жыццё ⁽⁴²⁾

Я заўсёды пазбягаў адказнасці.
Адказнасць для мяне - гэта віна.
Не прыняў адказнасць - не вінаваты.

Апошні год, я атрымаў шанец зняць с сябе любую навязаную адказнасць (дзякуй любімая). Змогу пажыць у такім стане, прыглядзецца да яго, звыкнуцца з палёгкай, упэўненасцю, прыманнем.

І вось ведаеце, пачало вяртацца жаданне браць на сябе адказнасць. У тым, што мне сапраўды блізка.

За гэтыя дні пачатку навучальнага года, я з ўдзячнасцю і радасцю збіраю дзяцей у школу і садок. Раблю Ксюше фрызуру. Разумею, што гэта важна. Што адказна прыехаць у час. Сабраць сабойку. Даць дзецям нейкі час на павольнае прасыпанне. Забраць з школы і садка. Распытаць, як жа там у іх было. Парэфлексаваць і данесці да настаўнікаў чаканні і прэтэнзіі маіх дзяцей. Ніколі не думаў, што буду да школы так адносіцца.

Вось распытваеш, распытваеш, а потым ноччу аказваецца, што польскія дзеці прагаласавалі большасцю галасоў, каб Ксенія была старастай. І яна пра гэта толькі зараз узгадала. А я наліўся гонарам. Вось і паспрабуй пасля такога пакутваць ад таго, што ты ў чужой краіне.

І вось яшчэ, распачаў тэрапеўтычныя групавыя сустрэчы "Мае пачуцці ў эміграцыі."

Неяк цёпла ад першай, а з іншага боку адказна. Гэта добрая адказнасць. Я ўдзячны, што ў мяне ёсць магчымасць, прыняць яе на сябе.

Ксю: Я адчуваю сябе вельмі, немагу вытрамаць таго, што ў Любы цяпер сукенка. Мне вельмі сумна, што ў Любы новая сукенка. Таму што ў Любы такая прыгожая сукенка. Таму што мне не прыслалі. У мяне няма такой прыгожай сукенкі няма. Адчуваю, што мне вельмі дрэнна. Таму што ў мяне няма сукенкі ці іншай адзенні такой прыгожай як у Любы. Мне крыўдна, што ў Любы гэта ёсць а ў мяне няма.

Па: Ты думала, чаму табе крыўдна?

Ксю: Я сама не ведаю, алеж пачуцці так даюцца, што зусім нельга адказаць як на гэты пачуцці, ці што яны значаць? Ці навошта яны так працуюць? Ніколі не ведаеш, у жыцці заўсёды загадкі.

Па: Было б цікава разгадаць гэтую загадку?

Ксю: Думаю так.

Па: Гэта як дэтэктыў?

Ксю: Так алеж значна цяжэй. Ніколі яе не разгадаеш.

Па: А калі мы паспрабуем, яе разгадаць з табой?

Ксю: Я не ведаю што атрымаецца калі разгадаем.

Па: Можам купіць торт, калі разгадаем!

Ксю: У чэсць чаго?

Па: Што мы вялікія дэтэктывы.

Ксю: Я думаю яны зрабілі так (маюцца на ўвазе чалавечкі ў Ксюшынай галаве фільм "Галаваломка"), каб мне было вельмі так сумна, так крыўдна што ў яе ёсць сукенка.

Па: Навошта так хацелі зрабіць? Якая ад гэтага карысць?

Ксю: Калі гэта хтосьці з іх крыўда ці сум, яны не разумеюць карысць, яны думаюць толькі што ім сумна зза гэтага.

Я разгадала, загадку, што гэта зусім не карысна мне. Проста яны сумна крыўдныя, і працуюць па чарзе.

Яму хацелася пасумаваць. Ён любіць сумаваць, таму вырашыў пасумаваць.

Па: А як там радасць пажывае?

Ксю: Бываюць такія часы калі і радасць сумная. Калі было агідна і страшна. І радасць на гэта магла зпрацаваць. Ну што, мы адгадалі?

Па: Не ведаю, алеж я думаю, што чалавечкаў няма ў нашай галаве.

Ксю: ООО, як так! Алеж мусіць быць штосьці, што павінна кіраваць намі! Мы не можам кіраваць самі сабой! Калі б іх не было, як бы мы маглі выказваць сум, ці што мы радасныя, злыя, ці агіду?

Па: Ну я лічу, што мы гэта і ёсць, што гэта сапраўды мы ўсё адчуваем. Што б ты магла яшчэ адчуваць у гэтай сітуацыі?

Ксю: Я хацела, каб я была радасная. Каб радасць прыйшла, алеж замест радасці прыйшоў сум. Я не змагла яго ўбраць.

Па: Чаму ты лічыш, што павінна была прыйсці радасць?

Ксю: Люба, мая сястра, я яе люблю, хачу за яе радавацца, алеж не магу.

…. вырашылі працягнуць іншым днём, пакуль разгадку не разгадалі …

Хаціце замалёвак пранізаных любоўю і прыняццем? - Лавіце!

Мець права быць сабой, комплексным, розным, не заўсёды простым і радасным.
Праз гэта мы вучымся больш любіць, больш прымаць.

P.S. Даша кажа, што я зноў пачаў пісаць мол які я маладзец. Бярыце ў разлік.

Бездарожжа. Ручнік. Скрып драўлянага памоста. Ключ у іржавым замке. Жудасны грукат ланцугамі. Вёсла вызвалены. Мяне папярэдзілі, што калі мясцовыя будуць выклікаць міліцыю, сказаць што ўсё добра, што ёсць дамоўленасць. Алеж мне здаецца, што мы з Дашай крадзем лодку пасярод ночы. Вось мы цалкам разматалі ланцугі. Пакуль залазілі, адчулі, што няма ніякіх гарантый таго, што лодка не перавернецца. Ліхтарык з тэлефона штосьці свеціць канешне, алеж больш б'е ў вочы. Вырашылі далёка не адплываць. І так мурашкі па скуры. Грукат вёслаў па вадзе. Нейкія булькі. Час ад часу выпрыгвае рыба. А ў бліжэйшых лясах брэшуць сабакі. Па плану, павінна было быць рамантычна. Зоркі на небе без засветкі. Зоркі прыгожыя. Яшчэ свечку знайшлі, запалілі. Другая не паддалася. Тэрсам з гарбатай. Маленькія кубачкі. Смачныя цукеркі. Алеж праз усё гэта, наша неабароненасць. Нашы страхі адкрытыя адзін перад другім, вось дзе прыгажосць. Мы сядзелі і дзялілся пра тое, як і што нам старшна. Гэта супакойвала. Час ад часу, я так пагружаўся ў размову. Што фон, на якім я бачыў Дашу (паверхня возера, цень ад чорнага лесу, чорны лес, нейкія там сям ліхтарыкі, зоркі) быў падобен да застаўкі ў Зуме ці Гугл міце. Такі, нейкі не рэальны фон. Яшчэ той задачкай было знайсці прыстань. Бо нас паспела аднесці незаўважлівай плынью. Камышы труць аб вёслы. Лодка трэцца аб лодкі. Усе гэтыя гукі, як чалавечы шэпт. Мы так і падумалі адразу, што нейкія людзі паблізу. Алеж гэта толькі начныя гукі. Вось такая маленькая вандроўка да таймніц нашай душы.

Я вельмі шмат чаго баюся. Алеж я бы хацеў пражыць жыццё насуперак страху, з глыбінёй, сэнсам і сапраўдным каханнем. Сапраўднае каханне перамагае страх.

Дзякуй мая любімая, што згадзілася на такую аванцюру.

"Та, дзеля якой ішоў на крыж, нясе мяне на сваіх руках."

Дзякуй любімая.
Вырашальна ў маім жыцці была сустрэча з табой. Тая частка чароўнай казкі, якая звычайна пачынаецца з канца і ніколі не агучваецца, дакранулася мяне. Я жыву ў ёй. У казцы з табой. Дзе кожны непрадказальны. Дзе выклікі перамяжоўваюцца з узнагародамі, адзінота з еднасцю, радасць з сумам, напружанасць з расслабленнасцю. Адчуваецца вялікая патрэба ў табе, і як мне здаецца ў цябе ва мне таксама.

Да будзем танчыць, танец нашага жыцця, і смерць не разлучыць нас.

Ён ішоў, глядзеў на галінкі. Яго думкі то раіліся, то прыходзілі да адной думкі. Ён хацеў адшукаць прамыя правераныя шляхі якія б злучалі чалавека з вечнасцю, з Богам, з Іісусам Хрыстом. Зараз ён даваў сабе адказ: “Няма такіх простых універсальных шляхоў, можа супакоіцца з гэтым?” Алеж ганімы ветрам, яго думкі фокусаваліся то на тым што вельмі блізка, перад самым носам, то пераходзілі за далёкія гарызонты, туды дзе небачна і можна ад душы пафантазіраваць.

Усё гэта было часткай яго, алеж не мела вялікага значэння. Жыццё без людзей ён бачыў бессэнсоўным. І толькі моманты глубокай сустрэчы з “чалавекам” ніколі не гублялі сваю каштоўнасць. Быць у прысутнасці жонкі, дзяцей, назіраць іх жыццё, удзельнічаць у іх жыцці, мець магчымасць зазірнуць у іх бяскрайні сусвет было вялікім дарам.

ён проста ішоў…
ён ведаў дзе хаваюцца скарбы…

Наколькі моцна вас раздражняе няшчасны чалавек? Чаму гэта так больна і невыносна? Чаму хочацца ўсё выправіць як мага хутчэй? Заставіць яго быць радасным, прызнаць прыгажосць света,  падзякаваць свайму лёсу і быць удзячным Богу.

Напэўна мы баімся, што ў гэтым чалавеке адлюстроўваецца праўда. Адлюстроўваецца адзінота, непазбежнасць смерці, і глабальная бессэнсоўнасць. Мы самі ўсемі рукамі пазбягаем такіх станаў, заядаем гэтыя станы фастфудамі ўсіх масцей: мэтамі, планамі, ежай, фільмамі, пачуццямі, бойкамі і навінамі. Мы баімся заглянуць у гэтую бездну важных пытанняў, на якія ў нас няма адказаў. А самі пытанні прыціскаюць і размазваюць нас. Бо праз прызму гэтых пытанняў, усё нашае жыццё перагортваецца, мы бачым ізнанку саміх сябе. Мы голыя і неабароненыя перад гэтым жыццём. А ўсе ілюзіі якія мы будавалі, каб адчуваць сябе ўладальнікамі жыцця, проста туман.

Здарылася і ўва мне перамена. Раней я згараў, калі чалавек у маёй прысутнасці сумаваў ці быў не шчаслівым. Мяне гэта разрывала.

А зараз гэта шанец, зараз гэта момант калі чалавек находзіцца на мяжы адной з праўд, чалавек які прагне праўды, і адмаўляецца ад фастфуда які яму прапануецца з усіх бакоў. Не будзем заядаць, не будзем пазбягаць гэтых станаў.

Гэта страшна, алеж праз гэта можна лепш дазнацца самога сябе.
Можна знайсці сваё сапраўднае жаданне, ад якога мы так далёка стаім.

Любіце сябе, калі вам так цяжка. Любіце іншых, калі ім так цяжка.

Aporia - (калі я не блытаю) гэтае слова ўжывалася ў часы Сакрата, каб пазначыць, што размова і аргументы зашлі ў тупік. Мы прыйшлі ў безвыхаднасць. І той хто думаў, што штосьці ведае, зыходзіць з зруйнаванай карцінай свету. З пытаннямі, на якія ў яго ўжо няма адказу (а раней былі).

Стан вельмі складаны. Такі, што плакаць хочацца. Здаецца, што падлога ўплывае з пад ног.

Алеж, ці набліжае нас да праўды штосьці больш? Аказацца на мяжы няведання - прыбываць у праўдзе. Калі суразмоўца нам трапіцца спрытны і разумны, то запытаўшы ў нас пра звычайныя рэчы. Даведаўшыся пра нашае меркаванне наконт гэтага, задасць тыя сія ўдакладненні, і ўсё паплыве. Выглядаць для нас ён будзе вельмі неветліва і наўрадце мы будзем яго любіць...

2123 год
Вучоныя даследвалі прыроду жаданняў. Зараз можна іх спакойна рэгуляваць праз ін'екцыі. Для зноў народжанага дзіцёнка ёсць праграмма штомесячных ін'екцый ад сусветнай палітычнай партыі. Такі базавы набор уключае ўсе патрэбныя жаданні, якія фарміруюць з чалавека сапраўднага грамадзяніна з актыўнай пазіцыяй, вялікай прагай да сумлення, прыняцця і прафісійнай рэалізацыі.

У бацькоў ёсць магчымасць дакупіць для сваіх дзяцей набор больш унікальных жаданняў, якія б скіравалі яго да творчасці, спорту, навуковай дзейнасці, дабрачыннасці і далей па спісу.

Грамадства будучыні зрабіла ўсіх шчаслівымі, кожны знутры адчувае прагу да спраў, дзеянняў і мыслення. Ёсць магчымасці рэалізоўваць свае жаданні. Больш няма фрустрацыі.... Кожны чалавек унікальна рэалізоўвае сваё жаданне... Накіраванасць да адной і той жа справы ідзе з самага дзяцінства, што дае высачэзныя паказчыкі эффектыўнасці ва ўсіх галінах чалавецтва.

- - - 

Добра памятаю, як я прыйшоў у Царкву. Усё ззяла ўнутры і звонку. Я адчуў сябе вельмі добра і ўпэўнена. Я прыняў усю традыцыю як мае быць. Як ісціну апошняй інстанцыі, дзе мудрасць пераходзіла з пакалення ў пакаленні, праваднікі мудрасці ніколі адзін другому не супярэчылі (так я тады гэта ўяўляў). І ўсё яны ўжо распісалі і сказалі: "што рабіць, чаго берагчыся, на што звяртаць увагу". І самае галоўнае для мяне!!!! Як і што думаць, як і што адчуваць.

Гэта было важнай кропкай. Я з радасцю прыняў такую інструкцыю. Я ж ніколі не зазіраў у глыбіню сябе і не давяраў сабе. Я жыў жаданнямі іншых людзей. Таму пераключыцца з аднаго на другое было вельмі проста. І я проста стаў адчуваць і мысліць так як пісалі святыя праваслаўнай царквы. Упісаўся ў калектыў і традыцыю адчуваючы сябе там цалкам камфортна.

І вось думаў я, ну чаму ж іншым людзям так цяжка ўзяць і пачаць думаць правільна, адчуваць правільна?

Ну што я зараз магу сказаць... Толькі чалавек, які не мае і не ведае сябе, можа так проста змяняцца пад любы запыт. У асноўным каб адпавядаць не самому сабе, а той ці іншай группе і крытэрам.

А вось калі ты ўжо прымаеш сябе, калі ты даследуешь сябе і сваю глыбіню. То любыя знешнія арыентыры і крытэры пачынаюць па шмат разоў суадносіцца з уласнай сутнасцю. І прымацца, толькі калі яны сапраўды не супярэчаць глубіннаму і сапраўднаму табе.

Можа быць у жыцці такая мэта: жыць правільна, выбіраць правільна, разбірацца ў рэчах што правільна, а што не.
Усе проста, сістэма замкнулася.Да гэтай сістэмы яшчэ можна дадаць аб'ектыўны погляд на сусвет, і нейкую ўніфікаванасць правіл.

Памятаю ў сваім дзяцінстве, я хацеў завесці дзённік з правіламі, дзе б распісваў правільныя правілы, і правільныя выбары для маіх нашчадкаў. Каб ім не трэба было ўжо пра гэта клапаціцца, і яны маглі проста выконваць прадпісанныя мной правілы, і дадаваць туды свае ўласныя. На працягу пакаленняў, мае нашчадкі, маглі б стаць цалкам правільным родам, які б ніколі не памыляўся і накапіў усё разуменне сусвету. Як жа прыгожа выглядала гэтая ідэя, мабыць нават прыгажэй за мары Адольфа Гітлера. Усе вакол шчаслівыя і правільныя. Ужо ніхто не зробіць няправільнага (неэффектыўнага) учынка. 

Алеж і на той момант, ува мне жыла ўнатранае супрацьстаянне жыццю па правілам. Жыццё дзе ёсць правільна-няправільна (чорна-белае жыццё), гэта жыццё ў якім немагчыма разумець бліжняга, немагчыма разумець самога сябе.
1. Важна робіш ты правільна, ці не.
2. Калі па правілам не робіш, то рабі.

Ну хто будзе ў такім стане цікавіцца: 
- А чаму чалавек хоча рабіць ці робіць па іншаму? 
- Ці ўвогуле "маё правільна" мае ў сабе настолькі фатальную ісціну, ці ўсё значна складаней?

Калі задаваць сабе такія пытанні, то можна проста згарэць. Алеж без гэтага паразумення, ці можна пачуць штосьці глыбокае, штосьці сапраўднае? 

Да і ў сістэме правільна / няправільна, наша каштоўнасць выносіцца ў катэгорыю добрага выканаўца правільнага. Не мы ўжо каштоўны, а нейкая наша механічная функцыя. 

"Вецер вее, дзе хоча , і голас яго чуеш, а не ведаеш, адкуль прыхо́дзіць і куды адыхо́дзіць; так і з кожным наро́джаным ад Духа."
Евангелле паводле Іаана 3:8

Адкрыўшы для Евангелля акенца свайго розуму, не забудзь адкрыць і акенца сэрца. Тады будзе добры скразняк і Дух будзе жыць у табе.

Я тут намудрыў рознага, а ўсё таму, што ўчора мы эксперэментавалі з начлегам у машыне. Мяне яшчэ да вандроўкі турбавала пытанне, ці хопіць паветра з аднаго анцімаскітнага акенца. Ноччу аказалася, што зусім не хапае. Што гэта невыносна. Акенца ёсць - паветра няма, Жыць (спаць) невыносна.

Вырашылі, на хуткую руку, змайстраваць яшчэ адно анцімаскітнае акенца.

І вось тады ў наша жыццё прыйшло Шчасце, Радасць, Напоўненасць.

Кожную хвілінку другую, у акенца мог заляцець морска-сасновы вецярок, і гэта было так натхняючы. Я доўга не мог заснуць, доўга не мог нарадвацца, чакаючы такія прыходы Вецерка ў маё жыццё.

На фатаздымку: неба ў 2 гадзіны ночы ў маё акенца.

Прыняцце, разуменне і любоў. Вось тры сталбы на якім зараз трымаецца мой асабісты сусвет.

Кожны дзень, я стараюся думаць пра то наколькі прымаў, разумеў і любіў іншых сёння. І знаходзяцца гэтыя рэчы, і радуюць мяне, і даюць мне надзею. 

Бывае, што неатрымліваецца: не прымеш, не зразумееш, не палюбіш. Крыўдна канешне, алеж трымаюся за тое, што Бог прымае, разумее і любіць мяне такім недасканалым, такім чалавечным, такім жывым. Цёпла ад гэтага.

Вось і замкнулася кола. І добра звонку і ўнутры.

А якія ў вас KPI эффектыўнасці?