гульні ⁽²⁾

Поўная сканцэнтраванасць, адмежаванасць ад атачэння, уся ўвага на галоўным. І так напрацягу некалькіх гадзін. Пражываецца, перажываецца, асэнсоўваецца. Стан з якога немагчыма выйсці. Любыя заходы ў гэтую сканцэнтраваную зону, вызываюць кучу абурэнне і прыказ не перашкаджаць. - Так грае Люба (4 гады).

Я атрымоўваю неверагодную асалоду, калі бачу як Люба грае ў ралевыя гульні. Увесь вонкавы свет для яе перастае быць. Усе сэнсы сканцэнтраваны тут і зараз, у гэтай жыццёвай гульні. Усё гэта вельмі сур'езна.

Мне здаецца і я граў з поўным захапленнем без магчымасці спыніцца, спачатку ў дзяцінстве, потым ў студэнцтве, а потым і калі стварыў сваю кампанію. Мы таксама прыдумлялі сцэнарый, дзялілі ролі, і гралі ад усёй душы. І я вельмі злаваўся калі хто-небудзь з рэальнага света ўрываўся ў нашу гульню, і пачынаў перашкаджаць, вяртаючы нас у рэаліі бізнэсу.

У штож я гуляю зараз?

Вось зараз дапішу, і пачну чытаць кніжку "Games People Play", якая не так даўно да мяне прыехала.

На вуліцы добрае надвор’е. Добрай справай ў такое надвор’е стварыць спантанны пікнік. Дзеці любяць, калі я ўрываюся ў іх шматлікія гульні і справы з цікавымі і добрымі прапановамі. Пікнік, адна з такіх улюблёных спраў. Вось бывае лень гнаць усіх у дом кушаць, збярэш посуд, ежу, кубкі, відэльцы, воду і балансуеш з усім гэтым, каб занесці за адзін раз.

Зваць дзяцей на пікнік, зусім іншае чым проста зваць есці. Яны імгненна на месцы. А лепшай ўзнагародай словы: “Папа, а можна мы яшчэ раз так зробім потым?!” Воклікі: “Які цудоўны дзень! Як жа ўсё добра! “

Перад пікніком трэба было адкрыць кран на вуліцы, каб памыць рукі. Звычайна ён закрыты, каб бясконцыя дзіцячыя гульні з вадой не напружвалі бацькоў. І вось пікнік скончыўся, а кран яшчэ адкрыты. Вёдры на пагатове. Ксюша носіцца і палівае кветкі, з любоўю і пяшчотай. А потым пераходзіць да ёлак, якія патрабуюць так шмат, так шмат вады!!!

А Люба набірае вядро, лье сабе пад ногі і пакуль не высахда скоча туды як Свінка Пэппа і спяваючы: “Muddy Puddle! Muddy Puddle!”