябе птушкай.
Так і сёння пралятаючы над усімі тымі хто застаўся ў зямлі. З пустымі думкамі, і толькі адчуццём, што гэта вельмі прыгожа, я блукаў па начных могілках. Нават дзеці, пабачыўшы першыя здымкі, запыталі: "Што гэта за каляровы горад?" А потым прыглядзеўшыся зразумелі.
Туман, туманішча. Калі туман на вуліцы, то дома раніцай мяне няма. Ужо і не раніца зусім, алеж я ўсё яшчэ шпацырую вакол возера. Разглядаю туман, сонейка, дрэвы і іх адлюстраванне пад рознымі ракурсамі.
Думаў штонебудзь напісаць, алеж проста разважанні, без моцнага перажывання, ці адкрыцця, здаюцца банальнымі і не кранаючымі. З-за гэтага адчуваю сябе крыху разгублена, хацеласяб напісаць, алеж не маю чаго сказаць.
Так бы і не напісаў гэты тэкст, калі б не адна падзея. Нешта вельмі радаснае і чалавечае кранула мяне.
Аказалася, не я адзін тут блукаю вакол возера, фатаграфуючы як сонейка праламляецца праз туман. Як адлюстроўваецца, яно ад вады. Вялікі мужык, падбірае ракурсы і вуглы. Прысаджваецца, трохі змяняе пазіцыю, выбіраем момант для здымка.
Я трохі прытрымліваю, што менавіта так прывабіла мяне ў яго дзейнасці, алеж няма ўжо словаў стрылівацца.
Усё гэта ён робіць, фатаграфуючы на цудоўным фоне шклянку гарэлкі.
Мне здаецца, яго здымкі будуць больш каларытнымі, таму што сонека пройдзе не толькі праз туман і адлюструецца ад вады, алеж будзе зменена праз шкло і вадкасць якая паміж шклом. Зараз пішу, і сумую што не пазнаеміўся з ім. Можа ён і мне дазволіў бы зрабіць пару здымкаў.
Вось яна, сіла прыгажосці, яе ўсёпранікальная святло, якое свеціць на кожнага чалавека. Спыняе кожнага на яго шляху, каб ён затрымаўся на момант і адчуў жыццё па іншаму. Маю надзею, што і той, хто сёння спазняецца на адказную сустрэчу знойдзе такі момант для прыгажосці.
Я зараз не буду казаць пра свае перажыванні ці адчуванне свету, гэта будзе больш як нейкая рэфлексія пасля адной доўгай размовы.
Гэты мір, даволі жорсткі, не просты, у ім шмат пакут, цярпення, выпрабаванняў.
Некаторыя з нас, сутыкаюцца з гэтымі выпрабаваннямі без падрэхтоўкі, знянацку. Спаўна настрадаўшыся, алеж прайшоўшы шлях, усвядомляюць самі сабе, што гэта быў непросты шлях, алеж кожны хто будзе ісці пераможа.
А потым пачынаюць трансляваць свае бачанне гэтага "жорсткага свету" як нейкай нормы. І пачынаюць займацца добрай справай, "падрыхтоўкай" маладзейшых да таго, што гэты свет вельмі жорсткі. Бачаць у гэтым настаўніцкую місію. Можна сказаць, рыхтуюць да сапраўднага жыцця. Для сябе бачаць яны небяспекай, што які чалавек будзе думаць пра мір, што ён добры. Што будуць прабываць у няведанні жорсткасці міра. Гэтыя людзі з добрых намераў будуць адукоўваць невучаў, нават не распавядая пра жорсткасць, а паказваючы яе на прыкладзе. Каб дакладна падрыхтаваць маладых.
Што маем на выхадзе: да жорсткасці дадаецца жорсткасць, алеж такая жорсткасць якая нібы ўпраўдана добрым намерам. Гэта як бацькі якія бюць розгамі сваіх дзяцей трошачкі меншы, чым білі іх бацькі, бо яны ж гуманісты. А так да, без гэтага не будзе ніякага выхавання, бо свет жорсткі.
Магчыма ў гэтых разважаннях, я шмат чаго змяшаў у кучу і ўсё не так проста. Алеж прашу, нават малю, ХОПІЦЬ распаўсюджваць жорсткасць, хопіць быць настаўнікамі жыцця. Лепш працягнем адзін аднаму руку ўзаемадапамогі, прыняцця, любові.
Жорсткасць у свеце і так не знікне, а мы будзем адзін другому той апорай, у якой чалавек зможа выстаяць у гэтым складаным свеце.
Учора думаў, што патрэбен выхад з зоны камфорту, хацеў ноччу пайсці ў лес. Адчуваў як усё будзе зжымацца ад страху, як буду хвалявацца, абарочвацца на кожны гук, як буду прыслухоўвацца і марыць каб гэта скончылася, каб вярнуцца да дому хутчэй, закрыць за сабой дзверы, адчуць асалоду ад перажыванняў якія прайшлі і напісаць пра гэта. Бо немагчыма штосьці напісаць, калі гэта сапраўды не перажыць.
Падумаўшы ўчора, вырашыў, што і ісці не трэба, страшна ад адных толькі думак, можна падумаць, пабаяцца і напісаць чаго. Алеж хутка заснуў нічога не напісаўшы.
Сёння ўвечары спатрэбілася заправіць машыну, паехаў заправіўся, і ўбачыў мой лес. Не ноч канешне, алеж цёмна. Трэба ісці. Не позна, алеж страшна.
І пайшоў, іду і пішу, адчуваю штосьц змяшанае.
Усё ўзгадваю словы Іісуса Хрыста: «Ці не дванаццаць гадзін у дні? Калі хто ходзіць удзень, не спатыкаецца, таму што бачыць святло гэтага свету. А калі хто ходзіць уначы, спатыкаецца, бо няма ў ім святла».
Алеж я ў начы іду да Яго, бо там дзе страшна, там упаванне на Яго, там прызыванне Яго, там думкі пра яго і пра сапраўднага сябе.
Страх убівае Любоў, алеж напэўна тады, калі гэты страх схаваны, калі мы адчуваем небяспеку як нешта знешнее, тое што замінае нам ступіць у страх. Ёсць мне за што сябе пакарыць, там дзе зза страху застаўся стаяць звонку, не паступіў па любві.
А страх, калі ты ўжо ў ім дзіўная рэч. Для такога страха галоўнае ведаць, чаму ты тут, як сэнс, дзеля чаго. Вось я дзеля чаго паплёўся па цемры? Каб зразумець сябе, каб адчуць сябе слабога, без розных там фантазій наконт сабе. Адчуў? Так адчуў. Дастаткова.
Усё разварочваю, хопіць. Хачу бегчы, алеж іду. Іду хутка. Цікава, ці змагу пайсці павольна? Ух непроста мне даецца гэты эксперымент. Магу ісці павольна толькі калі добра сябе кантралюю, на аўтамаце паскараю крок.
Бачу маладзік, свет у цемры для мяне заўсёды Бог. Радасна бачыць свет. Свет гэта арыентыр. Бедныя матылі імкнуцца да святла. Можа атрымоўваюць сваю ўзнагароду за гэта?
Ух, паймаў момант калі ўсё абрываецца і халаднее ўнутры. Пранзальны жах ад упаўшай галінкі недзе паблізу.
Іду назад, дышу, узгадваю моманты з мінулага, калі мне было так страшна ў начным лесе.
Усяго толькі а сёмая вечара. Дзе ўпаванне? Дзе супакой? - Няма яго.
Алеж прыму сябе такім які ёсць, бо маю права быць, кім бы не быў, што б не адчуваў.
Іісус Спасіцель дапамагі ўсім тым каму зараз страшна, усім тым хто на вайне.
А восьмай, прачынаюся першым. Накіроўваюся ў ванну каб прыняць душ, адкрываю жалюзі на окнах, распранаюся, гляджу ў акно, штосьці незразумелае там. Ааааа туманішча!!! Трэба тэрмінова выязджаць, а то не паспею. Успамін, пра тую прыгажосць у тумане, не дае мне пакою. Залятаю ў машыну, вокны і люстэркі памерзлі, ну і няхай, ехаць не далека.
Прыехаў, іду па трапе, марозна, сонейка ўжо высока і ў іншым мейсцы, наўрадце атрымаецца паўтарыць цуда. Алеж можа ўбачу што новае?
іду… іду… нейкая птушка скрыпіць, ну рэальна, як вароты… здаецца сарока…
Сустрэў рамонкі, сфатаграфаў з розных ракурсаў. Так цікава, што калі глядзіш на іх зверху, то такія белыя і прыгожыя. А знізу, то цёмныя, нават чорныя часамі.
Даходжу да сваёй базы, адчуваю што мокрыя мае ногі, гэта зразумела чаму, алеж чаму мокрыя вочы? Можа таму, шта яны столькі часу сохлі? Перасохлі мае вочы, неведама дзеля чаго, дзеля жорсткасці чалавечай.
Адчуваю, што сталею. Адчуваю гледзячы на сябе збоку. Можа проста пачынаю разумець што смертны? Так і добра напэўна што пачаў разумець, бо пачаў чапляцца за жыццё, за людзей, за прыгажосць. Раней та ўсё адкладваў. Мол спачатку трэба ўсе абавязкі здзейсніць, а ўжо пасля пажывем. Усё спяшаўся дасягнуць чагосці, каб пачаць жыць. Алеж каб проста пачаць жыць, то было страшна, нехапала мужнасці. І толькі імпульсіўна дазваляў сабе жыць, дазваляў з пачуццём віны, нібы штосьці скраў. Зараз усё змяняецца, жыву больш, бо час абмежаваны.
Пасядзеў у сваім гняздзе, пайду… паплятуся дадому. Мо там ужо ўсе прачнуліся. На сёння там шмат цікавага, нават трохі страшна.
Іду назад… удыхаю паветра закаціўшы вочы… шукаючы новых араматаў лесу…
Дух Уцешыцель прыходзіць да мяне, ці праз кропелькі салёныя на вачах, ці праз сустрэчу цудоўных кропелек на траве, ці як зараз праз кропелькі на целе, якія збаўляюць мяне ад гарачкі.
На здымке травінка пазаўчора, цікава што толькі на ёй была раса, а на іншых не было. І я нават вярнуўся каб сфатаграфаваць.
Наступнай раніцай у садок едзем на машыне. Калі ідзем ад машыны, час ад часу прыходзіцца спыняцца і несці Ксюшу. Нагу расціраць не дае. Ёй вельмі баліць. Бачу як яна хоча маей пяшчоты, бо ёй больна. Бура ўнутры мяне не дае мне па-чалавечы пашкадаваць яе. Бо нясе наступствы свайго глупства. Так, сапраўды не сняла я на нач “прыгожай” разінку з шчыкаладкі. Гэты дзень для Ксюшы зусім не задаўся, нага так і не адышла. І яна кавыляла калі я ея забіраў з “зерувкі”. Ксюша плакала, настаўніцы былі вельмі занепакоены, што з ей такое і ці лечыцца гэта. З раздражненнем апраўдываўся і на ломанай польскай спрабаваў патлумачыць пра разінку. Ішлі моўчкі напэўна. Бо сама вінаватая, да яшчэ і бацькі не паслухала з вуснаў якога ліецца ісціна.
Паміж тым у мяне ўвечары падымаецца тэмпература, адчуваю сябе жудасна, усе планы ламаюцца. Забіўшы на ўсё, а сёмай іду спаць. Даша прыносіць мне пітво, дзеці заглядваюць. Пакуль яшчэ не вырубіўся, крычу ў іншы пакой: Нагу парасцірайце! Засынаю….
Прачынаюся, калі ўсе ўжо спяць. Палашчу горла, раблю гарбату. Кладуся. Мне становіцца вельмі сумна. Хачу каб хтонебудзь мяне пашкадаваў. Гэта асабліва цяжка, бо я разумею, чаму гэта са мной здарылася.
Сёння днём я зноў хадзіў у лес. Нават пабачыў там ліса. А яшчэ сонейка прыгрэла, і я зняў адзін з дзьвух швэдараў. Потым залез у назіральны пункт за птушкамі. Там моцны вецер прадуваў маю галаву, і было неяк холадана. Алеж на адрэналіне, сустрэчы з лісам, усё было не пачым. “Прыгожа”, а астатняе не хвалюе! У захапленні іду да дому, зноў з невялічкім скарбам “пабачыным лісам”. Па дарозе захажу ў краму за метрам, і разумею, што трэба адзначыць марозевым. Беру маленькае, і хутка з’ядаю каб дзеці не пабачылі. Ну вось і увесь дыягназ.
Так вось ляжу я хачу, каб мяне такога балвана такі хтосьці пашкадаваў, а ўсе спяць. І прашу Бога: Госпадзі, дазволь мне пашкадаваць сябе. Мне стала цёпла, і я адразу ўзгадаў пра сваю дачку. Усім сэрцам мне стала шкада яе. Дачкі бацькі свайго.
Бывае ўвечары мне хочацца штосьці зрабіць. Сэрца шчэміць, бо немагчыма нават прыдумаць тое, што хацеласяб. Нешта грунтоўна сэнсоўнае, нешта вельмі і вельмі важнае. Так каб адгалосак гэтай справы ці дзеяння ішоў у вечнасць. І вось я сіжу і пакутую, таму што не магу прыдумаць для сябе такой справы ці занятку. Усе вельмі мелка, бессэнсоўна, непрывабліва. Бывае, што адпакутаўшыся, я такі сам сябе прыдумляю якіх спраў, накручвае сябе, уяўляю што раблю першы крок для справы якая вырашыць усё маё жыццё ў будучым. І прям ноччу пачынаю яе рабіць. Бо калі не зраблю чагосьці такога, то ад пакут сваіх загіну. З’едзе крыша. А так, падбадзёрыўшы сябе, заматываваны нечым далёкім і вельмі значным, раблю першы вырашальны крок. Напэўна вы ўжо разумееце, што праз тыдзень-два я буду пакутваць па таму ж сцэнару. Да і дарэчы гэта зараз я пішу, таму што моцна захапіла мяне таяж думка. Напэўа напісаць пра яе, рашэнне лепшае за ўсе тыя актыўнасці якія я пачынаў раней.
Увогуле я раблю занадта шмат першых крокаў, алеж не працягваю ісці тым шляхам. Раней пакутваў ад гэтага, а зараз скажу: Які сэнс працягваць тое ва што сапраўды не верыш? Ёлкі! Ніякага сэнсу! Трэба навучыцца збочваць з несваёй дарогі яшчэ хутчэй, чым раней.
Смерць. Цёмна і холадна, балюча. Так я чытаў у кнігах і чуў ад іншых. А ў маёй галаве смерць уяўлялася неяк зусім па іншаму. Неяк незразумела як. У тэорыі як штосьці дрэннае, а на практыцы я ніколі не адчуваў жах ад таго, што нехта памрэ. Нават наадварот, часта прайграваў гэты сцэнар у сваёй галаве. З відавочнымі плюсамі і зменамі майго ўласнага жыцця. Мне было брыдка ад такіх думак, ад такога прынебражэння блізкімі і знаёмымі. Я з гэтымі думкамі не згодзен, алеж яны мяне наведвалі. А яшчэ да гэтага можна далучыць маё ўяўленне смерці як светлай жыццёсцвярджальнай надзеі. Надзеі на тое, як жа добра чалавеку сустрэцца з Богам, з вечнай радасцю. Як яму хораша, як ён зараз паўсюль у прасторы, усё ведае і ўжо дакладна не сумуе. Як сустрэўся з усімі сваімі блізкімі, абняўся і ўзрадаваўся. Ну і дакладна ж, што кожны чалавек адразу трапляе ў Рай! І гэтая надзея, яна як вера, як нейкая мега ўпэўненасць. Я і сапраўды лічыў што так добра ўсё і ёсць.
Шатанні
Закрываю вочы. Разумею, што жыву сам сабою. Не важны мне іншыя людзі, ну можа так час ад часу. А хочацца та па іншаму, хочацца ж усіх любіць, быць добрым такім, ні ў якім выпадку не дрэнным. А то ж асудзяць, падумаюць што я дрэнны калі даведаюцца, што ў маёй галаве. І вось не даюць мне пакою, мае спакойныя адносіны да смерці блізкіх людзей. Напэўна прыдумаў я пра вялікую радасць пасля смерці, каб апраўдаць сваю холаднасць да смерці блізкіх. Мол таму не турбуюся, што веру і бачу як ім зараз добра. Памучае мяне такая думка і паціху адыдзе. І зноў мне норм, зноў я веру, зноў я ўпэўнены.
Тыдзень таму, хвастаўся сваёй ўпэўненасцю пра лёс людзей пасля смерці. А разумны чалавек мне і кажа: Ніхто ж не ведае што пасля смерці. Ніхто не ведае… Як халодны і балючы душ. Ніхто не ведае. Жыццё пасля гэтых слоў ужо не можа быць іншым. Ніхто не ведае. Вось і зашаталася, вось і за траслося. Дзе тая ўпэўненасць развеялася? Як жыць далей та? Га?
Пабег
Я люблю раніцу, люблю хадзіць, дыхаць, слухаць, глядзець як нараджаецца дзень. Учора мне сказалі, што ранішнімі прагулкамі я хаджу сустракацца з Богам. Так, сапраўды. Ну як не згадзіцца. Малітв я ўжо даўно не чытаю, а з Богам сустракацца працягваю. Мяне такі расклад вельмі задавольвае. Да і шмат доказаў ёсць, што яно менавіта так. Спрабаваў пад час шпацыраў слухаць аўдыёкнігі, не прыжылося. Хаджу і такі падумаю пра жыццё, пра блізкіх, пра Бога. Падзякую за тое сёе. Асабліва падзякую калі праходзячы па лесе пачую якую птушку, або чароўныя пахі адурманяць мяне. Ну і калі што прыгожае ўбачу, таксама вельмі ўдзячны. Успрымаю ўсё гэта як атрыманыя падарункі, знойдзеныя скарбы, як нейкую пойманую за хвост халяву, якую та і набыць немагчыма. Толькі вось прачынайся раніцай, ды ідзі шукай.
Сёняшні дзень быў асаблівым. Я ледзь падняўся, будзільнік быў адкладзены разоў так 7, таму замест добрага ранку атрымалася падняцца бліжэй да сёмай. Яно ў мяне бывае, што калі трохі праспіш то і настрой не вельмі, і ўвогуле прачынацца не хочацца. Алеж сёння была незвычайная раніца. Я ўжо дакладна ведаў, што іду на сустрэчу з Богам. А гэта натхняе. Дзеці ўжо нешта шабуршалі ў сваім пакоі, маглі хутка прачнуцца і тады сустрэча з Богам накрылася б медным тазам. Хутка я пайшоў да дзвярэй, а абуцца вырашыў за дзвярыма. Дзверы зачыняюцца, і ўжо лёгка. Тут яны мяне не дагоняць. Іду гуляць з чыстым сумленнем і поўны свабодай.
Скарб першы
Калі падышоў да лясной асвальтаванай сцежцы, адчуў радасць ад таго што ранішні туман яшчэ не развееўся, а быў даволі моцны. З ўдзячнасцю паклаў гэты скарб у скарбонку. Раніца яна тым і прыгожая, што ў матэрыяльны мір урываецца трохі абстрактная і вельмі падвіжная субстанцыя. Туман, які хаваецца ад сонейка. Бачна што захаваўся наймага больш там, дзе яго прыкрывалі дрэвы, халмы, лес. І толькі новые промні святла, пранізывалі яго. Гэтыя промні сонейка матэралізуюцца, бачны ўвесь шлях промняў сонца. Як паветра якое свеціцца ў пэўных мейсцах. Нібы як ў запылены пакойчык трапіць праз акно промень яркага святла, і вось ужо дакладна бачны яго шлях у адлюстраванні лётаючага пылу. Цікава, бо менавіта гэтыя промні і знішчалі туман. Атрымоўваецца што тэмай майго захаплення з'яўляецца працэсс знішчэння тумана. Можна паставіць яго ў адзін рад з гарэннем вагню.
Задавальненне ад такога скарба вялікае, раблю фатаздымкі, назіраю за наваколлем. Птушак ня шмат, таму ўсё ўражанне візуальнае. Лаўлю сябе, што задавальненне маё матэматычнае, радуюся што тумана больш чым звычайна, а можа і ўвогуле больш чым калісьці бачыў. Карацей лінейкай памераў і зразумеў, што павінен радавацца. Хаця і простая эстэтычная асалода прысутнічала. Як жа гэта ўсё складана і незразумела мяшаецца ў маёй галаве. А хочацца каб было празрыста, канцэптуальна і прадказальна.
Яшчэ скарбаў
Крочу наперад, бо мне заўсёды цікава, ну што там на перадзе, што там можа быць, як там можа быць. Гэта такая тайна, якая мае быць разгаданай, скарб які мае быць знойдзеным. Так шмат скарбаў на нашым шляху, маленечкіх, урачыстых, падрыхтаваных менавіта для нас. Люблю збіраць скарбы, люблю рабіць адкрыцці, прымаць задарма штосьці безкаштоўна-неверагоднае.
У нейкі момант майго шляху, я бачу проста цемень туману, столькі туману, што амаль нічога не бачна. Так маніць гэтая тайна, гэтая прастора абмежаванага бачання, дзе з кожным крокам табе адкрываецца нешта новае, дзе ты не бачыш далёка, а значыць не можаш прадказаць, што цябе чакае наперадзе. Цудоўныя ўмовы для адкрыццяў, для новых уражанняў. Можна марыць, што яшчэ крок і будзе штосьці неверагоднае.
Я зварочваю са свайго звычайнага шляху ў бок, па маленечкай сцежцы, паміж дрэвамі. Тут ва мне узнікае страх. Баюся кабанаў, сабак, людзей ці можа яшчэ чаго. Баюся тайны і прагну тайны, зноў усё змяшана. Алеж прага новага перамагае. Таму проста іду і баюся. Праз некаторы час выходжу на поле. Скошанае вялікае поле, цалкам у тумане. Сонейка вісіць мяшком над гэтым туманам, вялікае, бачнае, роўнай формы. А яшчэ ўсё поле ў нейкіх белых плямах. Гэта туман які трапіў ў сеціва павука. А такіх сяцей на полі зашмат, таму і не проста было адразу зразумець, штож гэта.
Нікому не бачны
І вось я пасярод поля. Я звычайна не люблю хадзіць па палям, няемка неяк. Гэта ж не трапінка і не дарожка. Поле звычайна добра праглядаецца. У маёй галаве заўсёды пытанні крытыка, а што людзі падумаюць, што я тут раблю? Ці там Звычайна, алеж не сёння. Туман акутвае мяне, я ў бяспецы ад чужых вачэй. Разумею, што ніхто мяне не бачыць і не ўбачыць, бо і я не бачу нічога акрамя горстачкі зямлі перада мною і мешка-сонца якое указвае мне шлях.
Упершыню я адчуў мульцік Вожык у тумане на сабе. Іду і думаю, ну сапраўды, бываеж такое. Ішоў некуды па полю, разумеў, што нічога на перадзе не бачна, ад гэтага было казачна. Вельмі падобна на рэальнае жыццё. Робіш сабе шырмы з апраўданняў, прыкрываешся нейкімі агучанымі мэтамі, дзеяннем, а на самой справе боўтаешся проста, нічога не зразумела, алеж рухацца далей хочацца. Вось і рухаешся наперад.
Зямля гарыць пад нагамі
Раптам, я бачу як лес з'ядае частку сонейка. І становіцца зразумела, што я набліжаюся да нейкай апушкі. За метраў 100 поле скончваецца, пачынаецца лес, а за ім з'ядаемае сонейка. Прыгожа глядзець як сонейка ператвараецца, хаваецца за дрэвамі. Асабліва смачна гэта выглядае калі паўсюль туман. Прыгожа, цікава …
Алеж у нейкі момант, я разумею, што гэта ўжо не прыгожа. Што зараз адбываецца, штосьці большае. Прастора вакол мяне гарыць як цярновы куст каля Маісея. Незвычайна, захопліваючы, ашарашваючы. Усё што адбываецца паралізуе мяне і крычыць: гэта неверагодна. Такое не магчыма, немагчыма сабе ўявіць, што так так прыгожа можа быць. Немагчыма такое прыдумаць, ці нават памарэць аб гэтым. Сэрца напаўняецца радасцю, ўдзячнасцю, цудам. У галаве праносяцца думкі, вось яна, вось яна даўгачаканая сустрэча з Богам. Сустрэча з прыгажосцю, тайнам, цудам, нечым немагчым і непараўнальным.
Праз дрэвы і туман з сонейка ва ўсе бакі ідуць промні, промні якія свецяцца на ўсім сваім шляху. Роўным колам яны падаюць і на зямлю перад мной, і ўвышыню неба, і па баках. Я бачу і адчуваю неверагоднасць таго, што зараз са мной адбываецца. Шмат фатаграфую. Хачу захаваць гэта, хацу падзяліцца цудам. Мне чамусці вельмі хочацца, каб і іншыя пагадзіліся, што гэта сапраўднае цуда. Хаця янож для мяне, мае інтымнае, асабістае цуда. Пасля такіх думак перастаю фоткаць, алеж сысці не магу, хоць ужо і даўно прайшоў час вяртацца. Стаю, не магу сысці, не хачу сыходзіць. Малюся, дзякую, дзякую, радуюсь, гляджу і не веру сваім вачам. Асэнсоўваю свае жыццё, свой шлях, які такіж у тумане, дзе незразумела ні куды я іду, не што я тут раблю, ні куды я магу прыйсці. Алеж гэтае цуда мне дае надзею. Ідзі, блукай, шукай, слухай свае сэрца. І ты знойдзеш Мяне, ты сустрэнеш Мяне і гэта будзе самая даўгачаканая сустрэча ў тваім жыцці, сустрэча якая з ліхвой акупіць усе гэтыя блуканні ў тумане.
Да дому
Сэрца мае напоўнілася радасцю, верай, цудам і вялікай удзячнасцю за такі адказ на мае жаданне, на мой пошук.
Я пайшоў да дома, не не пайшоў, паляцеў пархаючы. Натхнёны тым каб вярнуцца да дому і падзяліцца ўсім тым што са мной здарылася.
Дзень ішоў, ён быў вельмі не просты, алеж цуда раніцы змяняля і пераафарбоўвала ўсе падзеі гэтага дня. Давала надзею, свет і любоў усім няпростым пытанням.
Бабушка Тома
Увечары, мы даведаліся, што скончылася жыццё ў любімай бабулі маёй Дашы. Бабушка Тома, ціхенька сышла ў другі свет. Слёзы, маўчанне, размовы, малітвы, прагляд фільмаў, тлумачэнне дзецям, прагляды фатаздымкаў, зноў размовы, і слёзы, з большага цішыня. А ў маім вачах усё тоеж цуда, якое асвятліла і бабушку Тому. Як жа я стаў у гэты дзень давяраць Богу, да якога пайшла бабуля. Бо Ён, стварыўшы такую прыгажосць, прымае яе да сябе. Ад гэтага мне было радасна. Цёпла. Хоць я і не маю ніякага дакладнага знання пра смерць і жыццё пасля смерці. Маю толькі ўпаванне. Маю толькі маё ўспрыманне, можа як мары, як чаканне, як жаданне.
Ведаючы пра розныя складаныя схемы праваслаўнага тлумачэння таго як можа адбывацца жыццё пасля смерці, я ўсёж такі значна спрошчваю свае погляды, да тых жаданых падзей якія б я хацеў каб здараліся з ўсімі людзьмі якія паміраюць, ну і дакладна з Бабушкай Томай.
Я ўяўляю
Вось яна, зараз ужо вольная для таго, каб прасягаць прасторы. Вось яна тут з намі ў комнаце, дзе мы сядзім за сталом. І яна з намі тут, улыбаецца, зза нашага няведання. Суцяшае нас, вось я тут з вамі родныя. Усё добра. А таксама ўяўляю, што і зразумела сустрэлася яна са сваімі памерлымі блізкімі, якія чакалі яе, і сустрэчу з якімі яна чакала. І таксама іх сустрэча напоўнена радасцю. Тоеж дае надзею, што і мы праз нейкі час з ёй убачымся, і раздзелім радасць і любоў. Гэта яшчэ не кажучы, што і з Богам і Яго светам і Любоўю будзе сустрэча. Алеж гэта ўжо трохі складаней уявіць. Хаця зразумела, мы рассталіся зараз, і ад гэтага сумна, і сляза накатывае. Да тагож Даша плача.
Пытанні
І вось задаеш сабе пытанне, ну вось ты дарослы мужык, чагосці сабе напрыдумляў як там і што будзе. Сабраў у ахапку ўсё што табе хацелася б, алеж ці павінно яно быць такім? Дзе гарантыі? Пытанні пранзаюць веру, трошачкі калышаць яе, навукова матэматычныя мадэлі паджымаюць з розных бакоў.
Адказы
І вось гэтае цудо з сонейкам праз туман прыходзіць на дапамогу. І я пачынаю разважаць: Вось я чалавек, напрыдумаляю тут штосьці па-чалавечаму добрае і прыгожае для бабулі і ўсіх памерлых. А пры гэтым не мог нават прыдумаць, пажадаць ці ўявіць, хоць штосьці падобнае да той прыгожосці з якой сутыкнуўся сёння раніцай. Да той невыразнай радасці, цуда, чагосьці ашаламляльнага.
Гэта і ёсць мне адказ ад Бога. Мае ўяўленне аб жыцці з Богам пасля смерці, гэта нейкая кропка адліку. Штосць што можна было б назваць 0. Алеж Бог прыгатаваў людзям такую радасць, якая не выказальная. Якая непасцежымая, і канешне не зразумелая нам тут.
Вось і добра ў мяне на сэрцы
Бо калі не тое, што самі людзі жадалі каб з імі было пасля смерці, то штосьці значна лепшае.
