ENG БЕЛ РУС

ЖАДАННЕ З ВЯЛІКАЙ ЛІТАРЫ

Пошукі сапраўднага вечнага Жадання, якое праходзіць праз усю маю існасць вызываючы мяне да Жыцця.

Дзень 1 без інтэрнэту - дафамін ад псіхатэрапіі, скрыпка на світанку і размова пра цуды.

3:30

Успышкі святла і грукат. Не ў першы раз, адзін і той жа час. Даша просіць закрыць вакно. Мне патрэбен час, каб зарыентавацца ў прасторы. Завісаю перад вакном, даўгачаканая прахалода - прыгожая маланка і моцны дождж, надыхацца бы. Прачынаюся, прыходжу ў сябе. 

Ломка. 4 гадзіны таму я зышоў з інтэрнэта да канца лета. Заблочыў усе соцсеткі і мессенджеры. Пакінуў толькі сакрэтны для кліентаў, бацькоў і Дашы. Хачу, чаго небудзь новенькага і цікавага. Механічна правяраю тэлефон. Асалода расцякаецца па целу. Кліент напісаў пра свае думкі. Дакінуў мне дафаміна, праз маленькую шчылінку. І вось я ўжо бадзёры. Пераходжу з крышкі ўнітаза да ноўта, каб напісаць нататку. Бо ўсё вакол і ўнутры мяне палыхае святлом і грукатам. Як магу я дапамагчы чалавеку, ад якога адмовіліся іншыя псіхатэрапеўты? На што я разлічваю? Як высока заходжу ў сваіх марах, і це не прыйдзецца ляцець долу разбіваючыся аб рэальнасць? Супакойваю сябе: "Я проста суразмоўца". Але прадчуваю, што ўсё значна складаней, чым я магу сабе пра гэта ўяўляць. 

Свой дафамін я атрымаў. Цікава, колькі грошай перавесці кліенту за маё задавальненне? Колькі чалавек на свеце, гатовыя былі бы плаціць, каб стаць важнымі ў жыцці іншых людзей? Каб ім давяралі нешта сакравеннае, чаго не могуць сказаць нікому іншаму? Мне падаецца, я забіраю свой асноўны ганарар ад працы, менавіта праз гэты стан. Я сцвярджаю сваю постаць і яе значэнне ў гэтым свеце, праз адчуванне маёй адметнасці. Праз вобраз чалавека, якому хочацца давяраць. 

Завіс над гэтай апошняй фразай, пераглядаю, думаю. Што падумаюць людзі якія будуць чытаць? Як гэтыя словы будуць зразуметы, маімі кліентамі? Ці не страчу я іх давер? Напэўна, я не лічу сябе чалавекам, якому можна давяраць. 

4:30

Вярнуўся ў ложак. А за вакном ужо святлей. Навальніца сціхла ў імгненне. Трэба спаць. Нейкія гукі з дзіцячага пакою. Падымаюся. Люба ўткнулася ў сцяну. Паправіў яе. Апрануў майку-шорты і выперся на вуліцу.

Цёпла. Яшчэ трохі капае. Няма мэты куды ісці. Проста іду. Чую гукі скрыпкі. Нейкая зусім адчайная і сумная гісторыя. Падыходжу ў упор. Гэта рыпанне рэкламнага сцягу каля Брыко. Якое яно мілагучнае сёння. Машына праехала. А я іду, прадчуваючы магчымыя прыгоды. Але не душы. Вось невялічкія могілкі ў парку. Зайду. У парку ідзе дождж. Тыя кроплі, што затрымаліся на лісцях дрэў валяцца ўніз ад парываў ветру.

Што адбудзецца? Куды я іду? Які сігнал ад Бога, змагу разглядзець гэтым разам? Ці можна было б яго адчуць не выходзячы з ложку?

Ах, ведаў што лава мокрая. Хаця на гэтае і разлічваў. Зараз мокрая жопа. Ці гэта сігнал? Не, але вельмі хочацца. Вельмі хочацца дакрануцца, да чагосьці невымоўнага. Разарваць матэральнасць гэтага свету, прабіцца да жыцця.

Выходжу з парку. Дзве басаногія жанчыны машуць таксісту. Іду дадому.

9:00


- Папа, чаму фея не забрала мой сёняшні ліст? 

Узгадваю свае думкі за апошні тыдзень, наконт феі і дзеда мароза. Узгадваю як шчаслівыя дзеці ўрываліся раней ў пакой з крыкамі: "Ура, ад феі падарунак! Ад феі ліст!" А я безэмацыйна адказваў: "Добра. Цудоўна. Пакажы, што там яна вам прынесла?" Як можна, з каменным тварам рэагаваць на цуд гэтага жыцця?!!! Добра яшчэ, што не сімуляваў захапленне і здзіўленне! Гэта ж найвялікшае спаганнене цудаў, чуючы пра цуд - згаджацца і не рыпацца з месца. Нават не ўяўляю, як гэтая бацькоўская рэакцыя можа ўмяшчацца ў сэрцы дзіцёнка. 

Доўгае маўчанне, выдыхаю і нарэшце я вырашаюся.
- Ксюша, фея гэта я.

Ксюша ціха плача, па яе шчацэ цячэ слязінка суму і крыўды. Яна нібы і ведала, што гэта я. Але мела надзею.

Ах як жа ёй і мне хочацца, каб былі сапраўдныя цуды. Каб містычнае, разрывала сумны свет матэрыалізму.

Мы абняліся і ціха плакалі. 

А потым доўга разважалі, як жа нам з ёй знайсці сапраўдныя цуды. 

 

 

На шляху да без'інтэрнэтавага жыцця

Думка пра тое, што праз 4 дні я выдзярну сябе з сеткі, мяне натхняе.

Цікавасць і страх, ад нечага новага акрыяе.

Я з смакам займаюся адключэннем сябе ад розных актыўнасцей. Даведаўся як ва ўсіх менеджарах і на пошце зрабіць аўтаматычныя адказы, пра тое, што я афлайн і калі я вярнуся.

Раніца задалася добра. Прачнуўся а пятай і пайшоў на сцежку. З учорашняга дня пачаў марыць пра непрамакальную надуўную торбу для рэчаў. Каб скласці ў яе абутак, адзенне, тэлефон. Пераплыць на іншы бок возера і пашпацыраваць далей.

Торбы ў мяне такой няма, але захацеў купнуцца. Нават адплыў трохі далей ад берага. Было вельмі няёмка, калі бліжэй да сярэдзіны возера нейкія водарасці пачалі казытаць жывот. Адразу перадумаў кудысьці пераплываць. Пра надуўную торбу ўжо не мару.

А потым завіс па справах у кампе на ўвесь дзень. Адчуваў нейкае расчараванне, што прыходзіцца ў ім сядзець. Дзецям наабяцаў з тры кораба на сёння, а па сутнасці толькі крычаў з пакою: "Хутка прыйду, амаль дарабіў".

Добрая нота, што ўвечары ўжо цалкам усёй сям'ёй паехалі на возера + пікнік. Калі падсумаваць, то атрымаецца мокра-цёплае-чытанне-кніг-пад-радасныя-крыкі-дзяцей-і-плёсканне.

Заўтра едзем на поўнач, купацца ў салёнай вадзе.

☀️ 50 дзён лета, без інтэрнэту.

Я Косця, у маім жыцці ёсць жонка Даша і дзве дачкі Ксюша і Люба.

Мы жывем разам, але я доўгі час быў IT-гастэрбайтерам. Чалавекам, які знаходзячыся ў адной фізічнай прасторы з сваімі блізкімі, адсутнічаў ментальна.

І вось прыйшло лета:
- ад світанку да заходу сонца амаль 17 гадзін
- зусім блізка, каля мяне мае любімыя
- і ўсе ўмовы каб быць з імі тут і зараз

А лета скончыцца, і я вярнуся ў інтэрнэт. І буду далей рабіць праекты, праводзіць актыўнасці, набіраць новыя групы, пісаць публікацыі. Усяму свой час.

Мой чэлендж стартуе праз 5 дзён, таму, калі маеце да мяне якія справы, пішыце хутчэй. Я як раз зараз планую закрыць незакрытае.

P.S. Я не ў якім разе не адмяняю ўжо ідучыя групы "крызіс светапогляду", "мае пачуцці ў эміграцыі", "мастэрмайнд для коўчей". Гэтыя астраўкі маёй інтэрнэт прысутнасці са мной у запланаваны час.

Гістарычны футбол

Тры гады таму гралі ў футбол ва Ўкраіне камандай бяздомных супраць каманды братчыкаў.

Каманда бяздомных мужыкоў і дзядоў, трохі кульгавых і пахучых са мной разам выйграла ў маладых хлапчукоў брацтва.

Напэўна тады, я вырашыў, што гэтая група мне бліжэй за рэлігійна-структураваную.

Смецце

З Любай у парке робім домік каля дрэва.

- Люба, навошта цягнеш гэтае смецце?

- Гэта не смецце, гэта сок (на банку зпад піва). Да і ўвогуле папа, смецце бывае добрае для гульні.

Нацягаўшы шмат усякага, кажа: “Ну вось і добра! Як дома!”

Эфектыўнае жыццё

Новы для мяне погляд на эфектыўнае жыццё.

Можа быць, людзі якія дасягаюць эфектыўнасці, сістэмнасці, вынікаў - хакаюць жыццё.

Знаходзяць падыход, у якім заглушаюць для сябе адчуванне бессэнсоўнасці таго, што адбываецца ў гэтым свеце.

Можна сказаць ламаюць антэну. Уключаюць адзіную знаёмую песню грамчэй.

А сігнал усё роўна ідзе.

І не дае пакою чалавечай душы.

Душа прагне большага!

Наколькі каштоўны станы, калі ўсё страчвае сэнс. Калі мэты, дзеянні, якасці і планаванне - здаецца пустым месцам. Калі хочацца адключыцца ад інтэрнэту і пабыць без соцыўма. Пабыць, каб штосьці адчуць і зразумець. Каб нібы прышвартаваць каяк да берага, і паўглядацца ў карты мясцовасці. Лепш зразумець, так а ці туды нас нясе рака? Куды ўвогуле нас усіх нясе? Наколькі нашае веславанне ўплывае на маршрут? Ці плынь настолькі моцная, што ўсе барахтанні - гэта проста імітацыя і самаўнушэнне? І ці магчыма сапраўды выйсці на бераг? Астатнія та імкліва нясуцца, час ідзе, спыняючыся на беразе - губляеш час.

Сёння дзень, калі я адчуў сваю немач, слабасць, памылковасць і недасканаласць. Сваю віну. Віну якая не цісне, але якая вяртае мяне да маёй чалавечнасці.

Словы, тэкста, канцэпцыі, сэнсы - гэта ўсё мова. Можна круціцца ў ёй колькі заўгодна. Гэта ўсё нібы як паралельны сусвет, які мала дзе звязаны з рэальным жыццём.

Вось зараз, у гэтым падаўленым, спыніўшымся стане адчуваю сябе жывым. Адчуваю сябе дакранаючымся да чагосьці трагічнага. Смакую гэта. Цяжка разабрацца, што ўнутры.

Нібы прасветам і надзеяй - душа прагне большага!

Домік з дошак

Будаваць з дзецьмі дом з дошак?
- Ці гэтага я хачу?
- Што ў гэтым жыццёвага?

У гэтым будзе жыццё, бо менавіта гэта адгукаецца мне з дзяцінства. Менавіта пра будаванне машыны з дошак я марыў. Шліфаваць і пілаваць дошкі давала мне столькі натхнення і радасці. А потым спрабаваць збіваць іх паміж сабой. Гэта дотык да чагосьці сур'ёзнага і сапраўднага. Дотык да радасці. Дотык да дзядулі які займаўся ўсім гэтым са мной.

Заўтра з дзецьмі паедзем шукаць дошкі. Астатняга хапае. І будзем будаваць нейкія домікі для іх цацак.

А можа проста пілаваць, пілаваць, пілаваць, і біць, біць, біць!

Калі спаць?

Я вельмі люблю світанак (зараз у Польшчы а 4 раніцы)

Мне прыемна шпацыраваць з Дашай перад сном і не спяшацца засыпаць.

Каліж спаць? Усё правільна - спаць ў абед.

Адпачынак - абнуляе жыццё.

Разумею, жыццё працягваецца, нават калі з яго выпадаю.

Магу адмовіцца ад непатрэбных актыўнасцей пры вяртанні.

Што для мяне прыгажосць?

Што для мяне прыгажосць? Эстэтыка ці духоўнасць?

Імкнуся асэнсоўваць і адчуваць розніцу. Вось аблокі і сонейка бываюць для мяне досведам Божага кранання струн маёй душы.

Грэх - промах міма мэты

У перакладзе з дрэўнегрэцкай «ГРЭХ», гэта «промах міма мэты».

Заклікі - “не грашыць”, “перастаць грашыць” часта трансліруюцца і распазнаюцца як спыненне дзеянняў.

Але каб трапіць у мэту, трэба дзейнічаць. Трэба “не перастаць грашыць”, а пачаць “трапляць у мэту”. Набліжацца да дзеянняў, якія будуць прыводзіць вас да жаданага, а не ўводзіць ад яго.

Абдымаць дрэвы

Абдымаць дрэвы, тое, чаго я не рабіў яшчэ некалькі год таму. Моцна падтрымлівае мяне.

Казуля ў сонечным тумане

Два апошнія дні быў у вельмі падаўленым стане. Згубіў адчуванне жыцця. Неяк перанёс сябе ў кантэкст праектаў, дзейнасці, эфектыўнасці. Шмат думаў пра ўсё гэта. Хутка вакацыі, але з пункту гледжання эфектыўнасці-прадуктыўнасці, яны нічога не даюць. Таму глядзеў на будучыя вандроўкі, пра прызму скептыцызму, холаднасці, бессэнсоўнасці.

Стан складаны, няма агню ў вачах, памылкі ў вядзенні груп, выхад з коўч пазіцыі (

Кладуся спаць, стаўлю гадзіннік на 5 раніцы. Даўно рана не прачынаўся. Ледзь падымаюся ў вызначаны час. Ледзь раскачваюся і выпіраюся на шпацыр. На вуліцы халадзень. Халодная раніца - добры знак. Знак таго, што будзе туман.
Ажыўляюся. Сустракаю прыгожае сонейка праз туман. Сустракаю казулю. Радуюся.

 

Узгадваю, што значыць жыць. Што значыць успрымаць прыгажосць. Быць адкрытым да гукаў, пахаў, цікавых сустрэч. Да ўсяго таго, што прыгажосцю сустракае і натхняе мяне.
Пачынаю марыць аб вандроўках. Каб паспець нажыцца, набыцца ў прыгажосці, быць адкрытым да гэтага цудоўнага бессэнсоўнага жыцця. 

Жаданне спрасціць жыццё

Жаданне спрасціць жыццё - уводзіць мяне ў ступар.

Ужо не першы раз, адны з самых цяжкіх эмацыйных станаў сустракаюць мяне, калі я хачу знайсці простае рашэнне, ці простае бачанне для першапачаткова складанай сітуацыі.

Калі асэнсаваў гэта, то стала прасцей.

Вырашыў не ўвязвацца ў гэтую інтэлектуальную справу - спрашчэнне складанага. Выбіраю ўвязвацца ў няпростыя справы, акцэнтаваць маю ўвагу на канчатковую мэту і выбар першага кроку.

Негвалтоўная Камунікацыя

Хацеў бы падзяліцца з вамі відэа пра “Негвалтоўную Камунікацыю” і маімі думкамі на гэты конт.

Відэа, раю для прагляду:

Думкі:

- Калі чалавек не можа сумленна выказаць сябе, пайсці супраць меркавання супольнасці, культуры, традыцыі. То ён можа быць як мімікрыруючы Жыраф (тэрміналогія з відэа). Хто баіцца праявіць сябе ў свет. Яму патрабуецца прыняцце, але ён здраджвае самому сабе. Яму цяжка любіць, бо няма прасторы для гэтага. Яго дзеянні падобныя на любоў, але ў іх няма свабоды,  ён дзейнічае не па сваім вольным выбары, а як бы з-за страху.

- Каб выйсці з гэтага стану, чалавеку патрэбна адвага. На гэты перыяд часу, візуальна ён становіцца як Шакал. Ён абараняе свае межы, і спрабуе не прагнуцца пад ціскам соцыўма. Такі чалавек, шмат каго раніць, але ў яго ёсць адвага не падладжвацца пад соцыўм і традыцыі. Ён нібы шчыры і раскрываецца, але гэта яшчэ не канец.

- У гэтай свабодзе быць любым, чалавек можа любіць. Любіць для мяне значыць адкрываць сваю ўразлівасць, слухаць і імкнуцца зразумець іншага. Вонкава, гэта можа не адрознівацца ад стадыі нумар адзін. І іншымі людзьмі гэта будзе расцэнена проста як слабасць і баязлівасць (але гэта не важна, хоць і бывае балюча).

 

Стадыя адвагі і інтэнцыі ў любоў суправаджаецца двума тыпамі дзеянняў:

- Пастарацца не параніць іншага чалавека, не дадаць яму траўмы, ствараць для яго бяспечнае асяроддзе. Выказванне пачуццяў і жаданняў з пункту гледжання гэтай задачы будзе падобна на Жырафа. Тут для мяне асноўны сэнс - клопат аб тым, каго я кахаю. Беражлівыя адносіны.

- Пастарацца выслухаць і зразумець чалавека, які набраўся адвагі і праяўляе сябе ў пазіцыі Шакала. Убачыць за яго колкімі і балючымі словамі - яго боль, яго страх, яго жаданне. Шмат калі Шакал, хоча каб яму адпомсцілі, адрэагавалі болем на боль, каб апраўдаць свае дзеянні, ён спецыяльна наганяе градус, дадумвае і пражывае тое - які ж ён дрэнны.

Але гэта яго ідэя на самаразбурэнне. Я шукаю сілы, каб праз гэты боль убачыць чалавека. І ў сваёй уразлівасці зразумець яго.

Ну і вядома, у нашай высока кантэкстнай культуры, часта здараецца па-іншаму:

У словах Жырафа - бачаць проста замаскіраванага Шакала. Чалавека які толькі мяняе форму, але мае тыя самыя мэты. Я думаю, шмат хто з нас можа асацыяваць гэта з мякка-салодкімі танальнасцямі людзей, якія ціснуць на віну. - але ўсёж гэта не адно і тое ж.

Для мяне, Рэальны Жыраф - гэта чалавек які адкрывае сваю ўразлівасць.

Ну і вядома, мне здаецца, што глыбока чуць кожнага незалежна ад яго Жырафа - Шакальскага стану, вельмі важная справа, можа нават важней чым тое, з якой формы мы выказваем свае думкі.

Калі заўтра паміраць... 

Калі заўтра паміраць
Пра што б я вам хацеў сказаць

Пра любоў, пра дабрыню
Што пакроюць цемру ўсю

Добрым быць, любіць, абняць
Прыгажосць сабой успрымаць

Што ж яшчэ?
Няма сябры!
Усё астатняе панты...