Тое што і заўсёды, алеж па іншаму. 

Тое што і заўсёды, алеж па іншаму. 
Дзеці толькі аб тым і марылі, каб застацца на цэлы дзень з бабушкай Лінай. А мы аб такім нават і не марылі. І вось гэты дзень настаў. Калі такое здараецца раз на 3 гады, то напружана думаеш, як бы так незвычайна правесці дзень удваіх. Куды б так паехаць? Штоб такое пабачыць? 
Алеж па перыметру мы ўсё аб'ездзілі, а згубіць палову дня толькі на дарогу, такое сабе. 
Зрабілі эксперымент. Паехалі блізка, у месцы дзе ўжо сто разоў былі. Алеж! Алеж, мы заўсёды былі там з дзецьмі! А як гэта, пабываць там без дзяцей? У дваіх? Гэта неверагодна. Гэта зусім іншы досвед! Можна было доўга размаўляць у цішыні, спрабаваць цікавыя стравы, гуляць за ручку не спяшаючыся, прымаць рашэнні на хаду. Нават у бібліятэку дзіцячую схадзілі, і ўклаліся ў хвілін 10. У кафейні дэсэрцікі з кавай, каб не заснуць у кінатэатры. Праглядзелі 30 хвілін анонсаў усіх новых фільмаў і рэкламы электракараў знакамітых брэндаў. Думалі, што фільм так і не пачнецца. Алеж ён пачаўся. У Польшчы класна, што часамі фільмы ідуць з ангельскай агучкай і польскімі субцітрамі. На схеме месца было намалявана як 2х месная канапа, а ў рэале проста дэмантаж перагародкамі паміж двума крэсламі. Хаця я прыдзіраюся. Было камфортна і файна. Паглядзелі, паабдымаліся. Пабоўталіся па тарговельнаму цэнтру (нават без дзяцей справа не самая прыемная). І ўжо на нач глядзя паехалі да дому. Алеж не дамой, а ў басейн. Гэтаж кайф, басейн без дзяцей! Ну і з дзецьмі класна, алеж зусім інакш. І вось мы прыперліся.... Задаволеныя, стомленыя і закаханыя як і 10 гадоў таму, толькі па іншаму. Бо і самі мы змяніліся за гэты час. Бо і зараз мы зноў і зноў пазнаем адзін аднаго, не перастаючы змяняцца.