Туманішча

А восьмай, прачынаюся першым. Накіроўваюся ў ванну каб прыняць душ, адкрываю жалюзі на окнах, распранаюся, гляджу ў акно, штосьці незразумелае там. Ааааа туманішча!!! Трэба тэрмінова выязджаць, а то не паспею. Успамін, пра тую прыгажосць у тумане, не дае мне пакою. Залятаю ў машыну, вокны і люстэркі памерзлі, ну і няхай, ехаць не далека.

Прыехаў, іду па трапе, марозна, сонейка ўжо высока і ў іншым мейсцы, наўрадце атрымаецца паўтарыць цуда. Алеж можа ўбачу што новае?

іду… іду… нейкая птушка скрыпіць, ну рэальна, як вароты… здаецца сарока…

Сустрэў рамонкі, сфатаграфаў з розных ракурсаў. Так цікава, што калі глядзіш на іх зверху, то такія белыя і прыгожыя. А знізу, то цёмныя, нават чорныя часамі.

Даходжу да сваёй базы, адчуваю што мокрыя мае ногі, гэта зразумела чаму, алеж чаму мокрыя вочы? Можа таму, шта яны столькі часу сохлі? Перасохлі мае вочы, неведама дзеля чаго, дзеля жорсткасці чалавечай.

Адчуваю, што сталею. Адчуваю гледзячы на сябе збоку. Можа проста пачынаю разумець што смертны? Так і добра напэўна што пачаў разумець, бо пачаў чапляцца за жыццё, за людзей, за прыгажосць. Раней та ўсё адкладваў. Мол спачатку трэба ўсе абавязкі здзейсніць, а ўжо пасля пажывем. Усё спяшаўся дасягнуць чагосці, каб пачаць жыць. Алеж каб проста пачаць жыць, то было страшна, нехапала мужнасці. І толькі імпульсіўна дазваляў сабе жыць, дазваляў з пачуццём віны, нібы штосьці скраў. Зараз усё змяняецца, жыву больш, бо час абмежаваны.

Пасядзеў у сваім гняздзе, пайду… паплятуся дадому. Мо там ужо ўсе прачнуліся. На сёння там шмат цікавага, нават трохі страшна.

Іду назад… удыхаю паветра закаціўшы вочы… шукаючы новых араматаў лесу…

Вось і Даша прачнулася, запытала: Дзе Я?

Адразу неяк мне павесялела, бягу да дому.