Абдымаць дрэвы
Абдымаць дрэвы, тое, чаго я не рабіў яшчэ некалькі год таму. Моцна падтрымлівае мяне.
Абдымаць дрэвы, тое, чаго я не рабіў яшчэ некалькі год таму. Моцна падтрымлівае мяне.
І на прыканцы маленечкае відэа (запісваў як прадмову да роліка па-расейску).
Яшчэ зусім цёмна. Прачнуўся за адну гадзіну да будзільніка. Світанак праз 2 гадзіны, алеж ужо не спіцца. Вырашыў скарыстаць гэты час, і пахвастацца як рана я прачнуўся. У мяне сапраўды не самыя здаровыя адносіны з сном і часам прасыпання. Заўсёды ганарыўся сабой, калі атрымоўвалася падняцца вельмі і вельмі рана. Часамі, ўспрымаў гэта як маё асноўнае дасягненне. Нібы я такі першы, і пакуль вы яшчэ спіце я ўжо жыву. Здаецца, гэта праз жаданне поспеху і ўсё паспець. Пражыць больш жыцця за тыя ж дні, што можна было б праспаць. Зрабіць задачы на сёння да 12 гадзін, і быць вольным ад спраў, дазволіць сабе займацца чымсьці іншым. Пайсці з дзецьмі ў парк, выбрацца разам на прыроду. Убачыць якая вялікая колькасць дня яшчэ ёсць перад намі. А які чароўны час ранняя раніца, час калі ты сам насам з сабой, алеж яшчэ не стаміўся. Яшчэ крыху вярнуся да пачуццяў: задавальненне, ад таго, што нібы пераганяю час, працую зладжана і спакойна. Праз усяго мяне праходзіць адна думка, я паспяваю, не трэба спяшацца, я "маладзец". Бо калі б я напрыклад праспаў, прыходзілася б імкнуцца паспець зрабіць усё, што наабяцаў зрабіць на сёння. Часу мала, розных спраў зашмат. Заўсёды гэты ўгнятала, трохі прыдушвала віной і атручвала сам працэс. А ранняй-раніцай віна адступала, мая існасць шаптала мне "ты маладзец", ты паспяваеш зрабіць усё, што ад цябе чакаюць...
Зараз, шмат, што змянілася. У звычайны дзень сплю зашмат. Бывае прылягу даспаць днём. Сон - маё здароўе. Сон я люблю. Алеж пакатацца, на світанку на каяку я таксама люблю.
P.S. Я паймаў туман, гэта было неверагодна. Здымаў шмат відэа, таму смантую невялічкую нарэзку, а пакуль што падзялюся некаторымі здымкамі.
Першы раз у сваім жыцці, я пазнаёміўся з марскімі свінкамі ў маёй цёці Діны. Я тады быў малы, і мяне вельмі цікавіла, чаму ж іх назвалі марскімі. Яна мне тады распавяла, што яны вельмі добра могуць плаваць. І кролем, і брасам... Я быў узрушаны, і хацеў ужо набіраць ванну каб пабачыць гэта ўсё на свае вочы.
Потым мы завялі першую марскую свінку ў нашым сямейным жыцці. Мы назвалі гэтую марскую свінку - Мілік. Напэўна Ксюша прыдумала. Потым калі пераязджалі ва Ўкраіну, то пакінулі беларускага Міліка бабуле, а калі даведаліся, што не вернемся - папрасілі перадаць на станцыю Юнатаў у Кобрыне.
Праз год жыцця ва Ўкраіне, калі мы ўжо пераехалі ў Закарпацце мы падарылі Ксюше новую марскую свінку. І Ксюша назвала гэтую свінку таксама - Мілік. Гэта быў вельмі актыўны Мілік. Мы ўвесь час рвалі яму свежую траву, нават узімку (рылі пад снегам). Шмат гуляліся і радаваліся. Аднойчы пакінулі яго ў знаёмай жанчыны, пакуль былі ў вандроўке. Як жа мы расперажываліся, што ён не хацеў есці (па яе словах). Алеж калі дазналіся больш, то аказалася, што есці ён не хацеў з рук, а тое што пакладзена ў клетку ўжо даўно было ў яго жывоціке. Карацей адпусціла тады. Прыдумалі тады прыказку: "Не ест из рук, не прыгает в круг". Алеж алеж, за месяц да пачатку вайны ўкраінскі Мілік памер. Здарылася ўсе вельмі хутка. Даша і дзеці, перажывалі глыбока. Мы пахавалі яго ў садзе, паставілі маленькі крыжык. І марылі пра тое, што ён зараз на вясёлке радуецца. Бывае едзем куды, а Ксюша падыдзе да магілкі з ім паразмаўляць. Так мы з ім і развіталіся, калі паехалі ў Польшчу.
У Польшчы, калі зразумелі, што застаемся. То таксама вырашылі набыць марскую свінку. Пайшлі ў краму. А там два прыгожых брата. Неяк сэрца ёкнула, і сумленне падказала браць дзьвух. Набылі вялізную клетку (як нам тады здавалася). А потым аказался, што ў некаторых краінах забаронена трымаць марскіх свінак па адной, бо занадта сацыяльныя жывёлінка. Паглядзелі розныя навуковыя фільмы. І сапраўды, яны вельмі цікава камунікуюць паміж сабой. У адзіноце ім вельмі сумна. Здагадайцеся як іх назвала Ксюша?
Так, правільна. Зараз Мілік - гэта прозвішча. Так і атрымалася: Мілік Лахматы і Мілік Шустры. Яны калі дома, то хоць і з клеткі дастанеш, алеж сядзяць па струнке і нават не бегаюць. Вырашылі мы аднойчы зрабіць для іх забег. Паклалі рознага смачнага і зрабілі стаўкі. Праз паўгадзіны іх сядзення на месцы, кінулі дурное. Потым пацяплела, і пачалі мы выводзіць іх на выпас. Спачатку накрывалі клеткай, каб ніхто іх не з'еў. Алеж потым дайшлі да вольнага выпасу. Як жа хутка і мудра яны навучыліся бегаць і хавацца ў елках. Зараз кожны вечар у нас квест па лоўлі Мілікаў. І заганяем, і перахопліваем. А яны кожны раз вучацца, чамусьці новаму і імкнуцца не дацца ў рукі. Люблю я іх.
На прыканцы відэа, ёсць фрагмент, дзе я спрабую прыжком перахапіць мілікаў якія бягуць да елак. Алеж яны перамагюць.