Сёняшні дзень я хацеў бы захаваць у сваёй памяці.

Першы дзень, калі я асэнсавана выкырастаў логатэрапію для дапамогі блізкаму чалавеку, які страціў сэнс у жыцці і адчувае сябе вельмі дрэнна.

Хоць са свайго боку я не зрабіў нічога звыш цяжкага, алеж гэта было вельмі важна для мяне. Логатерапія, гэта месца дзе правільныя ідэі якія звязаны з сэнсам чалавека, даюць яму новае жыццё. Я зусім не ведаю, як гэтая ідэя раскрыецца ў майго блізкага чалавека ў будучыні. Алеж я вельмі рад, што яна ўзрушыла яго, спадзяюся гэтая думка дала яму надзею і сэнс. Алеж плады павінны прабіццы праз час.

Быць псіхатэрапеўтам для мяне, гэта вялікае супрацьстаянне! Супрацьстаянне майму характару (навязванню свайго сэнса іншым, прасоўвання сваіх ідэй, уплыву, аргументацыі і шмат чаму іншаму).

Гэта пра слухаць, гэта пра быць чулым, пра быць асцярожным, трымаць язык за зубамі, і сто разоў думаць перад тым як сказаць.

Гэты шлях - вялікі выклік мне самому. Дзе сэнс павінен штодзённа перамагаць характар, бо ёсць дзеля чаго.

Усіх абдымаю, і вельмі ўдзячны вам, за тое што чытаеце!

Два года таму, чарговы раз плануючы рабіць новы праект (стартап) я задумаўся. А які глыбокі важны сэнс я ў яго ўкладаю? Навошта яно мне? Што мне да тых людзей, якім я хацеў прапанаваць IT-рашэнне? 
Адказаў не знайшлося.
Я пагрузіўся ў пошукі сэнса. Шукаў я яго выключна для маёй бізнэс рэалізацыі. Каб ужо знайшоўшы, я мог з сапраўднай мацівацыяй і поўнымі моцамі ісці да канца і не збочваць. 
Зараз мне гэта падобна, на пошук чароўнага зелля бессмяротнасці, каб паліць кветкі.
Ну і ў гэтым чароўным шляху пошуку сэнса, пошуку майго глыбіннага сапраўднага Жадання я шмат чаго пераасэнсаваў.
Зараз, набліжаючыся да новага жыццёвага этапа. Я шукаю сваю прафісійную рэалізацыю, якая б адгукалася майму сэнсу жыцця. 
Пакуль я магу сфармуляваць гэту дзейнасць так: "Дапамагаць людзям у пошукі іх уласнага сэнса, у адкрыцці іх Уласнага сапраўднага Жадання".
Бачна трэба колькі год павучыцца на псіхатэрапеўта (ці экзістенцыяльнага, ці псіхааналіз алеж праца ўсё роўна з сэнсамі).
Ну а каб не адкладаць практыку, то магчыма атрымаць якую Коўч серціфікацыю, і пачаць працаваць з больш простымі і стандартнымі пытаннямі накшталт выбара кліентам прафесіі, месца працы ці сябе ў гэтым.

Вось такі невялікі экскурс пра планы.

Я сяджу ў Бібліятэцы
Разважаю аб жыцці
Ну а Люба ў гэты момант
Выразае кругляшы

Кнігаў шмат вакол прыгожых
Добры пах ідзе ад іх
Толькі выбраць для чытання
Не магу нічога з іх

Можа аўтар тут не гожы?
Можа фонд зусім слабы?
Адгадайце самі дружы
У чым адказ на той не чыт.

Вось мы з дзецьмі ўчора жылі насычанасцю дня. І сёння таксама, рух, новае, эмоцыі, станы, перамяшчэнне, адкрыцці. Усе ўмардаваныя. Задаволеныя.
Алеж што далей? 
Бачна, што дзеці патрабуюць нейкіх руцінных, доўгатэрміновых спраў, дзеянняў, навучэнняў. Раней, мала думаў пра гэта. 
А зараз вось азадачыўся, як  я магу даваць дзецям доўгатэрміновае, руціннае, спакойнае, з вектарам у будучыню. Гэта ў 100 разоў складаней, бо ўсё доўгатэрміновае моцна звязана з сэнсам, на мой погляд.
Блытаюцца думкі, пакіну пакуль так. 
P.S. трэба пераходзіць на цыфравы сад, каб можна было з ходам часу перапісваць тыя ці іншыя тэксты / думкі.

Дзеці бягуць да дарогі. Я ззаду іду павольна. Адчуваю небяспеку, алеж не такую вялікую, каб бегчы і спыняць іх. Замест гэтага малюся, каб Бог убярог іх у дадзены момант.

Вось зараз на мастке над возерам дзеці далёка адышлі ад мяне. Таксама памаліўся. Алеж зараз памаліўся, і зразумеў нешта. Што гэта малітва ад ленасці. Сумленне патрабуе дзеянняў, алеж бяжаць, спыняць і крычаць не ахота. Вось таму ўнутры сябе памалюся. Сябе пацешу. Пераасэнсаваў гэта. Не ведаю, ці змагу бегчы і спыняць у наступны раз калі будуць падобныя выпадкі. Хутчэй не. Алеж калі не буду бегчы, то ці змагу не маліцца? Таксама не.

Што ж тады я зразумеў ва ўсім гэтым? Можа трошачкі лепш зразумеў, што і дзеля чаго я раблю.

Дарэчы гэта нагадвае мае студэнцтва. Маліўся, бо не хацеў рыхтавацца да экзаменаў.

Нешта атрымалася тры разнавіднасці малітвы просьбы:
1. Малюся, бо не хачу дзейнічаць.
2. Малюся і дзейнічаю.
3. Малюся, калі дзейнічаць немагчыма.

А як у вас з гэтым?

Ведаеце, некаторыя з цікавых і вельмі важных дзеянняў у маім жыцці мелі "няправільную" матывацыю. Пайшоў да дзяцей інвалідаў, не каб ім дапамагаць, а каб у лагер пуцёўку далі. А потым зацягнула. Ну і там яшчэ было...

А вось сёння, Даша паехала ў Варшаву на некалькі дзён. І каб як небудзь прыкрыць атрымаўшыйся вакуум, вырашыў з дзецьмі тым-сім заняцца. І ведаеце, штосьці ў гэтым ёсць. Дзялюся кароткім відэа, як прайшоў наш дзень.

Можа яно ўзрушыць кагосьці стаць татам.

Відэа 4 хвіліны

… вось чытаем зараз…

Маленькі прынц: "Адны дзеці ведаюць, чаго яны шукаюць. Яны ўвесь свой час ахвяруюць палатнянай ляльцы, і яна робіцца ім дарагой-дарагой, і калі яе адбіраюць, яны плачуць..."

Тата: Ксюша, а ты ведаеш, што ты шукаеш?
Ксюша: Я шукаю? Маё галоўнае жаданне, гэта знайсці і праверыць ці існуе жывая вада. Гэта мая галоўная мэта.
Тата: А навошта табе жывая вада?
Ксюша: Каб раздаваць людзям безкаштоўна. Таму што яна належыць усім людзям і жывёлам на планеце.
Тата: А навошта людзям гэтая вада?
Ксюша: Для таго, што жывая вада ісцаляе ад розных ран, ад розных балезняў ад якіх іншае не можа дапамагчы. І тыя хто жывуць у горы ці безнадзейныя, пачынаюць быць радаснымі і надзейнымі.
Тата: А табе самой патрэбна такая вада?
Ксюша: Толькі для аднаго, калі стану старой ці захварэю.
Тата: А ты хочаш ёй скарыстацца каб не памерці?
Ксюша: Каб не памерці, і каб іншыя людзі не памерлі які ад хвароб паміраюць. Алеж ад старасці можна і памерці. Калі табе ўжо 100 год, то можна паміраць. Ты мусіш жыць, калі ў цябе ёсць час жыць, а не панаваць вечна ці вельмі доўга.

P.S. Дарэчы пра жывую ваду ў яе з кнігі “Сем Камянёў” Аляксея Шэіна

Вось мая любімая.
Яна сусвет. 
Яна сэнс. 
Яна Даша. 
Яна Мама.
Яна натхненне і прызямленне.
У Дашы заўтра день народзінаў.
Бусь.

Сэнсы пераплятаюцца са штодзённасцю, эмоцыямі і фізічным станам.

Сёння ў кафе была музыка якая ўганяе ў заміранне, заліпанне і нейкую настальгію. Яшчэ толькі дажджу не хапала. І хоць музыка патрабавала настальгіі, алеж седзячы з Дашай і дзецьмі разам, у міры, настальгію вельмі цяжка было адкалупаць. І так і не атрымалася. Проста вось пасядзелі пазавісалі. Падумаў пра хуткае жыццё і як год за годам набліжаюць нас да ...

Да чаго набліжаюць нас год за годам?

Вось панапісваю рознага са сваёй галавы. Нязграбнага, бурлівага, супярэчлівага. Потым чытаю каменты, і ўнутры сябе абураюся, што тыя ці іншыя людзі мяне не правільна зразумелі, ці там надумалі няймаверна чаго. І пачынаю там гнуць лінію, так вы ж мяне неправільна зразумелі! Ці я не тое меў на ўвазе. Альбо яшчэ чаго. 
Пакуль не ведаю, адкуль у мяне такое прагненне паапраўдвацца. Жаданне быць усімі і кожным зразумелым і прынятым на 100%. 
Хаця ёсць і рознае назіранне.
Чым больш бурлівы, абстрактны і шматбаковы пост. Тым лягчэй кожнаму чалавеку ўбучыць у ім адлюстраванне сваіх жахаў, трывог, перакананняў. Можна сказаць, што чытаючы тэксты іншых людзей, згаджаючыся ці ўступаючы з імі ў дыскусіію, мы насамрэч устапаем у дыскуссію і згода са сваімі поглядамі, са сваімі схаванымі ці не схаванымі трывогамі. Тое, што ў нас яшчэ не мела быць вырашана, вырашаецца ці паўстаецца, ці абараняецца намі. І тое, якім быў трыгер ужо зусім не важна. Важна, што ў нас бурліць. Чаму для нас важна каб гэта была праўда ці хлусня. 

Мне вельмі радасна, калі вы каменціце, рэагуеце на тое што я пішу. Мне здаецца я так лепш пазнаю вас. Усіх абдымаю!

Наканец пішу не ноччу. Таму і карцінку можна зрабіць светлую!
P.S. Сёння Люба дапамагала збіраць мэблю. Добры памочнік.

Сябры, а вы адчуваеце трывогу? За тое што жывеце добра у ладзе, міры, спакоі і за тое што ў вас тое-сёе атрымоўваецца? За тое што вам шчансціць? За добрые ўзаемаадносіны ўнутры сям'і? За выгадныя праекты? За добрую працу? За тое што жывы? 
Вось я адчуваю, і чым больш шчансіць, тым больш адчуваю. Пакуль яшчэ не зразумеў для сябе адкуль ўсё гэта ідзе.

Адна з гіпотэз, што парушаецца нейкі закон справядлівасці. Ну чаму ў кагосці з знаемых не заладзілася ў сям'і, а ў мяне добра. Ці хтосьці загінае, ці вымушаны шмат працаваць, ці недзе не пашчансіла ці то па маленьку ці больш крупна. 
І вось думаеш, Госпадзі, ну неяк няёмка. Неяк і мне папакутваць трэба для раўнавагі. А то адчуваю, нібы ў крэдыт атрымоўваю ўсю гэтае хараство жыцця. І гэта мяне трыгерыць. 

З іншага боку, з недаверам адношуся да гэтага, шукаю падман. Баюся, што атрымоўваючы простае чалавечае шчасце, губляю ў чымсці больш важным. Алеж гэтая ўскальзае ад мяне. Проста на ўзроўні прадчування. 

Ну і трэцяе, вакол справядлівасці тойжа. Здаецца, што тое ці іншае маё шчасце прыносіць пакуты іншаму чалавеку, якуму шансуе менш. Мне нават бывае хочацца праваліцца ў такія моманты. Бо бывае заносіць. І распавядаеш пра свае ўзаемаадносіны з дзецьмі, тым у каго няма дзяцей. Ці пра жонку, тым у каго жонкі няма, ці развод нядаўна. Ці пра тое, як добра шпацыраваць па лесу, і выходзіць з IT, таму хто хоча ўбіцца ў гэтае IT, каб атрымоўваць добры заробак.

Нават гэты тэкст я напісаў з вялікай доляй віны, прадчуваючы той ці іншы больш людзей, якія будуць гэта чытаць. Хаця калі быць больш, шчырым з самім сабой. То я баюся асуджэння гэтых людзей. Ведаю, што не судзіці вы мяне, дарагія і чароўныя людзі. Алеж то букашкі ў маёй галаве, яшчэ не даканца страцілі сваю моц, і падкідваюць у топку самаасуджэння.

"Канстанцін, якім бы ты не быў, ты маеш права быць!"
Мяне натхняе гэта цудоўная думка.
Усіх абдымаю! Дабранач! 

... Я тут Ксюше страшны раздел з Тома Сойера прачытаў пра забойства, могілкі, выкапаныя трупы... 

Ксюша ляжала, не магла заснуць. А я сядзеў нататкі пісаў.
А потым пайшоў да Ксюшы памаліцца. Памаліліся з ёй за Ксюшу, за яе сон, за тое каб усё было добра. А потым памалілся за персанажаў кнігі: за таго хто забіваў, за таго хто загінуў, за астатніх. 

Узгадваю сябе ў дзяцінстве, да і зараз. Глядзіш фільм, ці чытаеш кнігу з захапляльным сцэнаром, галоўнымі героямі і небяспекай. Чытаеш і молішся, каб усё ў іх было добра. Каб жылі яны шчасліва. Перажываеш да кончыкаў пальцаў, як за сапраўдных.

Можа і ёсць яны сапраўдныя жыхары нашага жыцця. 
Што думаеце?

Бура, бура бурліць! Перагортваецца з боку на бок унутры мяне.

Раней заўсёды хацелася спакою. Думкі якія наганялі страху, ці проста трывогу былі няпрошанымі сябрамі. І што я толькі не рабіў каб супакоіцца. У асноўным дапамагала пайсці і легчы спаць у любы час дня і ночы.

А вось зараз не так. Адчуваю трывогу і хачу ёй скарыстацца. Хачу паглядзець, што яна нясе з сабою. Пра што яна. Прыемнасці няма ў гэтым, алеж энергія, энергія ёсць і трэба гэтую энергію скарыстаць. Ва ўсёй гэтай трывозе з'явіўся нейкі экзестэнцыяльны сэнс. Каштоўнасць. Момант які не хочацца проста прапусціць ці страціць. З таго часу як пачаў смакаваць такія станы, то звычайнае ціхае жыццё ўнутры мяне, здаецца нейкім прэсным. Нібы такі цюлень. Хаця ўсяго добра ў меру.

І вось зараз, чытаю Ксюше пра прыгоды Том Сойера. Сёння быў раздзел пра забойства дохтара ў начы на могілках. Вось думаю, ці не паспяшаўся я чытаць гэта сямі гадовай дзяўчынцы. Пайду памалюся з ёй на нач.

І вам дабранач сябры.

Вось яна, падлятае. Праціўная.
Думка, якая абясцэньвае Жаданне стаць псіхатэрапеўтам.

А ўсё таму, што пачытаў посты нейкай расейскай школы псіхолагаў.
Усё прыгожанька, алеж там нават больш пра тое дзе кліентаў шукаць, як маркетынг рабіць, нейкія тыповыя адказы і схемы.
У маім міры, усё гэта ўяўлялася нейкім іншым. 
Больш сакральным, тонкім, важным.

Прадчуваю, наколькі складаным можа быць гэты шлях. 
Наколькі розныя людзі.
Наколькі бяссільны можа быць тэрапеўт да і сам чалавек. 
І напэўна трэба будзе прымірыцца з гэтым бяссілем. 
Чапляючыся за рэштачкі каштоўных камянёў сэнса ў кожным чалавеке.