Быў у мяне сябар (на год 10 старэйшы), які хварэў на залежнасць ад алкаголю. Вельмі добры быў чалавек. І я хацеў выратаваць яго ад хваробы. Калі ён трапляў у першую частку запою, то я рабіў пастку каля яго дому. Сядзеў як паляўнічы прытаіўшыся па некалькі гадзін, каб перахапіць яго па дарозе ў краму за новай бутэлькай. Аднойчы гадзіны чатыры прачакаў. А потым фізічна не даваў яму магчымасці набываць алкаголь і піць. Ішоў з ім дадому і кантраляваў каб ён працверазеў. Бывае тое сёе не атрымоўвалася і я пачуваў сябе вінаватым.
Нататка - пра віну, але гэты тэкст як маленькая ілюстрацыя.
Віна, гэта тое пачуцце якое доўгі час падточвала мае жыццёвыя сілы. Якое як бачу не пакідае шмат каго з людзей.
Але чаму я выбіраў адчуваць віну? Што гэта мне давала? Што ў гэтым добрага ў канцы та канцоў?
Учора я пачуў словы якія ўскалыхнулі мяне.
Віна менш таксічная і менш руйнуючая за бяссілле і бессэнсоўнасць.
Лепшае, за тое пачуцце, што ты ўвогуле ў гэтым свеце нічога не можаш змяніць. Што ты проста механізмік які робіць сваю справу і ад цябе НІЧОГА не залежыць.
У такім кантэксце - выбіраць віну, настолькі відавочна. Віна гэта жыццё, віна гэта Маё значэнне і ўплыў на ўвесь свет. Гэта значыць, калі б раней я паступіў па іншаму - усё б змянілася! І гэта залежыць ад мяне. І хоць я вінаваты за мінулыя ўчынкі, я яшчэ паступлю па іншаму і ўсё ў гэтым свеце змяню!
Колькі тут надзеі, колькі тут сэнсу ад майго жыцця. Не тое, што ад бяссілля і бессэнсоўнасці. Бо думка, што я тут пыл на зямлі, яна проста знішчальная, няма тут не надзеі ні сэнсу.
- - -
Цяжка пісаць тэкст па другому колу. На жаль першае напісанне загінула ў багах IT-карпарацыі. Трохі злуюся і крыўдую. І пачуваю сябе вінаватым, бо мог захаваць тэкст перад публікацыяй. Бо гэта ад мяне залежала. Я маю такую надзею.