глыбіня ⁽⁴⁾

Відос для тых, хто лічыць, што я ў глыбокай дэпрэсіі.

Сябры, хто зараз у рэлакацыі.
Стомленасць, неабароненасць, адарванасць.
Калі бывае хвілінка, мы рэфлексуем над сітуацыяй, над самімі сабой. Пасля гэтага бывае яшчэ цяжэй. Бывае яшчэ бальней. Алеж не ўсё так проста. Цяжкасць, пустэча, стомленасць, адсутнасць рэсурсаў для дзеянняў - усё гэта пра сэнс. Ён адкрываецца нажаль праз такі цяжкі стан, праз такую згубленнасць. Зараз я спрабую не губляць такія станы ў пустую, не пакутываць ад іх бессэнсоўна.

Што можна рабіць.

1. Па першае, можна пісаць. Пісаць гэта не хадзіць па колу адных і тыхжа неглыбокіх думак у галаве. Пісаць - гэта паглыбляцца. Паглыбляясь мы разумеем пра што гэта ў нас. Паглыбляясь мы прымаем сябе такіх якія мы сапрыўды ёсць. Пісаць гэта творчасць - а нашы складаныя станы, гэта рэсурс для гэтай творчасці.

2. Па другое, можна здымаць з сябе адказнасць за штосьці, за што вы сапраўды не адказныя. Тое што неяк само сабой на вас звалілася, мабыць вельмі даўно. І не мае ад гэтага карысці ні вам нікому іншаму, да і рабіць гэта не хочацца. Алеж без рэфлексіі, без крытычнага позірка на розныя аспекты свайго жыцця, немагчыма прапалоць поле свайго жыцця. Прапалваючы сваё жыццё ад усякаго рознага - з'яўляецца час для адпачынку, з'яўляецца час для сапраўды важных рэчаў.

Поспехаў у рэлакацыі. Будзем разам.

Бываюць падзеі, пасля якіх знаходзішся ў стагнацыі. Можа быць пераасмыслення, можа расчаравання. Няма агню ў вачах, бадзёрасці ў голасе, а ёсць блукаючы позірк, і незразумелая мямленне. Алеж і гэта дзень, і каштоўнасць у ім не меньшая за ўсе астатнія дні. Наша прага да рэсурсных станаў, дзе мы можам эффектыўна дзейнічаць, можа ўказываць на адсутнасць у нас аўтэнтычнай каштоўнасці. А каштоўнасць звязана з эффектыўнасцю - паспяховасцю. Хто навязаў нам гэта? Чаму яно так прям прыляпілася і не дае жыць мільёнам людзей (я тут канешне прыдумляю, дакладных лічбаў у мяне няма).

Так вось, а для вас якая каштоўнасць у днях калі вы нічога не можаце (ці не хочаце) рабіць?

Межы чалавечнасці? Што ёсць, чалавечнасць?

Даць чалавеку права быць, быць такім як ён ёсць.
Прыняць чалавека такім як ён ёсць.

Праз усю калючасць, складанасць, першакоды, пакуты, злосць, інакавасць, глупасць - убачыць у ім чалавека, які не хоча быць адвергнутым, не хоча быць адзінотным.

Дзеля гэтага, шмат хто выконвае прадпісаную сацыяльную міссію. Прыкладае шмат намаганняў. Каб мець права Быць. Каб быць прянятым. І кожны чалавек з аднаго боку патрабуе гэтага прыняцця, з іншага можа яго даваць іншым людзям.

Вось і атрымоўваецца замкнутае кола:
Жадаючы прыняцця, чалавек робіць шмат намаганняў. І гэты працэсс становіцца для яго законам. Ён і іншых людзей пачынае прымаць, толькі калі яны робяць намаганні і поспехі.

Алеж, гэтае кола можна разрываць.
Пачаць прынімаць людзей безумоўна. Нават калі яны не супадаюць з нашымі чаканнямі.
Прымаючы так аднаго, другога ... Мы і да сябе адчуем тую невымоўную радасць.
І мы можам быць прыняты, проста таму, што мы гэта мы.
Гэта будзе нашай апорай, нашай глыбінёй. Тым фундаментам, на якім можна будзе будаваць сапраўдныя сцены з творчасці і дзейнасці.