Тры гады таму гралі ў футбол ва Ўкраіне камандай бяздомных супраць каманды братчыкаў.
Каманда бяздомных мужыкоў і дзядоў, трохі кульгавых і пахучых са мной разам выйграла ў маладых хлапчукоў брацтва.
Напэўна тады, я вырашыў, што гэтая група мне бліжэй за рэлігійна-структураваную.
Група “Крызіс Светапогляду” датычыцца ў першую чаргу рэлігійнага, ці іншага істотнага пераасэнсавання.
Для тых хто зышоў з мінулага, але яшчэ не адчувае сябе ўпэўнена ў новым светаадчуванні.
Удзел у групе за ахвяраванне, можна арыентавацца на 5$ / сустрэча.
Падрабязнасці тут:
https://listeners.space/by/grupa-kryzis-svetapoglyadu/
Каго закранула, напішыце мне ў асабістыя паведамленні. Абмяркуем.
Сябры, ёсць ідэя, правесці мерапрыемства з такой назвай "Коуч-пазіцыя ў пастарскай дзейнасці".
Зараз трохі разбяромся, што да чаго.
- Пастарская дзейнасць? - Узаемаадносіны святара любой канфесіі з сваёй паствай. Размовы на духоўныя тэмы, споведзь, парады ў тых ці іншых жыццёвых сітуацыях.
- Коуч-пазіцыя? - Магчымасць весці гутарку з суразмоўцам, так каб раскрываць патэнцыял чалавека, дапамагчы чалавеку лепш зразумець сябе, сітуацыю і сваю глубінную матывацыю.
Суб'ектыўнае бачанне праблемы:
- Сістэма: "Пытанне святару - адказ ад святара", не з'яўляецца эфектыўнай формай камунікацыі.
Святар не можа ведаць чалавека так добра, як чалавек ведае сябе. Такі падыход, не дапамагае людзям у разуменні сябе, сітуацыі і матываў сваіх дзеянняў. А таксама дазваляе пазбавіцца адказнасці за ўчынак, нібы пераклаўшы яе на святара, які даў тую ці іншую параду.
У сітуацыі, калі святар з'яўляецца моцным аўтарытэтам для чалавека, Парада (указанне) як і што рабіць, могуць зруйнаваць жыццё чалавека, нанёсшы яму моцныя псіхалагічныя траўмы.
Зыходзячы з праблемы, прапаную Правесці мерапрыемства з наступным змесцівам:
- Запрасіць дасведчаных (у пастырстве і коўчінге) спікераў, для глубокага пагружэння ў тэму.
- Падзяліцца досведам альтэрнатыўных форм камунікацыі паміж Святарамі і Паствай.
- Зрабіць адкрытую дыскусію, якая б абмалявала плюсы і мінусы новых падыходаў у пастарскай дзейнасці.
- Зрабіць дэманстрацыю кейсаў выкарыстоўвання Коўч-пазіцыі ў пастырскай дзейнасці.
- Стварыць адкрытую супольнасць, для падтрымкі і ўзаемадапамогі пастырам якія хочуць ці ўжо выкарыстоўваюць коўч-пазіцыю ў сваёй дзейнасці.
Хто гатовы далучыцца?
Іісус гэта Бог, ці Бог гэта Іісус?
Нейкі час таму, гэтыя словы перагарнулі маё рэлігійнае ўспрыманне.
А сёння я зноў іх пачуў, і зноў адчуў у сабе колкае вострае пачуццё.
Хачу падзяліцца.
Маё звычайнае ўспрыманне (у мінулым):
"Іісус Хрыстос - гэта Бог!"
Калі задумацца, то гэтыя словы нічога не кажуць мне пра Бога.
Які Бог быў у мяне ў галаве, такім і застаўся.
Ну трошачкі праявіўся праз Іісуса Хрыста, настолькі наколькі гэта маглі ўспрыняць і перадаць апосталы.
І Іісус Хрыстос становіцца нібы такім сімулянтам, які на самой справе Бог (такі як у мяне ў галаве), а на паказ для ўсіх нейкі іншы (алеж гэта Ён спецыяльна не праяўляецца).
Можа я трохі пошла ўсё гэта апісаў, алеж неяк так адчуваю.
А вось заглянём з іншага боку.
"Бог - гэта Іісус Хрыстос!"
Так, маё ўяўленне Бога рэзка звужаецца да Іісуса Хрыста.
Іісуса які не заўсёды можа дапамагчы, Які раздражняе людзей, Які не можа быць добра паразуметы вучнямі, да і бездапаможна загінае. Вельмі такі чалавечны. Розны і непрадказальны. Не падпарадкоўваецца правілам і чаканням людзей.
І вось калі пакінуць усе гэтыя словы пра другое прышэсце дзе Ён явіцца ўжо ў моцы, такім як я ўяўляў бы Бога і без прыхода Іісуса (невядома ўвогуле тады навошта прыходзіў, калі нічога не памянялася). То тады можна ўявіць, што і зараз Бог гэта Іісус. Не бачны яўна, алеж з намі. І таксама ў немачы прыбывае. І таксама не можа выправіць душы ўсіх людзей, не можа спыніць усе пакуты на свеце, алеж з намі. І любіць нас.
Успрымайце гэта як проста разважанне. Не магу сказаць, што я ў чымсьці ўпэўнены, ці тым больш маю нейкія веды.
Ня быць скотам, ці ня быць "лохам"?
У нашай культуры адно стаіць насупраць другога, канфліктуе і іскрыць.
Ну вось вам замалёвачка.
Сітуацыя: Знаёмішся з чалавекам, аказваецца, што яму патрэбна дапамога і ты можаш яму дапамагчы. Неяк светла на душы і радасна. Ідзеш дапамагаеш.
Слова ад соцыўма:
- І навошта, ты дапамагаў гэтаму чалавеку? Ён жа ні бальны, не хворы, і грошы ў яго ёсць. Ён цябе проста як лаха развёў. Пакарыстаўся табою, а ты дурань павёўся.
Слова ад праваслаўных:
- Ты калі думаеш, што нешта добрае робіш, то загінеш. Ты першы грэшнік! Шукай сабе асуджэння, каб упісвацца ў нашу праваслаўную культуру і спасціся.
Пасля ўсяго гэтага ў галаве пачынаецца кавардак.
Унутраны дыялог:
- Якая мне выгада, з таго, што я яму дапамагаю? Трэба абавязкова шукаць выгаду, трэба шукаць карысць. Каб і лохам не быць у вачах іншых людзей. І каб не забываць, што толькі грэшнікі спасаюцца.
Вось і было, што проста хочацца, проста радасна, проста светла на душы.
Алеж з такімі прынцыпамі не пражыць, трэба будаваць зверху розныя абарончыя і прыспасабленчыя механізмы. А потым можа ў іх і скатывацца. Потым можа іх і трансляваць іншым. Замкнёнае кола.
Вось і Дух Святы акрыляе нас на добрыя думкі і справы. Алеж мы ад яго імкнемся як мага хутчэй пазбавіцца, бо ён не ад гэтага Міра.
І словамі Б'юдженталя:
Дзейнічаць з унутранай мацівацыі - так не прынята. Гэтым нічога не апраўдваецца, гэта ўвогуле нікога не цікавіць. Ты павінен знікнуць, і толькі трансліраваць тыя знешнія правілы якімі ты кіруешся. Тыя знешнія абставіны, якія заставілі цябе дзейнічаць.
