ENG БЕЛ РУС

чалавечнасць (7)

Душа прагне большага!

Наколькі каштоўны станы, калі ўсё страчвае сэнс. Калі мэты, дзеянні, якасці і планаванне - здаецца пустым месцам. Калі хочацца адключыцца ад інтэрнэту і пабыць без соцыўма. Пабыць, каб штосьці адчуць і зразумець. Каб нібы прышвартаваць каяк да берага, і паўглядацца ў карты мясцовасці. Лепш зразумець, так а ці туды нас нясе рака? Куды ўвогуле нас усіх нясе? Наколькі нашае веславанне ўплывае на маршрут? Ці плынь настолькі моцная, што ўсе барахтанні - гэта проста імітацыя і самаўнушэнне? І ці магчыма сапраўды выйсці на бераг? Астатнія та імкліва нясуцца, час ідзе, спыняючыся на беразе - губляеш час.

Сёння дзень, калі я адчуў сваю немач, слабасць, памылковасць і недасканаласць. Сваю віну. Віну якая не цісне, але якая вяртае мяне да маёй чалавечнасці.

Словы, тэкста, канцэпцыі, сэнсы - гэта ўсё мова. Можна круціцца ў ёй колькі заўгодна. Гэта ўсё нібы як паралельны сусвет, які мала дзе звязаны з рэальным жыццём.

Вось зараз, у гэтым падаўленым, спыніўшымся стане адчуваю сябе жывым. Адчуваю сябе дакранаючымся да чагосьці трагічнага. Смакую гэта. Цяжка разабрацца, што ўнутры.

Нібы прасветам і надзеяй - душа прагне большага!

Атачым цяплом...

Жыццё ідзе
Жыццё плыве
І было б добра
Каб не ў сне

З цяплом і мірам 
Кожны ўздых
Ішоў да сна
І не заціх

Алеж разрыў 
Бывае жорсткі
Што думкі храснуць
Б'юцца колка

І холадам 
Пранзае ўсё
У мінулым 
Цёплае нутро

Сагрэем
Атачым цяплом
Сябе
І іншых...

Фабрыка чалавечнасці

Фабрыка чалавечнасці - нейкае дзіўнае спалучэнне словаў.

Можам з вамі паразважаць над такім дыялогам?

Саша: Мне вельмі цяжка, я чалавек вельмі дрэнны, нікчэмны, нікому не патрэбны. У мяне нічога не атрымоўваецца, колькі моцы я не прыкладаю. 
Алекс: Паслухай! Я ведаю цябе даволі доўга. Ты цудоўны чалавек і вельмі каштоўны для мне!
Саша: Мне канешне прыемна. Алеж мне насраць, што ты там пра мяне думаеш. Я служу толькі свайму "вялікаму Іншаму" ("Большому Другому" по Лакану).  

Звычайна, калі мы штосьці павінны рабіць, ці кімсьці быць. І гэта нават не абмяркоўваецца. То можна задаць пытанне: А суддзі хто? - І вось гэты незразумелы "вялікі Іншы" і будзе тым суддзёй над намі і ўсімі нашымі дзеяннямі.

А хто суддзя твайго жыцця?

Бонус
- - - - - 
Словы: пра цеплыню, прыняцце, глыбіню і сэнс. 
Яны лётаюць вакол мяне, лётаюць і не даюць пакою. І даўно ўжо так.
І сёння з іх пачаў выбудоўвацца даволі дзіўны і новы праект. 
Спадзяюся хутка мы зможам прыадкрыць занавес.
А пакуль адзначым гэтую дату.

Людзі, розныя людзі. 

Такія прыгожыя, добрыя, натхнёныя, цёплыя, чалавечныя, недасканалыя, радасныя і сумныя.
Ужо не першы раз адчуваю радасць, калі сустракаю недасканалых - чалавечных людзей.
Радуюся і сваёй недасканаласці. У гэтай недасканаласці ёсць нейкая добрая чалавечнасць. Прыемна быць з такімі людзьмі. Самому прыемна быць такім чалавекам. Чаму ж так шмат моцы мы прыкладаем каб зрабіць з сябе дасканалых тэрмінатараў? Якія трымаюць пад кантролем усё сваё жыццё. Прыкладаем так шмат моцы, каб удасканаліцца і выразаць з свайго жыцця ўсё слабое і не дасканалае. 
Не прымаем мы сабе ў такім звычайным, натуральным і добрым стане. У стане, проста чалавека. 
Хацеў бы я паставіць у кожным горадзе помнік звычайнаму чалавеку! 
Photo: Ordinary Men
Thomas J Price
Exhibition Jun 22 – Sep 02 2019

Герман Гесэ "Сцяпны Воўк"

І яшчэ на сёння.

Вось Герман Гесэ піша ў сваім "Сцяпным воўку", якія натуральныя і шчырыя жывелы. Як па-сапраўднаму яны выглядаюць кожнае імгненне свайго жыцця. Не гуляюць у чалавечыя гульні, і як гэта прыгожа!

Але для мяне, Чалавек, які не адлюстроўвае, а часам і сам не разумее, што адчувае, у гэтай "чалавечай неспраўднасці" ёсць вялікі і глыбокі. Можна сказаць, такая недасканаласць і падманчывасць, якая сведчыць пра штосьці глыбокае. Глыбокія інтэнцыя і невырашальныя жаданні. За кожнай не натуральнасцю, можна разглядзець жаданне значна большага і больш прыгожага, чым тое, што дае натуральнасць. Хоць часам, гэтае жаданне і перакручана і зменена да непазнавальнасці.

Бойка маіх дзяцей за ляльку - глабальнае праяўленне жыцця і любові да яго. Гэтая бойка, у мільёны разы прыгажэйшая за халоднае маўчанне небыцця.

Пра боль чалавечую

Гэты крык душы, не пра мяне. Алеж пра боль чалавечую, з якою і мне па скоснай атрымалася сустрэцца.

Не адпавядаючы высокім ідэалам і патрабаванням пастаўленным перад намі, мы такі імкнемся прынесці ў ахвяру нашу чалавечнасць, мягкасць, дабразычлівасць... Усё дзеля чаго? Дзеля тых, хто перад намі гэтыя ідэалы і патрабаванні выставіў. Нам хочацца такі пракрычаць ім у вуха. Я змог! Паглядзіце! Вы гэтага чакалі ад мяне? Вы гэтым мяне прыціскалі з дня ў дзень, кажучы, што я нічога не варты? Я вышкаліў сябе, забіў  у сабе ўсё жывое, стаў амаль як робат. Усё дзеля вас. Усё дзеля гэтага моманта - прыняцця. Дзеля права быць, якім вы вырашылі маніпуляваць, дзеля сваіх мараў і амбіцый. Дзеля сваёй справядлівасці, і свайго светапогляду. Усё дзеля вас!!! Як жа я вас не цярплю, алеж як мне патрэбна ад вас адабрэнне. Як жа патрэбна мне ад вас гэтае простае зацвярджэнне таго, што я варты жыцця. ААааааа..... 

Вось прыйшоў Іісус, і як шмат людзей чакалі ад яго, што ён зараз жа ўсталюе Царства Ізраіля. І сустракалі, і падштурхоўвалі да гэтага свайго чакання. І максімальна не прынялі, калі Ён іх расчараваў. Алеж Ён не імкнуўся атрымаць ад іх адабрэнне, не імкнуўся перад імі апраўдацца. Ён абапіраўся на Сябе і на Айца. Яго прыклад варты і для нас. 

Трэба разарваць ланцугі, якія цягнуць нас пазбавіцца чалавечнасці, дзеля чаканняў і патрабаванняў іншых. Дзеля прыняцця і адабрэння.