Ня быць скотам, ці ня быць "лохам"?

Ня быць скотам, ці ня быць "лохам"?
У нашай культуры адно стаіць насупраць другога, канфліктуе і іскрыць.
Ну вось вам замалёвачка. 

Сітуацыя: Знаёмішся з чалавекам, аказваецца, што яму патрэбна дапамога і ты можаш яму дапамагчы. Неяк светла на душы і радасна. Ідзеш дапамагаеш. 

Слова ад соцыўма: 
- І навошта, ты дапамагаў гэтаму чалавеку? Ён жа ні бальны, не хворы, і грошы ў яго ёсць. Ён цябе проста як лаха развёў. Пакарыстаўся табою, а ты дурань павёўся. 

Слова ад праваслаўных: 
- Ты калі думаеш, што нешта добрае робіш, то загінеш. Ты першы грэшнік! Шукай сабе асуджэння, каб упісвацца ў нашу праваслаўную культуру і спасціся.

Пасля ўсяго гэтага ў галаве пачынаецца кавардак.
Унутраны дыялог: 
- Якая мне выгада, з таго, што я яму дапамагаю? Трэба абавязкова шукаць выгаду, трэба шукаць карысць. Каб і лохам не быць у вачах іншых людзей. І каб не забываць, што толькі грэшнікі спасаюцца. 

Вось і было, што проста хочацца, проста радасна, проста светла на душы.
Алеж з такімі прынцыпамі не пражыць, трэба будаваць зверху розныя абарончыя і прыспасабленчыя механізмы. А потым можа ў іх і скатывацца. Потым можа іх і трансляваць іншым. Замкнёнае кола. 

Вось і Дух Святы акрыляе нас на добрыя думкі і справы. Алеж мы ад яго імкнемся як мага хутчэй пазбавіцца, бо ён не ад гэтага Міра.

І словамі Б'юдженталя:
Дзейнічаць з унутранай мацівацыі - так не прынята. Гэтым нічога не апраўдваецца, гэта ўвогуле нікога не цікавіць. Ты павінен знікнуць, і толькі трансліраваць тыя знешнія правілы якімі ты кіруешся. Тыя знешнія абставіны, якія заставілі цябе дзейнічаць.