людзі ⁽⁵⁾

Хацеў бы падзяліцца з вамі відэа пра “Негвалтоўную Камунікацыю” і маімі думкамі на гэты конт.

Відэа, раю для прагляду:

Думкі:

- Калі чалавек не можа сумленна выказаць сябе, пайсці супраць меркавання супольнасці, культуры, традыцыі. То ён можа быць як мімікрыруючы Жыраф (тэрміналогія з відэа). Хто баіцца праявіць сябе ў свет. Яму патрабуецца прыняцце, але ён здраджвае самому сабе. Яму цяжка любіць, бо няма прасторы для гэтага. Яго дзеянні падобныя на любоў, але ў іх няма свабоды,  ён дзейнічае не па сваім вольным выбары, а як бы з-за страху.

- Каб выйсці з гэтага стану, чалавеку патрэбна адвага. На гэты перыяд часу, візуальна ён становіцца як Шакал. Ён абараняе свае межы, і спрабуе не прагнуцца пад ціскам соцыўма. Такі чалавек, шмат каго раніць, але ў яго ёсць адвага не падладжвацца пад соцыўм і традыцыі. Ён нібы шчыры і раскрываецца, але гэта яшчэ не канец.

- У гэтай свабодзе быць любым, чалавек можа любіць. Любіць для мяне значыць адкрываць сваю ўразлівасць, слухаць і імкнуцца зразумець іншага. Вонкава, гэта можа не адрознівацца ад стадыі нумар адзін. І іншымі людзьмі гэта будзе расцэнена проста як слабасць і баязлівасць (але гэта не важна, хоць і бывае балюча).

Стадыя адвагі і інтэнцыі ў любоў суправаджаецца двума тыпамі дзеянняў:

- Пастарацца не параніць іншага чалавека, не дадаць яму траўмы, ствараць для яго бяспечнае асяроддзе. Выказванне пачуццяў і жаданняў з пункту гледжання гэтай задачы будзе падобна на Жырафа. Тут для мяне асноўны сэнс - клопат аб тым, каго я кахаю. Беражлівыя адносіны.

- Пастарацца выслухаць і зразумець чалавека, які набраўся адвагі і праяўляе сябе ў пазіцыі Шакала. Убачыць за яго колкімі і балючымі словамі - яго боль, яго страх, яго жаданне. Шмат калі Шакал, хоча каб яму адпомсцілі, адрэагавалі болем на боль, каб апраўдаць свае дзеянні, ён спецыяльна наганяе градус, дадумвае і пражывае тое - які ж ён дрэнны.

Але гэта яго ідэя на самаразбурэнне. Я шукаю сілы, каб праз гэты боль убачыць чалавека. І ў сваёй уразлівасці зразумець яго.

Ну і вядома, у нашай высока кантэкстнай культуры, часта здараецца па-іншаму:

У словах Жырафа - бачаць проста замаскіраванага Шакала. Чалавека які толькі мяняе форму, але мае тыя самыя мэты. Я думаю, шмат хто з нас можа асацыяваць гэта з мякка-салодкімі танальнасцямі людзей, якія ціснуць на віну. - але ўсёж гэта не адно і тое ж.

Для мяне, Рэальны Жыраф - гэта чалавек які адкрывае сваю ўразлівасць.

Ну і вядома, мне здаецца, што глыбока чуць кожнага незалежна ад яго Жырафа - Шакальскага стану, вельмі важная справа, можа нават важней чым тое, з якой формы мы выказваем свае думкі.

Сябры, а ў мяне было інтэрв’ю з Жаннай Цэхановіч. Мы размаўлялі пра адчуванне жыцця і пра мабілізацыю ўнутраных сілаў у няпростых сітуацыях.

Размова па-руску.

Што патрэбна людзям для жыцця?
- Чалавечае цяпло, давер, магчымасць адкрыцца і быць прынятым, магчымасць выказвацца і быць пачутым, сустрэць і ўбачыць у другім сапраўднага чалавека, дазволіць сабе палюбіць і прыняць яго нягледзячы ні на якія перашкоды. 

Што людзі робяць кожны дзень?
- Становяцца больш незалежнымі, закрытымі, абароненымі, дасягаюць поспехаў у канкурэнцыі з іншымі людзьмі, сцвярджаюць сябе ў параўнанне з іншымі, зайздросцяць інстаграмамскаму жыццю іншых, не прымаюць сябе і не адчуваюць сябе абаронена.

Чаму так адбываецца? 
Намі кіруе страх, непрыняцце саміх сабе і недавер да іншых людзей.
Мы не прымаем сябе, часамі не любім. Таму лічым, што і іншыя людзі ні ў якім разе нас не прымуць такімі якімі мы ёсць зараз. І што адзіны шлях атрымаць іх прыняцце і паразуменне, гэта стаць моцнымі. Заставіць іншых людзей нас прымаць. 

Шлях да любові, ён другі.

Такія прыгожыя, добрыя, натхнёныя, цёплыя, чалавечныя, недасканалыя, радасныя і сумныя.
Ужо не першы раз адчуваю радасць, калі сустракаю недасканалых - чалавечных людзей.
Радуюся і сваёй недасканаласці. У гэтай недасканаласці ёсць нейкая добрая чалавечнасць. Прыемна быць з такімі людзьмі. Самому прыемна быць такім чалавекам. Чаму ж так шмат моцы мы прыкладаем каб зрабіць з сябе дасканалых тэрмінатараў? Якія трымаюць пад кантролем усё сваё жыццё. Прыкладаем так шмат моцы, каб удасканаліцца і выразаць з свайго жыцця ўсё слабое і не дасканалае. 
Не прымаем мы сабе ў такім звычайным, натуральным і добрым стане. У стане, проста чалавека. 
Хацеў бы я паставіць у кожным горадзе помнік звычайнаму чалавеку! 
Photo: Ordinary Men
Thomas J Price
Exhibition Jun 22 – Sep 02 2019

Сёння, мне ўзгадаўся мой даўні знаёмы. Знаёмы, якога было немагчыма зразумець, і ў вачах якога немагчыма было стаць зразуметым. Чалавек як падаецца вельмі добры. Але ў нас дыяметральна супрацьлеглае бачанне свету, рэлігіі, палітыкі, кавіду, жыцця. Калі раней, мы сутыкаліся нашымі гэтымі поглядамі, то было вельмі непрыемна. І нават у нас не было пра што паразмаўляць. Не ведаю, як так атрымалася, што я патэлефанаваў гэтаму чалавеку за два дні да пачатку вайны. І аказалася, што яго выганяюць з Беларусі ва Украіну, бо ён грамадзянін Украіны. Тады, за два дні да пачатку вайны, я такі адчуў, што яна адбудзецца. І менавіта яго выгнанне, было для мяне знакам. Мы тады неяк добра паразмаўлялі. А сёння, я патэлефанаваў яму зноў. Яго жонка і дзеці ў Беларусі, ён ва Украіне. Паціху жыве. Дзякуй Богу, што жыве. А то два гады не было звестак. 
Усё гэта, я да таго. Што калі, немагчыма штосьці абмяркоўваць, з-за супрацьлеглых пазіцый, то застаецца толькі чалавечае цяпло. Нейкае добрае маўчанне. Радасць, ад таго, што мы жывы. Нейкія простыя словы. І гэтага дастаткова. Яно нават неяк бліжэй да душы, чым любыя філасоўска-бытавыя размовы. Цёпла ад гэтага...
А яшчэ, учора ноччу прыляцела ў Чарнаморск. У горад, які прыняў нас, у нашай першай эміграцыі.