жыццё ⁽⁸⁷⁾

Вецер знасіў нас з возера, хвалі выглядалі як мора, дзеці рылі траншэі, капалі ямы, шукалі маленькія каральчыкі. Я ледзь не плакаў ад гэтага моманту. Жыццё здувала нас, мы адчувалі паветра якім дыхаем. Правілы, законы, абмежаванні ў гэты момант уступалі жыццю, уступалі разуменню каштоўнасці кожнага моманту. Усе гэта часова. Усе можа быць скончана ў любую хвіліну. І нават калі б адмералі поўных 100 год, гэтага б было мала. Мала дзеля такіх момантаў, мала дзеля жыцця. Шэлест пакеціка на ветру, рухае гадзінннікавую стрэлку. Гэта стрэлка набліжае нас да канца. Як я хачу сустрэцца зноў. Зноў у вечнасці: І няхай там будзе ругань, ной, скаргі і ор. Я навучуся любіць і гэта.

Вецер здувае нас.

Сёння пачаў праходзіць курс на Coursera "Пошук Мэты і сэнсу жыцця: Жыць дзеля таго, што больш важна" (Finding Purpose and Meaning In Life: Living for What Matters Most). 

І як бы гэта не было странна, Мэтай пошуку сэнса выстаўляюцца рэчы нам даволі блізкія і штодзённыя. Шукаць сэнс свайго жыцця і кіраваць за ім каб лепш спаць, лепш працаваць. скінуць вагу, мець лепшыя ўзаемаадносіны і г.д. 

Здаецца, ну што за глупства такое. Гэта як сустрэць Бога ў сваім жыцці, каб атрымаць 8 на экзамене ці павышэнне на працы выпрасіць. 

Алеж і я, пачаў свой шлях з той жа мэтай. Хацеў знайсці сэнс жыцця, сваё глыбіннае жаданне, каб эффектыўней працаваць. А дзе ужо, тая праца? Яна проста памеркла перад сілуэтамі сэнсу, жадання і глыбіні.

Таму няхай і так, заманьваюць людзей шукаць сэнс дзеля чагосьці блізкага і зразумелага.

Сёняшні дзень я хацеў бы захаваць у сваёй памяці.

Першы дзень, калі я асэнсавана выкырастаў логатэрапію для дапамогі блізкаму чалавеку, які страціў сэнс у жыцці і адчувае сябе вельмі дрэнна.

Хоць са свайго боку я не зрабіў нічога звыш цяжкага, алеж гэта было вельмі важна для мяне. Логатерапія, гэта месца дзе правільныя ідэі якія звязаны з сэнсам чалавека, даюць яму новае жыццё. Я зусім не ведаю, як гэтая ідэя раскрыецца ў майго блізкага чалавека ў будучыні. Алеж я вельмі рад, што яна ўзрушыла яго, спадзяюся гэтая думка дала яму надзею і сэнс. Алеж плады павінны прабіццы праз час.

Быць псіхатэрапеўтам для мяне, гэта вялікае супрацьстаянне! Супрацьстаянне майму характару (навязванню свайго сэнса іншым, прасоўвання сваіх ідэй, уплыву, аргументацыі і шмат чаму іншаму).

Гэта пра слухаць, гэта пра быць чулым, пра быць асцярожным, трымаць язык за зубамі, і сто разоў думаць перад тым як сказаць.

Гэты шлях - вялікі выклік мне самому. Дзе сэнс павінен штодзённа перамагаць характар, бо ёсць дзеля чаго.

Усіх абдымаю, і вельмі ўдзячны вам, за тое што чытаеце!

Два года таму, чарговы раз плануючы рабіць новы праект (стартап) я задумаўся. А які глыбокі важны сэнс я ў яго ўкладаю? Навошта яно мне? Што мне да тых людзей, якім я хацеў прапанаваць IT-рашэнне? 
Адказаў не знайшлося.
Я пагрузіўся ў пошукі сэнса. Шукаў я яго выключна для маёй бізнэс рэалізацыі. Каб ужо знайшоўшы, я мог з сапраўднай мацівацыяй і поўнымі моцамі ісці да канца і не збочваць. 
Зараз мне гэта падобна, на пошук чароўнага зелля бессмяротнасці, каб паліць кветкі.
Ну і ў гэтым чароўным шляху пошуку сэнса, пошуку майго глыбіннага сапраўднага Жадання я шмат чаго пераасэнсаваў.
Зараз, набліжаючыся да новага жыццёвага этапа. Я шукаю сваю прафісійную рэалізацыю, якая б адгукалася майму сэнсу жыцця. 
Пакуль я магу сфармуляваць гэту дзейнасць так: "Дапамагаць людзям у пошукі іх уласнага сэнса, у адкрыцці іх Уласнага сапраўднага Жадання".
Бачна трэба колькі год павучыцца на псіхатэрапеўта (ці экзістенцыяльнага, ці псіхааналіз алеж праца ўсё роўна з сэнсамі).
Ну а каб не адкладаць практыку, то магчыма атрымаць якую Коўч серціфікацыю, і пачаць працаваць з больш простымі і стандартнымі пытаннямі накшталт выбара кліентам прафесіі, месца працы ці сябе ў гэтым.

Вось такі невялікі экскурс пра планы.

Сябры, а вы адчуваеце трывогу? За тое што жывеце добра у ладзе, міры, спакоі і за тое што ў вас тое-сёе атрымоўваецца? За тое што вам шчансціць? За добрые ўзаемаадносіны ўнутры сям'і? За выгадныя праекты? За добрую працу? За тое што жывы? 
Вось я адчуваю, і чым больш шчансіць, тым больш адчуваю. Пакуль яшчэ не зразумеў для сябе адкуль ўсё гэта ідзе.

Адна з гіпотэз, што парушаецца нейкі закон справядлівасці. Ну чаму ў кагосці з знаемых не заладзілася ў сям'і, а ў мяне добра. Ці хтосьці загінае, ці вымушаны шмат працаваць, ці недзе не пашчансіла ці то па маленьку ці больш крупна. 
І вось думаеш, Госпадзі, ну неяк няёмка. Неяк і мне папакутваць трэба для раўнавагі. А то адчуваю, нібы ў крэдыт атрымоўваю ўсю гэтае хараство жыцця. І гэта мяне трыгерыць. 

З іншага боку, з недаверам адношуся да гэтага, шукаю падман. Баюся, што атрымоўваючы простае чалавечае шчасце, губляю ў чымсці больш важным. Алеж гэтая ўскальзае ад мяне. Проста на ўзроўні прадчування. 

Ну і трэцяе, вакол справядлівасці тойжа. Здаецца, што тое ці іншае маё шчасце прыносіць пакуты іншаму чалавеку, якуму шансуе менш. Мне нават бывае хочацца праваліцца ў такія моманты. Бо бывае заносіць. І распавядаеш пра свае ўзаемаадносіны з дзецьмі, тым у каго няма дзяцей. Ці пра жонку, тым у каго жонкі няма, ці развод нядаўна. Ці пра тое, як добра шпацыраваць па лесу, і выходзіць з IT, таму хто хоча ўбіцца ў гэтае IT, каб атрымоўваць добры заробак.

Нават гэты тэкст я напісаў з вялікай доляй віны, прадчуваючы той ці іншы больш людзей, якія будуць гэта чытаць. Хаця калі быць больш, шчырым з самім сабой. То я баюся асуджэння гэтых людзей. Ведаю, што не судзіці вы мяне, дарагія і чароўныя людзі. Алеж то букашкі ў маёй галаве, яшчэ не даканца страцілі сваю моц, і падкідваюць у топку самаасуджэння.

"Канстанцін, якім бы ты не быў, ты маеш права быць!"
Мяне натхняе гэта цудоўная думка.
Усіх абдымаю! Дабранач! 

... Я тут Ксюше страшны раздел з Тома Сойера прачытаў пра забойства, могілкі, выкапаныя трупы... 

Ксюша ляжала, не магла заснуць. А я сядзеў нататкі пісаў.
А потым пайшоў да Ксюшы памаліцца. Памаліліся з ёй за Ксюшу, за яе сон, за тое каб усё было добра. А потым памалілся за персанажаў кнігі: за таго хто забіваў, за таго хто загінуў, за астатніх. 

Узгадваю сябе ў дзяцінстве, да і зараз. Глядзіш фільм, ці чытаеш кнігу з захапляльным сцэнаром, галоўнымі героямі і небяспекай. Чытаеш і молішся, каб усё ў іх было добра. Каб жылі яны шчасліва. Перажываеш да кончыкаў пальцаў, як за сапраўдных.

Можа і ёсць яны сапраўдныя жыхары нашага жыцця. 
Што думаеце?

Бура, бура бурліць! Перагортваецца з боку на бок унутры мяне.

Раней заўсёды хацелася спакою. Думкі якія наганялі страху, ці проста трывогу былі няпрошанымі сябрамі. І што я толькі не рабіў каб супакоіцца. У асноўным дапамагала пайсці і легчы спаць у любы час дня і ночы.

А вось зараз не так. Адчуваю трывогу і хачу ёй скарыстацца. Хачу паглядзець, што яна нясе з сабою. Пра што яна. Прыемнасці няма ў гэтым, алеж энергія, энергія ёсць і трэба гэтую энергію скарыстаць. Ва ўсёй гэтай трывозе з'явіўся нейкі экзестэнцыяльны сэнс. Каштоўнасць. Момант які не хочацца проста прапусціць ці страціць. З таго часу як пачаў смакаваць такія станы, то звычайнае ціхае жыццё ўнутры мяне, здаецца нейкім прэсным. Нібы такі цюлень. Хаця ўсяго добра ў меру.

І вось зараз, чытаю Ксюше пра прыгоды Том Сойера. Сёння быў раздзел пра забойства дохтара ў начы на могілках. Вось думаю, ці не паспяшаўся я чытаць гэта сямі гадовай дзяўчынцы. Пайду памалюся з ёй на нач.

І вам дабранач сябры.

Каякінг - цудоўная рэч. І тым больше яна цудоўная, чым цішэй ідзеш. Кожны плёскат вяслом па цяшэнню рушыць прыгажосць цішыні і набліжае нас да канца каякінга. Так і па жыцці, плёскаем каб наблізіць канец, замест таго каб жыць. 
З іншага боку, заходзячы ў тупік, трэба добра паварушыцца, наплёскацца каб вылезці з тупіка і рушыць далей.

Мая мара: ранішні каякінг у густым тумане. Поўная цішыня.

Цудоўныя сэнсы і словы губляюцца ў мімалётнасці і становяцца паролямі.
"Хрыстос Уваскрос! Сапраўды Ўваскрос!"
"Жыве Беларусь! Жыве!"
"Слава Ўкраіне! Героям Слава!"

Кожны раз калі вы чуеце першую палову, вы ведаеце, які адказ ад вас чакаюць пачуць.

Калі вы гэты адказ не дадзіце, то будзеце выключаны з супольнасці.
Алеж самі словы становяцца паролямі.
Не важна, што вы думаеце і што хаціце адказаць.
Калі хаціце застацца ў супольнасці, проста кажыце правільны пароль.

Мяне гэта засмучае.

Пытанне сур'ёзнае, згублены сэнсы, уляцелі. Маленечкія, за якія трымаўся.
Бессэнсоўнасць прафісійная, ці трэба яе пазбягаць? Ці наадварот, трэба неяк за гэта зачапіцца, каб не напрыдумляць сабе якіх іншых спраў.

Жыццё ў бессэнсоўнасці? Як гэта? Што гэта дае? Ці набліжае гэта да чагосьці вялікага? Да чагосьці светлага ці сапраўднага?
Віктар Франкл бы сказаў, што чалавек хутка знікае калі не мае сэнсу. 
І Ніцшэ бы сказаў, калі ведаеш што, то ўсё роўна ўжо як.

І гэта падобна на праўду. Алеж ці трэба чапляцца, за ўсё што трапляецца пад руку?
Ці не паспрабаваць быць добрай дамахазяйкай, якая выхоўвае дзяцей і адобрвае ўсіх сваім каханнем? 
Гэта сумяшчальна і блізка да майго самага галоўнага сэнсу.
Алеж ёсць некаторыя можа прыродныя ступары, якія перашкаджаюць аддаца гэтаму цалкам. Патрэба ці бачанне нейкай сацыяльна - арганізатарскай функцыі. Нешта рабіць, нешта ствараць, нешта вырашаць, штосьці выдаваць. І безумаоўна, безумоўна асэнсаванае і тое што ідзе поруч з асабістым сэнсам.

Сэнс - каханне.
Дзеянні - ???? Чаму ўсе дзеянні безсэнсоўныя?
Што з імі робіцца, што гэта ўвогуле?
Яшчэ лічыў сябе здаровым.

Добры тэст, я сапраўды не ведаю што рабіць, як рабіць зусім іншае пытанне.
Так пасля гэтага крызісу выйдзе зноў паслядоўнасць топікаў: 
1. Навесці чысціню - дан, адчуванне радасці. 
2. Потым напрыклад, разсартыраваць інбокс і пачэкаць яго. дан і жыццё пад кантролем. 
3. Напланаваць сацыяльна палезных рэчаў! - Дан. Свет наперадзе! Можна бегчы! 

Вось цыкл і замкнуўся. Бо ўсё гэта планаванне / прыбіранне толькі імітацыя, што жыццё пад кантролем.

А яно ну зусім не хоча брацца пад кантроль. І не возьмецца. Бо ў галоўным - мы ўсе смяротныя і нічога з гэтым не зробіш, а астатняе ну такое сабе, прамежкавыя этапы.

Ну вось, і што рабіць? Прыбірацца, ці не? 
Так, прыпыніўся на пару хвілін.
Ксюша заходзіла, хацела пагуляць.
Я сказаў, што вельмі заняты. "Неведаю, што рабіць.
А яна кажа: ну калі не ведаеш, што рабіць, то можах паіграць са мной.

І вось думка слізганула: "Няблага", алеж як у гэтай гульні выжаць штосьці яшчэ? Нейкую дадатковую карысць. Гэтая "карысць", каб яе, марнуе жыццё, марнуе сэнсы, марнуе "тут і зараз". 

Ці няма там такога тыпа грэшнікаў: "карысталюбцы"? 
Мне здаецца, распаўсюджаная зараза. 

Мяне чамусьці пачало ташніць ад IT. Неяк абрыдла. Я і раней успрымаў гэта як нейкую кампутарную гульню толькі з рэальнымі квестамі і на рэальныя грошы. Алеж зараз, пасля ташнаты ў VR, рэальнай дапамозе ChatGPT для бессэнсоўных праектаў, тыдзень спроб наладзіць промтавую размову з Midjourney. Я губляю веру ў IT. Яно вельмі моцна ўцягвае і адрывае мяне ад жыцця, ад людзей, ад самога сябе.  

Іллюстрацыя "Унылае кампутарнае гаўно".
Карцінка сгенерына ў Midjourney. Тэкст для промта сгенерен у ChatGPT.

Вось Ксюша ноччу кліча цябе Косця, каб ты правёў яе праз цёмны калідор у туалет. Люба залезла на двухпавярховы ложак, ногі яе каля прыступак баўтаюцца, алеж так страшна ёй, што кліча цябе.
Смяючыся і саступаючы іх страху, ідзеш і дапамагаеш. Імкнешся навучыць хадзіць і слазіць, каб наступным разам не баяліся...
І ты такі Косця, маленькі яшчэ, і ты хвалюешся, і ў тваім жыцці страх. І да цябе прыходзіць дапамога, і ад цябя чакаюць, каб ты не баяўся тых дробязяў. 
Ну дык і будзем мы, маленькія, адзін аднаму дапамагаць, адзін аднаго аберагаць.

Усё больш прыціскаюсь да дрэваў
Усё больш адчуваю цяпло
Якое праз птушачны спевы
Маё прасвятляе нутро

Нам трэба яшчэ тут пажыць усім
Удыхаць той жыцця арамат
Што дараць прырода і людзі
Што дарыцца проста за так

Усё скончыцца, чуеш радная
Праз месяц, гады ці той век
І будзе змяненне прыроды
І будзе другі чалавек

І ведаеш, можам баяцца
Што ChatGPT ці дурак
Запусцяць у сусветнай прасторы
Гадзіннік імклівы назад

Мы птушкі, мы звыкліся лётаць
Ад жаху, вайны і грыба
І ў нашым з табою сусвеце
Гняздо то вісіць у крыла

Ляцім ці сідзім
Няма справы
Глядзі...
Набліжаецца грыб...
Ты сцісні руку маю моцна
І будзе ўлюблёны той міг!

"Всем привет, вот я и набралась храбрости написать!
Скорее нет, жизнь так прижала, что пришлось выбраться из ракушки.
Да и текст этот пишу не я, а какой-то мужик, друг моего мужа.
И все потому, что я не пишу тексты, а делаю суперские ... "

Я адчуваў вялікую ўзрушанасць, калі я так раскрываў сам сябе (як небачнага аўтара аб'явы) і тых хто такую аб'яву запосціў бы. 
Пісаць ад імя дзяўчыны, а потым у самім тэксце прызнаць, што той хто піша гэта мужык, і працягнуць пісаць ад імя дзяўчыны. 
Няпраўда ў тэксце раскрыта шчырасцю (гіпер-шчырасцю), і працягваецца няпраўдай. 
Гэта ўсё паўстае ў маей галаве, нейкім сумбурам з змяшанымі пачуццямі.

Вось такое ў мяне часта адбываецца. Раней было яшчэ больш.

Гіпер-Шчырасць, яна такая, толькі фармальна шчырасць. Яна пераследуе нешта большае, нешта іншае. Бо гіпер-шчырасць яна не самадастатковая.
Мне здаецца гэта эмацыйны-маніпуляцыйны момант, калі мы кажучы шчыра і вельмі шчыра пераследуем нейкія неагучаныя (а яшчэ лепш у лоб агучаныя рэчы). З гэтага атрымоўваецца нейкае такое варева, якое пераносіць нас у эмацыйную сферу. 

Той хто чытае ці чуе звяртае на гэта ўвагу, ён не абаронены перад такімі крокамі, таму што пачынае добра адчуваць той стан, які магчыма адчувае чалавек які пісаў той тэкст, ці кажа тыя ці іншыя рэчы. Ён разумее, што адчуваў бы ён, калі б пісаў ці казаў такое.
І гэта яго ўзрушвае, ён нібы сведка чагосці даволі некамфортнага, чагосьці вартага ўвагі.

І вось я хацеў напісаць, што аўтар ўсяго гэтага не адчувае.
Алеж сваечасова спыніўся і адчуў. 
Адчувае, яшчэ як. Гэтае спалучэнне пачуццяў натхняе і дадае энергіі.

Увогуле гіпер-шчырасць, робіла мяне моцным, калі я баяўся быць выкрытым за няпраўду. Ці калі было штосьці, што магло быць раскрыта ўва мне, і што было б вельмі і вельмі балючым. Я імкнуся агучыць гэта праз гіпер-шчырасць і пераставаць баяцца.

Чалавек які не абараняецца і не бяжыць ад страху можа гіпер-шчырасць не выкарыстоўваць. І было б добра жыць, без гэтага надрыва гіпер-шчырасці. 
Мне здаецца, я на шляху да гэтага.