Гуляем разам

Пару месяцаў таму, далі Ксюшэ адзін з старых тэлефонаў. Каб слухала на ім аудыяказкі з "Кніжнага Возу". Бо колькі можна ўжо мой цягаць дзеля гэтай справы? І з таго часу, пачалі здарацца цікавыя падзеі. Заўсёды шумныя дзеці, то спевы / танцы, то разборкі, то нейкі грукат, то аўдыяказкі на ўвесь дом. А тут бывае хопа, і цішыня. Хммм.... Мы адразу адчулі, штосьці не тое. Раз другі засталі іх за гульнямі. Ну нібы дазволілі, алеж не часта. Тэрмінаў не вызначалі. І калі бывала маўчанне такое затрымаецца доўга, то ішлы забіраць тэлефон на зарадку. Аднойчы Ксюша адмовілася даваць мне тэлефон на зарадку, і пасля я схаваў адзіны кабель які мог яго зарадзіць. Тыдзень не было аўдыёказак, потым я вярнуў кабель для зарадкі і прызнаўся, што гэта я схаваў. Вось было крыкаў і абвінавачванняў у мой бок! Ух! Алеж неяк пражылася, і справа пайшла па старому сцэнару. Ну нібы так і добра. Час ад часу ў штосьці гуляюцца.
Алеж сёння, ва ўсёй гэтай падзеі адбыліся каардынальныя змены. Я нават ужо і не ведаю, як так здарылася. Хутчэй за ўсё Ксюша запытала ў мяне, ці не мог бы я дапамагчы ў адной гульне. Я адклікнуўся на ўра. Аказалася матэматычная гіпер казуалка дзе трэба есці рыб на якіх меншыя лічбавыя значэнні. І трэба было ўзровень прайсці выкарыстоўваючы складанне і памнажэнне. Я прайшоў, а потым яшчэ доўга тлумачыў логіку. Потым прайшоў адзін узровень яшчэ адной гульні, дзе герою трэба было пераскокваць і пазбягаць агню і шыпоў. Ксюша была ў захапленні. Я стаў давераным у гульнях, неякім неімаверным супер мега экспертам, які папраходзіў тыя ўзроўні над якімі яны з Любай так доўга безвынікова біліся.  Гэта было ўсё раніцай, перад школай.
А потым увечары мне паказалі і ўсе астатнія гульні. Механікі ў асноўным тры ў рад.
І ведаеце, гэта ўсе тыя гульні, што так назойліва вылазілі ракламай з усіх дырак. Вось не чакаў, што прыйдзецца ў іх паіграць. Я адчуў нейкую новую еднасць з ёй.
Дзякуй Ксюша, што даверыла мне месца ў гэтай частке твайго жыцця.