мора ⁽³⁾

Мы прападалі
Па марах блукалі
У пясках ляжалі
Скурай абгаралі

Глядзелі зоркі
Трошачкі спявалі
Зашмат нажралі
І танцавалі

З дзяцьмі паблізу
З Дашаю далёка
Цягнулісь вечна
Тры дні яе палёта

"Вецер вее, дзе хоча , і голас яго чуеш, а не ведаеш, адкуль прыхо́дзіць і куды адыхо́дзіць; так і з кожным наро́джаным ад Духа."
Евангелле паводле Іаана 3:8

Адкрыўшы для Евангелля акенца свайго розуму, не забудзь адкрыць і акенца сэрца. Тады будзе добры скразняк і Дух будзе жыць у табе.

Я тут намудрыў рознага, а ўсё таму, што ўчора мы эксперэментавалі з начлегам у машыне. Мяне яшчэ да вандроўкі турбавала пытанне, ці хопіць паветра з аднаго анцімаскітнага акенца. Ноччу аказалася, што зусім не хапае. Што гэта невыносна. Акенца ёсць - паветра няма, Жыць (спаць) невыносна.

Вырашылі, на хуткую руку, змайстраваць яшчэ адно анцімаскітнае акенца.

І вось тады ў наша жыццё прыйшло Шчасце, Радасць, Напоўненасць.

Кожную хвілінку другую, у акенца мог заляцець морска-сасновы вецярок, і гэта было так натхняючы. Я доўга не мог заснуць, доўга не мог нарадвацца, чакаючы такія прыходы Вецерка ў маё жыццё.

На фатаздымку: неба ў 2 гадзіны ночы ў маё акенца.

Чакаю світанак у цёмнага мора
Вятром як галінку здзімае мяне
Хацеў бы пайсці ўжо, штосьці трымае
Чакаю, чакаю світанак у цьме

Чакаю світанак у светлага мора
Вось вось яно, хутка, бо светла ўжо
Алеж прытаміўся, трываю-чакаю
Хоць ведаю як выглядае яно

Збіраўся пайсці, і засунуцца ў ложак
На цеплай пасцельцы сябе прытуліць
Цяпер, не світанка чакаю
А сонца, якое дазволіць да дому зваліць

Ну што ты тут!
сонейка!
Доўга трываеш!
Ужо не хачу на цябе я глядзець

Хачу каб ты вылезла хутка
І птушкай
Ляцеў я ў свой ложак
Хоць трохі паспець

…. ну вось і вылазіць….
І ў ложак не трэба
Дарэмна, цябе,
Я світанак браніў

Напоўніў ты сэнсам
Мне сёняшні ранак
Сагрэў прыгажосцю
Трыванні мае